Την μέρα που μηδένισες το κοντέρ της ζωής σου .
https://to-synoro.blogspot.com/2020/08/konter.html
Είναι μια διαφορετική καλημέρα, είναι μια διαφορετική στιγμή.
Είναι η μέρα που για πρώτη φορά εκεί στο και κάτι των 35 σου, που μια τυχαία στιγμή θα σε κάνει να βάλεις για πρώτη φορά ένα κόκκινο κραγιόν και θα χαμογελάσεις χαζά.
Είναι η μέρα που θα σταθείς στην γωνιά σου, θα τα κοιτάς όλα από απόσταση κι όμως θα είναι ξεκάθαρα.
Είναι η μέρα, που το κοντέρ σου μηδενίζει και τα παίρνεις όλα από την αρχή.
Μόνη σου κληρονομία, οι ελάχιστοι που έμειναν μετά από τα πρώτα 35 χρόνια σου και τα μαθήματα ζωής που χάραξαν την ζωή σου!
Θα μπορείς πια να νιώσεις τα συναισθήματα σου όλα ατόφια!
Την ευτυχία, την δυστυχία, την πληρότητα, την ατέλεια.
Θα ξέρεις πια πως είσαι ερωτεύσιμη πάντα αλλά διαθέσιμη μόνο όταν νιώθεις εσύ ελεύθερη, θα ξέρεις να κοιτάς την ομορφιά των ανθρώπων μέσα τους και κυρίως θα ξέρεις να φτύνεις στα μούτρα των άλλων κάθε κουτοπόνηρη ψευτομαγκιά που νομίζουν πως μπορεί να σε αγγίξει.
Είναι εκείνη η μέρα που μέσα της χωράνε όλα και χωράνε όλα γιατί στο κοντέρ της ζωής σου, τα έχεις ζήσει όλα.
Έχεις περπατήσει την διαδρομή σου από χαμηλά, έχεις ανέβει στην κορυφή, έχεις αποκαθηλωθεί κι έχεις ξανακατακτήσει τον κόσμο.
Έχεις κάνει εκείνα, που άλλοι θα θέλανε μια ολόκληρη ζωή για να τα ζήσουν.
Κι έχεις αντέξει.
Και σήμερα, μια Κυριακή που δεν μοιάζει με καμία άλλη, κάθεσαι στην θάλασσά σου και ξορκίζεις έναν έναν τους δαίμονές σου.
Τους πετάς στην θάλασσα όχι να πνιγούν αλλά να μάθουν κολύμπι.
Έτσι όπως έμαθες κι εσύ, όλα αυτά τα χρόνια.
Βιάζεσαι πια..
Βιάζεσαι να ξανασταθείς και περπατήσεις κάτω από τον ήλιο, με τον αέρα να σηκώνει κύματα.
Πριν φύγεις όμως, ξέρεις πως αυτά που σου έμαθε η ζωή μέχρι τώρα, είναι εκείνα που θα χρειαστεί να ξαναζήσεις.
Και δεν πρέπει ποτέ να τα ξεχάσεις.
Η ζωή, είναι μια.
Δεν έχει πρόβα, δεν έχει επανάληψη και δεν έχει και «προσεχώς»
Επίσης η ζωή σου είναι μια και δεν μπορεί να μοιάζει με κανενός άλλου. Δεν θα μοιάζει ούτε καν με την ίδια την δική σου την ζωή όταν πια θα φύγεις από αυτή τη θάλασσα.
Ζωή κατά παραγγελία δεν υπάρχει.
Προδιαγραφές, διαστάσεις, προϋποθέσεις, καλούπια.. αυτά άστα για καμιά μελέτη.
Για την ζωή δεν κάνουν..
Η ζωή σου θα είσαι πάντα εσύ.
Οι σκέψεις σου, οι επιλογές σου, εκείνες θα γίνουν το σχήμα της ζωής σου.
Εκείνες θα σου ανοίγουν τον δρόμο να περνάς.
Δεν ξέρω αν στο είπα, αλλά το δρόμο σου, θα τον ανοίγεις εσύ.
Τις διαδρομές σου, θα τις χαράζεις εσύ.
Κι εσύ θα πρέπει απλά να θυμάσαι, ότι δεν έχεις δικαίωμα να εγκαταλείπεις!!
Θα μάθεις πως στην ζωή, όλα συνεχίζονται. Όλα προχωράνε, γιατί προχωράει η ίδια η ζωή.
Ο έρωτας, δεν έχει λογική
Αν έχει λογική, δεν είναι έρωτας είναι menu a la carte.
