Σε ξεχώρισα

Σήμερα σε συλλογίστηκα. Σκεφτόμουν τι είναι τελικά αυτό που αγαπάμε στους ανθρώπους. Το φαίνεσθαι, την εικόνα που έχουμε γι’ αυτούς ή το μέσα τους την ψυχή τους και όσα είναι;

Προσωπικά αυτό που ξεχωρίζω στους ανθρώπους είναι η εσωτερική τους ομορφιά. Ότι έχουν να μου πουν κάτι που κανείς άλλος δε μου λέει ή βγάζει. Άτομα που δίπλα τους δεν φοβάμαι να εκφραστώ, είμαι αυθεντική και χωρίς καμία μάσκα καθωσπρεπισμού. Το ίδιο και αυτοί.

Σε ξεχώρισα λοιπόν. Γιατί από την πρώτη στιγμή μίλησες στην ψυχή μου. Είχες αυτό το κάτι παραπάνω που τόσο έψαχνα. Συζητούσες και δεν μιλούσες απλά, αλλά άκουγες κιόλας. Με άκουγες. Όταν οι περισσότεροι είχαν τ’ αυτιά τους κλειστά. Μπορεί κι εγώ να μην άφηνα να με πλησιάσουν. Βλέπεις θέλω να είμαι σίγουρη μέσα μου πως αξίζουν για να εμπιστευτώ, να εκτεθώ. Κι εσύ μου το έβγαλες. Ήσουν εκεί. Μου έδωσες το χέρι σε δύσκολες στιγμές. Με ξεχώρισες κι εσύ λοιπόν.

Η χημεία μας και το δέσιμό μας προδιαγραφόταν από την πρώτη μας κιόλας συνάντηση. Εκεί, στο παγκάκι μας. Να πετάμε τις αλήθειες μας ωμές, συνομιλώντας και με τα μάτια κάπου κάπου. Γιατί είχαμε βρεθεί. Με τον πιο περίεργο τρόπο μα συνέβη. Και θα με ρωτήσεις τι με κράτησε σε σένα και θα σου πω ο χαρακτήρας σου. Που παρόλες τις μάσκες του κακού ή περίεργου ή αμίλητου, μέσα σου έκρυβες μια τόσο γλυκιά ψυχή αθώου παιδιού, τόσο ευαίσθητου και διαφορετικού που με γοήτευσε. Γιατί έβλεπα εμένα. Γιατί μοιάζαμε πολύ τελικά. Τώρα, κοντά στα πέντε χρόνια μετά, έχω ακριβώς τις ίδιες σκέψεις για σένα.

Είσαι εκείνο το μικρό παιδί που αγάπησα. Και όσα χιλιόμετρα κι αν μας χωρίζουν η πραγματική ένωση και το δέσιμο τα υπερνικούν. Τελικά μπορούμε να υπομείνουμε πολύ περισσότερα απ’ όσα νομίζαμε πως μπορούμε.

Υ.Γ. Θέλω κι άλλα εμπόδια και δυσκολίες για να τα ξεπερνώ μαζί σου.