Για την αγάπη μη μιλάς, μόνο να τη δείχνεις..

Μια στιγμή που δεν ήρθε ποτέ, μια σκηνή με πρωταγωνιστές και ένα θέατρο άδειο. Δεν έχω πολλά να σου πω. Κάθε φορά που μένω μόνη στο δωμάτιο, σκέφτομαι τον κόσμο αν θα μπορούσε να ήταν αλλιώτικος πέρα από κάθε προσδοκία. Άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή για να μείνουν, παίζουν τώρα σκάκι στο αντικρινό μπαλκόνι. Σκιές που φοβόσουν μη κοντοσταθούν πλάι σου, τώρα σε συντροφεύουν. Δεν έχει κάποια ειρωνεία;

Όσο περνούν οι μέρες τόσο παρατηρώ τον εαυτό μου να αλλάζει. Κάποτε δε μπορούσα να φύγω. Πάντα ήθελα κάποια συντροφιά στα ταξίδια μου να γεμίζει τη διαδρομή. Τώρα προτιμώ να ταξιδεύω μόνη, να αναζητώ πολιτείες, εμπειρίες και συζητήσεις αγνώστων με κοινό προορισμό. Τι νόημα έχει αν περιμένεις οι επιλογές σου να συμβαδίσουν με τις επιλογές των άλλων; Πίστεψέ με κανένα απολύτως το βλέπω και μόνη…

Πάντα ένα κομμάτι είναι μισό, ανολοκλήρωτο μέσα μας. Προσπαθούμε συνεχώς να το γεμίσουμε με αταίριαστα μεταξύ τους γρανάζια. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να ταιριάξεις τη χίμαιρα με τη λίμνη, τον αετό με το σπουργίτι. Κάποια στιγμή θα καταλάβεις πως ο καθένας μας μονάχος πορεύεται και το κομμάτι που είναι λειψό συμπληρώνεται σε απροσδιόριστο χρόνο. Αυτή είναι και η δύναμη που τόσο καιρό το κάνει μοναδικό και πολυπόθητο.

Για αγάπη δε θέλω να μιλάς μόνο. Θέλω να μου το δείχνεις με τον πιο αυθόρμητο τρόπο σου. Ένα χάδι, μια κάρτα, ένα λουλούδι, μια φωτογραφία. Η αγάπη δεν είναι πολυτέλεια. Είναι παντού, ανέξοδη και γεμάτη στιγμές. Μια ζωή δεν είναι ποτέ αρκετή. Κάθε φορά θες και κάτι περισσότερο. Πάνω απ’ όλα ο άνθρωπος που αγαπάς επιθυμείς να είναι καλά, να χαμογελάει όπου κι αν βρίσκεται και να σε σκέφτεται μέσα στη μέρα.

Μια πλεονεξία για ένα τόσο αγαθό και πανανθρώπινο συναίσθημα. Δεν τίθεται λόγος: η αγάπη τα θέλει όλα για κείνη και τα παίζει όλα για τους ανθρώπους αγκαλιάζει στον κόρφο της. Είναι η αδρεναλίνη της φύσης μας, αγάπη μοναδική και πανανθρώπινη.

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Πηγή : loveletters.gr