Ο έρωτας δεν έρχεται μια φορά.
Μια φορά έρχεται εκείνος που θα αλλάξει την ζωή σου. Εκείνος που θα βάλει μπουρλώτο στα θεμέλια της ζωής σου και δεν θα αφήσει στο πέρασμά του, τίποτα ανέπαφο.
Ναι, ο απόλυτος, ο καταλυτικός, ο ολοκληρωτικός, είναι ένας.
Όπως κάθε σεισμός όμως έχει προσεισμούς και μετασεισμούς, έτσι κι ο έρωτας, έχει τους πριν και τους μετά από εκείνον που θα σε «ορίσει».
Καθένας από αυτούς θα σου μάθει και κάτι και κυρίως θα μάθεις να μην λες ποτέ. Θα μάθεις μέσα σε έναν έρωτα να ζεις την ζωή και το θάνατο. Θα μάθεις μέσα από έναν έρωτα να ζεις όλα τα συναισθήματα, με όλη την πιθανή έντασή τους.
Εκείνα που μπορεί να κορόιδευες τώρα τα κάνεις και σ’αρέσουν κι όλας..
Αυτό που θα πρέπει να θυμάσαι, είναι πως μέσα από κανέναν έρωτα δεν πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου. Δεν πρέπει να χάσεις την αξιοπρέπεια και το χαρακτήρα σου.
Αυτό που θα πρέπει να θυμάσαι, είναι πως μέσα από την ένταση του έρωτα ξεπηδάνε οι πιο κρυφές, οι πιο σκοτεινές πλευρές του εαυτού σου.
Εκείνες, θα πρέπει να τις αγαπήσεις λίγο πιο πολύ..
Εκείνες θα πρέπει να τις αγκαλιάσεις όταν θα νιώσεις την απογοήτευση, την προδοσία, την ζήλεια, το ξενέρωμα..
Μην γελιέσαι, όσο υπεράνω κι αν είσαι, όσο μη μου άπτου και καθωσπρέπει, θα το ζήσεις.
Θα ζήσεις την μετάβαση από την ευτυχία στην προδοσία, από την αλήθεια στο ψέμα, από τον ενθουσιασμό στο ξενέρωμα, από την αφοσίωση στο κέρατο.
Θα τα ζήσεις και από τις δυο πλευρές.
Άσε το λάβαρο της αγιοσύνης και το φωτοστέφανο της αμέμπτου ηθικής… στον έρωτα… δεν ταιριάζει τίποτα από τα δυο!
Τους φίλους, θα τους μετράς στην καθημερινότητα
Ούτε στα εύκολα, ούτε στα δύσκολα. Ούτε στην χαρά, ούτε στην λύπη.
Οι φίλοι, είναι η καθημερινότητα. Το τηλεφώνημα για να δουν τι κάνεις κι όχι γιατί κάτι θέλουν.
Η ανοχή, η υπομονή, τα λόγια τα ξεκάθαρα.
Οι καβγάδες για το τίποτα, οι αλήθειες που κανείς δεν τολμά να σου πει και οι αγκαλιές χωρίς λόγο προφανή μα με αιτία ουσιαστική.
Άσε εκείνους που θα τρέξουν στην λύπη σου για να νιώσουν λίγο ανώτεροι και να σου συμπαρασταθούν μπας και πάρουν κάνα πόντο εγωισμού.
Ξέχνα και τους άλλους που θα τρέξουν στα γιούπι και στα πανηγύρια μπας και τσιμπήσουν τίποτα από την διαδρομή σου.
Τους φίλους τους αληθινούς, θα τους βρεις στην σιωπή και στα ανείπωτα.
Θα τους βρεις να σε περιμένουν όταν το τοπίο θα ξεκαθαρίσει από τους πολλούς.
Θα τους βρεις στην πόρτα σου ένα μεσημέρι και δεν θα χρειαστεί να πείτε συγγνώμες και εξηγήσεις..
Με τους αληθινούς φίλους μοιράζεσαι όνειρα γιατί εκείνοι ξέρουν να τα προστατεύουν και να τα στηρίζουν.
Δεν έχει στάση να κατέβεις η ζωή..
Λυπάμαι αλλά τούτη η ζωή δεν έχει παύση, δεν έχει στάση, δεν περιμένει.
Θα πέφτεις (άλλοτε από τα σύννεφα κι άλλοτε από απροσεξία), θα σαβουριάζεσαι και θα αναζητάς ένα πάπλωμα τόσο βαρύ που να σε σκεπάσει και να μην περνάει ηλιαχτίδα ανάμεσά του.
