Σεξισμός και Ελαφρότητα! (music video)

Βίλυ Σαμαλτάνη Έ χω βρεθεί σε πάνω από αρκετές επίσημες και ανεπίσημες κουβέντες με γνωστούς, φίλους και αγνώστους σχετικά με το ζήτ...

Βίλυ Σαμαλτάνη

Έχω βρεθεί σε πάνω από αρκετές επίσημες και ανεπίσημες κουβέντες με γνωστούς, φίλους και αγνώστους σχετικά με το ζήτημα του σεξισμού, της ισότητας των δύο φύλων και του δικαιώματος της δημόσιας και ιδιωτικής έκφρασης των σεξουαλικών προτιμήσεων, όποιες και αν είναι αυτές.

Δυστυχώς, ακόμη και από τις πιο αντιδραστικές και υποθετικά ελευθεριακές γωνιές της κοινωνίας, επικρατεί η άποψη ότι σεξισμός και καταπίεση του γυναικείου φύλου, ή πιο εύστοχα οτιδήποτε δεν είναι σκληροπυρηνικά αρσενικό, υπήρχε στο παρελθόν. Είναι κάτι που η Δύση έχει ξεπεράσει, όπως η πανώλη, η χολέρα και τα σκλαβοπάζαρα. Οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο κόσμος έχει σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθεί, όπως η κρίση, οι λογαριασμοί που τρέχουν, η πάλη των τάξεων και άλλα τόσα που γεμίζει το στόμα τους μέλι μόλις έρθει η ώρα να τα αναλογιστούν και συζητήσουν. Και μάλιστα, θεωρούν ότι οι άνθρωποι εκείνοι που θέτουν το ζήτημα της ισότητας των φύλων και της σεξουαλικής απελευθέρωσης είναι εκτός τόπου και χρόνου, ρομαντικοί, ακόμη και ηλίθιοι. Η χλεύη είναι δεδομένη.

Δεν διαφωνώ καθόλου στο ότι τα ζητήματα της οικονομικής κρίσης και της ανεξαρτησίας είναι άκρως σημαντικά και κρίσιμα. Δεν κρύβω ότι ήμουν αυτός ο άνθρωπος. Ήμουν αυτός που χλεύαζε τα κινήματα του φεμινισμού και της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Με τον καιρό θέλησα να κατανοήσω, γιατί τόσος ντόρος;

Ως φαινομενικά όχι ιδιαίτερα ιδιαίτερος, η κοινωνία δεν βάλθηκε να με τραμπουκίσει ποτέ. Δεν βίωνα το πρόβλημα, άρα δυσκολευόμουν να δεχθώ την ύπαρξή του. Ακόμη, οι περισσότερες γυναίκες φαίνονται απόλυτα χαρούμενες και ικανοποιημένες με την τρέχουσα κοινωνική οργάνωση, ενώ δεν έτυχε να συναναστραφώ ποτέ με ομοφυλόφιλα άτομα.

Η αλήθεια είναι ότι οι περισσότερες γυναίκες έχουν συμβιβαστεί με τον σεξισμό, ή ακόμη χειρότερα, δεν έχουν βιώσει ποτέ τους μια αγνή φυσιολογική σχέση με ένα αρσενικό και ακόμη και όταν δημιουργείται αυτή η ευκαιρία, η μη σεξιστική συμπεριφορά του άνδρα τους ξενίζει. Ακόμη, δεν είχα ποτέ φίλους γκέι και λεσβίες γιατί απλά η κοινωνία, της οποίας είμαι μέλος, τους έχει στείλει στην απομόνωση.

Η πατριαρχία και ο σεξισμός που πηγάζει από αυτή, είναι τόσο κυρίαρχα που τα θύματά τους είτε δε βγάζουν μιλιά, είτε στην κυριολεξία κρύβονται δημιουργώντας τις δικές τους κλίκες προκειμένου να αισθανθούν ένα ψήγμα ελευθερίας.

