Πάντα υπάρχει μια ρωγμή μέσα μας που διψά για φως!

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε «αυτόφωτοι». Γεννιόμαστε με μια λάμψη μέσα μας. Κι ακόμα κι αν σε κάποιες φάσεις της ζωής μας θαμπώνει αυτό το φως ή κρύβεται βαθιά στα σωθικά μας, υπάρχουν άλλες τόσες που ακτινοβολεί και φωτίζει τους ανθρώπους δίπλα μας και γύρω μας.

Κάθε χαμόγελο, κάθε στιγμή αγάπης που προσφέρουμε, γίνονται ένας μικρός ήλιος στις άλλες ζωές. Χαρίζουμε λίγο από το δικό μας φως, για να ενεργοποιήσει και πάλι το φως των άλλων.

Κάθε φορά που δίνουμε το χέρι σε μια καρδιά να σηκωθεί, η λάμψη δυο ανθρώπων βγαίνει στο παραθύρι για να κοιτάξει την ομορφιά του κόσμου με βλέμμα γεμάτο πίστη και λαχτάρα.

Κι αυτό το φως που επιμένει στην ανάγκη του να αντιστέκεται στο πείσμα της ζωής, βρίσκει τη χαραμάδα του για να περάσει. Γιατί πάντα αφήνουμε μια μικρή ρωγμή στις δύσκολες στιγμές, για να χωρέσει μέσα της η ελπίδα. Μια ρωγμή που διψά για φως.

Όταν νιώθουμε απογοήτευση, πίκρα ή παράπονο, όταν έρθει εκείνη η στιγμή που γονατίζεις μέσα στην ανθρώπινη αδυναμία σου, αυτή η ρωγμή είναι που ενθαρρύνει την καρδιά να σηκώσει το κεφάλι της ψηλά.

Τις στιγμές της ζωής τις φτιάχνουμε εμείς οι άνθρωποι. Πότε με κόπο και πότε με γέλιο.

Πότε γινόμαστε ο φάρος που ρίχνει το φως του για να τρομάξει η σκοτεινιά και πότε αφηνόμαστε στη δύναμη της ρωγμής που έχουμε κρυμμένη, για να πιάνουμε ξανά το νήμα της ζωής μας και να προχωράμε μπροστά.