Στο όνομα της Αιώνιας Αγάπης

‘Είχαν πει όχι στην καθημερινότητα, εμείς θα ζήσουμε το όνειρο…’ Η κιτρινισμένη γόπα βρίσκει τη γνώριμη θέση της ανάμεσα στα δάχτυλα το...

‘Είχαν πει όχι στην καθημερινότητα, εμείς θα ζήσουμε το όνειρο…’

Η κιτρινισμένη γόπα βρίσκει τη γνώριμη θέση της ανάμεσα στα δάχτυλα του, αισθάνεται για λίγο αυτό το σύνηθες έντονο κάψιμο, ορθώνει αμέσως το μαζεμένο του σώμα και με μια αιφνιδιαστική κίνηση, την τοποθετεί, στην αρμόζουσα θέση, εκεί, στον βρεγμένο και γεμάτο υγρασία ακάλυπτο.

«Έλεος…» μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του. «Είναι άδικο. Εκεί μπορώ και ζω, μπορώ να αναπνέω οξυγόνο, χωρίς το άγχος του σήμερα, του χαλασμένου, του μποτιλιαρίσματος, της κόρνας. Αισθάνομαι την κυματώδη υφή της ελευθερίας μου, παίζω με τις λέξεις, αγαπάω με πάθος, χτίζω και γκρεμίζω μεμιάς τα κάστρα των ανείπωτων επιθυμιών, δημιουργώ ουράνια τόξα σε γκρίζες ζωές.»

Η μισοσβησμένη λάμπα του δωματίου τον καλεί, ο ουρανός γυμνός και απόψε, οι δρόμοι άδειοι, αφιλόξενοι, πυγολαμπίδες χαράζουν το πισωγύρισμα τους στο κενό και το γυναικείο σώμα στην άκρη του κρεβατιού προσμένει υπομονετικά για ένα φιλήδονο άγγιγμα. Πόσα χρόνια το γνωρίζει, πόσα χρόνια το έχει ξεντύσει και το έχει σκεπάσει με το λευκό σεντόνι του Έρωτα, πόσα χρόνια άραγε το ποθεί και το λαχταρά με το ίδιο κέφι; Οι άτιμες Ερινύες τον συνεπαίρνουν και πάλι, κόβει εισιτήριο, επιβιβάζεται στην βαρκούλα του νόστου και κάνει μια χειραψία με το τότε…

Ήταν καλοκαίρι, περίπου το 1970, πριν γεννηθεί η Λητώ. Ο καύσωνας σε συνδυασμό με την υγρασία προοικονομούσαν ένα ανυπόφερτο κλίμα. Πιστοί και άπιστοι της Αθήνας, φορτώθηκαν με σακίδια και απέδρασαν για τις κοντινότερες παραθαλάσσιες περιοχές. Οι ίδιοι υποσχέθηκαν να κρατήσουν συντροφιά για σήμερα στην έρημη πόλη. Ανέβηκαν δειλά πάνω στην ταράτσα με το που άρχισε να σουρουπώνει, τότε που η αυλαία της κοινωνίας μετατρέπεται σε ένα σαιξπηρικό μοντέλο. Ένα μπουκάλι κρασί, τσιγάρα και δυο γυάλινα ποτήρια. Αυτή ήταν η ευτυχία τους, δεν τους αρκούσε άραγε;

Το φόρεμα της ήταν ολόλευκο, αέρινο, μακρύ και διαφανές. Οι γραμμές του σώματος, οι τελειότητες, οι επιτηδευμένες ατέλειες και οι καμπύλες της αποκαλύπτονταν νοερά, προδίδοντας τον καλλιτέχνης του σμιλευμένου αγάλματος. Τα μαλλιά της κατάμαυρα, κυματιστά, πελάγη ανεμοδαρμένα και απροσπέλαστα λιμάνια. Τα μάτια της ζοφερά, ηφαίστεια ενεργά, έτοιμα να ξεχυθούν και να κάψουν την ίδια σου τη σάρκα. Με απλές, μετρημένες και αργές κινήσεις, ξεκούμπωσε το φόρεμα, που έπεσε κάτω νωχελικά. Το στήθος της αναριγούσε από το επίμονο βλέμμα του και τα χέρια της συνόρευαν με τους μυθοπλαστικούς γλουτούς. Κοιτούσε αποσβολωμένος, εκστασιασμένος το αιώνιο αμάρτημα της γυναικείας ομορφιάς.

