Κι αν αυτή ήταν η τελευταία σου νύχτα πώς θα ήθελες να την περάσεις;

Κι αν αυτή ήταν η τελευταία σου νύχτα πώς θα ήθελες να την περάσεις; Είναι μια σκέψη που γυρνά συχνά μες στο μυαλό μου. Πόσες αλήθειες θα ήθελες να αποκαλύψεις, πόσες ψυχές να λυτρώσεις από τα γιατί, πόσα μάγουλα να χαϊδέψεις και να τους χαμογελάσεις, πόσες συγγνώμες που δεν βρήκες δύναμη να πεις…

Στην ζωή ο άνθρωπος έχει επιτρέψει στον χρόνο να τον βάζει σε τάξη, να του υποδεικνύει τις προτεραιότητες. Τα χέρια του έχουν μεταμορφωθεί σε δείκτες κι ο μηχανισμός του ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Κινείσαι ρυθμικά χωρίς να ξεχωρίζεις από τον διπλανό σου. Τακτοποιημένα χωρίς την ομορφιά της προσωπικής παρέμβασης. Τικ τακ, τικ τακ όλα σαρωμένα και με ανεξίτηλο μελάνι, απόκλιση καμιά!

 Μπα μάλλον δεν είναι αυτή η τελευταία μου νύχτα ψελλίζεις και ξαναχάνεσαι σε άσκοπες καταστάσεις. Τα μάτια σου κλείνουν και συνεχίζεις να σπαταλάς τις στιγμές σου πίσω από μια οθόνη, πίσω από αναφορές δουλειάς, προγράμματα, δουλειές σπιτιού πάντα οι ίδιες δικαιολογίες! Χαμηλώνεις τα μάτια, με ποιους ανθρώπους θα ήθελες οπωσδήποτε να περάσεις την τελευταία σου νύχτα, άραγε έχεις το θάρρος να τους το ζητήσεις;

Να ελευθερώσεις τα σ´ αγαπώ που φοβήθηκες να πεις, να φύγεις μακριά από ανθρώπους, να το δηλώσεις και να είναι όλοι αυτοί που τους επιτρέπεις ξανά και ξανά να σε πληγώνουν, να τελειώσεις καταστάσεις που δεν σε οδηγούν πουθενά! Να αφήσεις να σου στεγνώσουν τα δάκρυα με ένα άγγιγμα, να φανερώσεις τα πιο βαριά σου μυστικά, να συγχωρέσεις κι ας μη συγχωρεθείς, να ξεγυμνώσεις την ψυχή σου και μόνο για να καταφέρει να πετάξει πιο ψηλά! Ή μήπως ψηλά έχεις σταματήσει εδώ και καιρό να κοιτάζεις κ έχεις παραδοθεί άνευ όρων;

-Ναι το ξέρω, σε ακούω να ψελλίζεις…

Κάποιες στιγμές είναι πιο πάνω από τις δυνάμεις μας, για κάποιες νομίζεις πως το κάνει η ζωή και κάποιες άλλες τα ρίχνεις όλα στον Θεό.
Σκέψου όμως σα να ´ναι η τελευταία σου φορά κ αναλογίσου, σε όλες αυτές τις στιγμές που δείλιασες, που σώπασες, που πήρες το βλέμμα σου, που δεν είπες σ αγαπώ, που δεν είπες συγγνώμη, που δεν κρατήθηκες αγκαλιά, πόσες από όλες ήταν συνειδητή απόφαση και πόσες τις άφησες στην τύχη;

Σκέψου, όχι σαν να είναι η τελευταία φορά που υπάρχεις σε αυτή τη ζωή αλλά σαν να είναι η τελευταία φορά που θα μείνεις αδρανής. Θα είναι η τελευταία φορά που θα ξεχάσεις και θα ξεχαστείς ηθελημένα…

Γίνε εσύ ο χρόνος, αφουγκράσου τους χτύπους που χτυπούσες έως τώρα κ πρόσθεσε μια τελεία, ένα κόμμα, μια ανάσα, ένα αληθινό χαμόγελο! Γίνε εσύ η διαδρομή, οδήγησε τη ζωή σου στα όνειρα που άφησες επειδή σε χαρακτήρισαν ρομαντικό, επειδή κουράστηκες να μην καταλαβαίνουν τη γλώσσα σου και απλά ξεκίνησες να κάνεις πως μιλάς τη δική τους.

Είναι πολύ δύσκολο, το γνωρίζω! Χρειάζεται να μείνεις στο κέντρο σου και να μην επιτρέψεις σε κανένα να σε βγάλει από εκεί επειδή τον ξεβολεύεις. Μην το κάνεις από εγωισμό, από γινάτι. Θυμήσου όλα αυτά τα όνειρα που ήταν γεμάτα φως, είχαν την δύναμη της ανιδιοτελούς αγάπης.

Πώς θα το καταλάβεις; Αυτό με ρωτούν συνήθως!

Σταμάτα να καταλαβαίνεις και ξεκίνα να αισθάνεσαι! Επέστρεψε στη στιγμή που πήρες την πρώτη σου ανάσα στη ζωή! Ό,τι γνώριζες τότε, με όποιο “υλικό” ήρθες σε αυτή τη διάσταση απλά το αισθανόσουν πως ήταν. Ξεκίνησες την ζωή σου αισθανόμενος το θαύμα της γένεσης, την αληθινή αγάπη αυτή της αγκαλιάς της μητέρας. Και οι δύο μόνο αισθανόσασταν τότε, δεν είχατε ανάγκη να καταλάβετε επειδή όλα ήταν φως, αλήθεια, αγάπη δίχως την αμφισβήτηση του μυαλού!

-Ναι είναι δύσκολο το ξέρω, θέλει πολύ προσπάθεια μα μόνο όταν βάζεις μυαλό και λογική μπροστά! Όταν βάζεις αίσθηση όλα είναι! Γιατί να χρειάζεται να σκέφτεσαι πώς θα ήθελες να περάσεις την τελευταία σου νύχτα και να μην ξεκινήσεις με το πώς ήταν η πρώτη σου μέρα στη ζωή. Πόσο γεμάτη με αξίες, με φως κ να αρχίσεις να πορεύεσαι με εκείνη την αλήθεια που ήταν ότι πιο αληθινό σου έχει συμβεί έως τώρα στην πορεία σου στη γη!

Ρίνα Σερέτη – Συγγραφέας

Πηγή :  enallaktikidrasi.com