Πάρε το χρόνο σου..
Μάζεψε τις πληγές σου, γιάτρεψε τα πονεμένα της ψυχής σου και σήκω.
Ακόμα κι αν κουτσοπατάς, σήκω.
Κοίτα τα συντρίμμια, κοίτα τα καλά, πάρε μαζί σου ένα κομματάκι μικρό για να θυμάσαι κι άσε τα υπόλοιπα να τα σκορπίσει ο βαρδάρης στις άκρες της γης.
Κι εσύ περπάτα.
Περπάτα πάνω από τους φόβους σου.
Προσπέρασε τους μικρούς, τους ταπεινούς και τους ανάξιους της ζωής σου.
Γέλα με εκείνους που νομίζουν πως παίζουν παιχνίδια μαζί σου ενώ εσύ έχεις λήξει το παιχνίδι κι απολαμβάνεις ήδη την νίκη σου.
Κοίτα τους φόβους σου κατάματα γιατί έτσι μόνο θα τους μικρύνεις.
Και προχώρα.
Μην κολλάς στην κακία, την αγένεια, την ξετσιπωσιά, την ζήλεια που θα νιώσεις από ανθρώπους.
Φοβισμένα ανθρωπάκια είναι και δεν ξέρουν πώς να κρύψουν τον φόβο τους και τον μετουσιώνουν σε μικρότητα και ψεύτικα σκηνικά δηθενιάς..
Μην τους θυμώνεις..
Τον οίκτο σου αξίζουν μόνο, όχι τον θυμό σου αλλά κυρίως, όχι τον χρόνο σου.
Αυτό που μαθαίνεις μετά τα 35 είναι να σέβεσαι τον χρόνο σου.
Να τον εκτιμάς και να τον δίνεις απλόχερα μόνο σε ότι αγγίζει την ψυχή σου!
Η ζωή, ξαναρχίζει κάθε μέρα.
Με κάθε ανατολή, σου δίνει την ευκαιρία που ζητάς.
Με κάθε δύση, σου δίνει τον χρόνο που χρειάζεσαι.
Μόνο που οι ευκαιρίες και ο χρόνος, δεν είναι ανεξάντλητα.
Γι’αυτό να προσέχεις πού τα δίνεις και πώς τα χρησιμοποιείς.
Γράφει η Σοφία ΠαπαηλιάδουΕίναι η μέρα που για πρώτη φορά εκεί στο και κάτι των 35 σου, που μια τυχαία στιγμή θα σε κάνει να βάλεις για πρώτη φορά ένα κόκκινο κραγιόν και θα χαμογελάσεις χαζά.
Είναι η μέρα που θα σταθείς στην γωνιά σου, θα τα κοιτάς όλα από απόσταση κι όμως θα είναι ξεκάθαρα.
Είναι η μέρα, που το κοντέρ σου μηδενίζει και τα παίρνεις όλα από την αρχή.
Μόνη σου κληρονομία, οι ελάχιστοι που έμειναν μετά από τα πρώτα 35 χρόνια σου και τα μαθήματα ζωής που χάραξαν την ζωή σου!
Θα μπορείς πια να νιώσεις τα συναισθήματα σου όλα ατόφια!
Την ευτυχία, την δυστυχία, την πληρότητα, την ατέλεια.
Θα ξέρεις πια πως είσαι ερωτεύσιμη πάντα αλλά διαθέσιμη μόνο όταν νιώθεις εσύ ελεύθερη, θα ξέρεις να κοιτάς την ομορφιά των ανθρώπων μέσα τους και κυρίως θα ξέρεις να φτύνεις στα μούτρα των άλλων κάθε κουτοπόνηρη ψευτομαγκιά που νομίζουν πως μπορεί να σε αγγίξει.
Είναι εκείνη η μέρα που μέσα της χωράνε όλα και χωράνε όλα γιατί στο κοντέρ της ζωής σου, τα έχεις ζήσει όλα.
Έχεις περπατήσει την διαδρομή σου από χαμηλά, έχεις ανέβει στην κορυφή, έχεις αποκαθηλωθεί κι έχεις ξανακατακτήσει τον κόσμο.
Έχεις κάνει εκείνα, που άλλοι θα θέλανε μια ολόκληρη ζωή για να τα ζήσουν.
Κι έχεις αντέξει.
Και σήμερα, μια Κυριακή που δεν μοιάζει με καμία άλλη, κάθεσαι στην θάλασσά σου και ξορκίζεις έναν έναν τους δαίμονές σου.