Σηκώθηκε, περπάτησε ξυπόλητος, την πλησίασε. Τα χείλη αναθάρρεψαν, κοντοστάθηκε απέναντί της, έβγαλε το πουκάμισό του. Τον έπνιγε. Θέλησε να νιώσει την υγρασία καλύτερα, δεν ήθελε να δροσιστεί τώρα, δεν ήθελε αέρα, δεν επιθυμούσε τίποτε που θα του χαλούσε το όνειρο. Γέμισε με μπόλικο κόκκινο κρασί τις χούφτες του και της το πρόσφερε στο στόμα. Εκείνη έσκυψε, έκλεισε τα μάτια της και αφέθηκε στην ηδονή της οινοποσίας. Τα ροζιασμένα δάχτυλα του έσπρωξαν τα νοτισμένα μαλλιά της. Έψαχνε απεγνωσμένα, τα δύο τρωτά σημεία της, τις χαράδρες του λαιμού και τον απαγορευμένο δρόμο του στήθους της. Ξάπλωσαν καταγής, παραμέρισαν τα τσαλακωμένα ρούχα. Κανείς δεν κρυφοκοιτούσε από ψηλά, μας καληνύχτισαν από νωρίς για σήμερα.

Μπαλκονόπορτες ανοιχτές, ανεβασμένα στόρια, ναυαγισμένα ερωτιάρικα κορμιά, ραμμένα στόματα, διψασμένα χείλη, μισοφαγωμένα πρέπει, σκουριασμένες αμαρτίες αποτελούσαν μόνο τους αυτόπτες μάρτυρες. Τα δύο κορμιά πάλλονταν με την ίδια συχνότητα στο όνομα της αιωνίου Αγάπης, στον αυτοσχέδιο νόμο του Έρωτα, στον όρκο της Φύσης. Τσιμέντο, ένα μισοτελειωμένο μπουκάλι, λερωμένα ρούχα, σπασμένα ποτήρια, κάτι τέτοιο παίρνει δικαίως την μορφή του πάθους. Δύο συνοδοιπόροι βρήκαν τον δρόμο τους, το άσπρο του κορμιού τους ερχόταν σε αντίθεση με το νεκρό γκρίζο, μια υπερρεαλιστική εικόνα καθρεφτιζόταν έτσι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.

Μερικές ψιχάλες βροχής, τούς άγγιξαν τα βλέφαρα. Ήταν πλέον πρωί, κοιτάχτηκαν, χαμογέλασαν και αποχώρησαν. Μπήκαν στο διαμέρισμα τους, τα πόδια τους ένιωθαν το δροσερό τρίξιμο των παλαιών ξύλων. Βάδισαν προς το μπαλκόνι, τράβηξαν τις κουρτίνες και άνοιξαν το παράθυρο. Κάλεσαν σαν καλοί οικοδεσπότες την μυρωδιά της βροχής, αυτή που γίνεται ένα με το χώμα, ένα με κάθε λογής λουλούδι, ένα με τα απορρίμματα του σκουπιδιάρικου, ένα με τον καημό των ανθρώπων, με την ζητιανιά και την απανθρωπιά. Έπεσαν για ύπνο.

Το βράδυ τους περίμενε και πάλι, καρτερικά κάτω από το ίδιο σημείο και την ίδια ώρα η φίλη τους, η πλανεύτρα νύχτα. Το φανάρι άναψε, θόρυβοι, εκκωφαντικοί ήχοι από αυτοκίνητα, ελληνικός καφές, άγχος, φωνές, καλημέρες άλλες μασημένες και άλλες από καρδιάς, φούρνοι, μαμάδες, ταξιτζήδες, προχωρούσαν όλα από κάτω. Είχαν πει όχι στην καθημερινότητα, εμείς θα ζήσουμε το όνειρο. Το πέτυχαν;