Τους πετάς στην θάλασσα όχι να πνιγούν αλλά να μάθουν κολύμπι.
Έτσι όπως έμαθες κι εσύ, όλα αυτά τα χρόνια.
Βιάζεσαι πια..
Βιάζεσαι να ξανασταθείς και περπατήσεις κάτω από τον ήλιο, με τον αέρα να σηκώνει κύματα.
Πριν φύγεις όμως, ξέρεις πως αυτά που σου έμαθε η ζωή μέχρι τώρα, είναι εκείνα που θα χρειαστεί να ξαναζήσεις.
Και δεν πρέπει ποτέ να τα ξεχάσεις.
Η ζωή, είναι μια.
Δεν έχει πρόβα, δεν έχει επανάληψη και δεν έχει και «προσεχώς»
Επίσης η ζωή σου είναι μια και δεν μπορεί να μοιάζει με κανενός άλλου. Δεν θα μοιάζει ούτε καν με την ίδια την δική σου την ζωή όταν πια θα φύγεις από αυτή τη θάλασσα.
Ζωή κατά παραγγελία δεν υπάρχει.
Προδιαγραφές, διαστάσεις, προϋποθέσεις, καλούπια.. αυτά άστα για καμιά μελέτη.
Για την ζωή δεν κάνουν..
Η ζωή σου θα είσαι πάντα εσύ.
Οι σκέψεις σου, οι επιλογές σου, εκείνες θα γίνουν το σχήμα της ζωής σου.
Εκείνες θα σου ανοίγουν τον δρόμο να περνάς.
Δεν ξέρω αν στο είπα, αλλά το δρόμο σου, θα τον ανοίγεις εσύ.
Τις διαδρομές σου, θα τις χαράζεις εσύ.
Κι εσύ θα πρέπει απλά να θυμάσαι, ότι δεν έχεις δικαίωμα να εγκαταλείπεις!!
Θα μάθεις πως στην ζωή, όλα συνεχίζονται. Όλα προχωράνε, γιατί προχωράει η ίδια η ζωή.
Ο έρωτας, δεν έχει λογική
Αν έχει λογική, δεν είναι έρωτας είναι menu a la carte.
Ο έρωτας δεν έρχεται μια φορά.
Μια φορά έρχεται εκείνος που θα αλλάξει την ζωή σου. Εκείνος που θα βάλει μπουρλώτο στα θεμέλια της ζωής σου και δεν θα αφήσει στο πέρασμά του, τίποτα ανέπαφο.
Ναι, ο απόλυτος, ο καταλυτικός, ο ολοκληρωτικός, είναι ένας.
Όπως κάθε σεισμός όμως έχει προσεισμούς και μετασεισμούς, έτσι κι ο έρωτας, έχει τους πριν και τους μετά από εκείνον που θα σε «ορίσει».
Καθένας από αυτούς θα σου μάθει και κάτι και κυρίως θα μάθεις να μην λες ποτέ. Θα μάθεις μέσα σε έναν έρωτα να ζεις την ζωή και το θάνατο. Θα μάθεις μέσα από έναν έρωτα να ζεις όλα τα συναισθήματα, με όλη την πιθανή έντασή τους.
Εκείνα που μπορεί να κορόιδευες τώρα τα κάνεις και σ’αρέσουν κι όλας..
Αυτό που θα πρέπει να θυμάσαι, είναι πως μέσα από κανέναν έρωτα δεν πρέπει να χάσεις τον εαυτό σου. Δεν πρέπει να χάσεις την αξιοπρέπεια και το χαρακτήρα σου.
Αυτό που θα πρέπει να θυμάσαι, είναι πως μέσα από την ένταση του έρωτα ξεπηδάνε οι πιο κρυφές, οι πιο σκοτεινές πλευρές του εαυτού σου.
Εκείνες, θα πρέπει να τις αγαπήσεις λίγο πιο πολύ..
Εκείνες θα πρέπει να τις αγκαλιάσεις όταν θα νιώσεις την απογοήτευση, την προδοσία, την ζήλεια, το ξενέρωμα..
Μην γελιέσαι, όσο υπεράνω κι αν είσαι, όσο μη μου άπτου και καθωσπρέπει, θα το ζήσεις.
Θα ζήσεις την μετάβαση από την ευτυχία στην προδοσία, από την αλήθεια στο ψέμα, από τον ενθουσιασμό στο ξενέρωμα, από την αφοσίωση στο κέρατο.
Θα τα ζήσεις και από τις δυο πλευρές.
Άσε το λάβαρο της αγιοσύνης και το φωτοστέφανο της αμέμπτου ηθικής… στον έρωτα… δεν ταιριάζει τίποτα από τα δυο!
Τους φίλους, θα τους μετράς στην καθημερινότητα
Ούτε στα εύκολα, ούτε στα δύσκολα. Ούτε στην χαρά, ούτε στην λύπη.
Οι φίλοι, είναι η καθημερινότητα. Το τηλεφώνημα για να δουν τι κάνεις κι όχι γιατί κάτι θέλουν.
Η ανοχή, η υπομονή, τα λόγια τα ξεκάθαρα.
Οι καβγάδες για το τίποτα, οι αλήθειες που κανείς δεν τολμά να σου πει και οι αγκαλιές χωρίς λόγο προφανή μα με αιτία ουσιαστική.
Άσε εκείνους που θα τρέξουν στην λύπη σου για να νιώσουν λίγο ανώτεροι και να σου συμπαρασταθούν μπας και πάρουν κάνα πόντο εγωισμού.
Ξέχνα και τους άλλους που θα τρέξουν στα γιούπι και στα πανηγύρια μπας και τσιμπήσουν τίποτα από την διαδρομή σου.
Τους φίλους τους αληθινούς, θα τους βρεις στην σιωπή και στα ανείπωτα.
Θα τους βρεις να σε περιμένουν όταν το τοπίο θα ξεκαθαρίσει από τους πολλούς.
Θα τους βρεις στην πόρτα σου ένα μεσημέρι και δεν θα χρειαστεί να πείτε συγγνώμες και εξηγήσεις..
Με τους αληθινούς φίλους μοιράζεσαι όνειρα γιατί εκείνοι ξέρουν να τα προστατεύουν και να τα στηρίζουν.
Δεν έχει στάση να κατέβεις η ζωή..
Λυπάμαι αλλά τούτη η ζωή δεν έχει παύση, δεν έχει στάση, δεν περιμένει.
Θα πέφτεις (άλλοτε από τα σύννεφα κι άλλοτε από απροσεξία), θα σαβουριάζεσαι και θα αναζητάς ένα πάπλωμα τόσο βαρύ που να σε σκεπάσει και να μην περνάει ηλιαχτίδα ανάμεσά του.
Πάρε το χρόνο σου..
Μάζεψε τις πληγές σου, γιάτρεψε τα πονεμένα της ψυχής σου και σήκω.
Ακόμα κι αν κουτσοπατάς, σήκω.
Κοίτα τα συντρίμμια, κοίτα τα καλά, πάρε μαζί σου ένα κομματάκι μικρό για να θυμάσαι κι άσε τα υπόλοιπα να τα σκορπίσει ο βαρδάρης στις άκρες της γης.
Κι εσύ περπάτα.
Περπάτα πάνω από τους φόβους σου.
Προσπέρασε τους μικρούς, τους ταπεινούς και τους ανάξιους της ζωής σου.
Γέλα με εκείνους που νομίζουν πως παίζουν παιχνίδια μαζί σου ενώ εσύ έχεις λήξει το παιχνίδι κι απολαμβάνεις ήδη την νίκη σου.
Κοίτα τους φόβους σου κατάματα γιατί έτσι μόνο θα τους μικρύνεις.
Και προχώρα.
Μην κολλάς στην κακία, την αγένεια, την ξετσιπωσιά, την ζήλεια που θα νιώσεις από ανθρώπους.
Φοβισμένα ανθρωπάκια είναι και δεν ξέρουν πώς να κρύψουν τον φόβο τους και τον μετουσιώνουν σε μικρότητα και ψεύτικα σκηνικά δηθενιάς..
Μην τους θυμώνεις..
Τον οίκτο σου αξίζουν μόνο, όχι τον θυμό σου αλλά κυρίως, όχι τον χρόνο σου.
Αυτό που μαθαίνεις μετά τα 35 είναι να σέβεσαι τον χρόνο σου.
Να τον εκτιμάς και να τον δίνεις απλόχερα μόνο σε ότι αγγίζει την ψυχή σου!
Η ζωή, ξαναρχίζει κάθε μέρα.
Με κάθε ανατολή, σου δίνει την ευκαιρία που ζητάς.
Με κάθε δύση, σου δίνει τον χρόνο που χρειάζεσαι.
Μόνο που οι ευκαιρίες και ο χρόνος, δεν είναι ανεξάντλητα.
Γι’αυτό να προσέχεις πού τα δίνεις και πώς τα χρησιμοποιείς.
Πηγή : anapnoes.gr