Και φυσικά, εκείνοι που θέτουν το ζήτημα ανοιχτά σε δημόσιο λόγο μοιάζουν αιθεροβάμονες γιατί φαίνεται να θίγουν ένα θέμα το οποίο δεν υφίσταται. Όσο πιο κυρίαρχη είναι η καταπίεση τόσο λιγότερο εμφανής είναι. Η αλήθεια είναι ότι όλοι μας, είμαστε τόσο βουτηγμένοι και βολεμένοι ο καθένας με τους ρόλους του, στον σεξισμό που δεν μπορούμε να τον συνειδητοποιήσουμε ως ξένο, καταπιεστικό χαρακτηριστικό αλλά το ερμηνεύουμε ως «ανθρώπινη φύση».

Πως από έναν κλασικό σεξιστή τύπο μετατράπηκα σε εκείνον που συνειδητοποιεί την πραγματική έκταση του προβλήματος;

Σοκ. Η βίωση ότι ο σεξισμός μπορεί να εκφραστεί σε τόσο ακραία μορφή, σε βαθμό που απειλεί ζωές. Όπως ακριβώς το φυλετικό μίσος, ο θρησκευτικός φανατισμός και πάει λέγοντας. Λίγοι άνδρες έχουν βρεθεί σε θέση να αποτρέψουν σωματική βία προς γυναίκα από τρίτους, πόσο μάλλον να αποτρέψουν έναν βιασμό. Είχα την τύχη, σε διάστημα μικρότερο της εβδομάδας να βιώσω και τα δύο. Έντονα. Χρειάστηκε η σωματική επέμβαση.

Ξαφνικά ο σεξισμός ήρθε και προσγειώθηκε μπροστά μου, πραγματικός, όπως ο φασισμός. Όπως μια σφαίρα. Τόσο πραγματικός. Βίαιος. Απειλητικός. Τρομακτικός. Πόσο λίγος θα ένιωθα εάν αποφάσιζα να λακίσω; Να σφυρίξω αδιάφορα; Ευτυχώς αυτό δε μου πέρασε ούτε για λίγο από το μυαλό.

Όλα αυτά ήρθαν να συμπληρωθούν σαν παζλ, με τις εικόνες των γυναικών που κυκλοφορούν δυο δυο στο σκοτάδι, με το κινητό μονίμως στο αφτί, ακόμη και εκείνες που ένα βράδυ φοβήθηκαν εμένα τον ίδιο και επιτάχυναν το βήμα τους σε κάποια απόμακρη γειτονιά.

Για να μην παρεξηγηθώ, ο σεξισμός πλήττει και τους άνδρες, σε τεράστια έκταση. Αλλά ας μη γελιόμαστε, η ζωή ενός άνδρα δεν απειλείται τόσο τακτικά από τον σεξισμό όσο η ζωή μιας γυναίκας.

Οι γυναίκες, οι ομοφυλόφιλοι και οι ομοφυλόφιλες, οι trans και οι queers δεν μπορούν να περιμένουν υπομονετικά από τους αυτοαποκαλούμενους απελευθερωτές των λαών να νικήσουν τον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, την ελεύθερη αγορά και τον εθνικισμό και μετά να ασχοληθούν μαζί τους και να τους ρίξουν λίγα ψίχουλα ελευθερίας. Η βία δεν ιεραρχείται. Τα παραδοσιακά κινήματα της αριστεράς και της αναρχίας δεν είναι λιγότερο σεξιστικά από τον μέσο ελληναρά.

Για αυτόν τον λόγο άλλωστε όλες αυτές οι μειονότητες οργανώνονται εκτός των κινημάτων αυτών. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια δειλή, αμήχανη πρώτη προσέγγιση. Αλλά εάν δε συνειδητοποιήσουμε ότι η Ελευθερία δεν έχει μορφές άξιες και λιγότερο άξιες, τότε αυτή η πρώτη προσέγγιση ίσως οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη γκετοποίηση και αποξένωση.

Όλα τελικά έχουν να κάνουν με το άτομο. Κάθε άνθρωπος που θέλει να δρα ελευθεριακά, κάθε άνθρωπος που θέλει να αλλάξει τον τόπο του προς κάτι πιο ελεύθερο και αγνό, οφείλει πρώτα από όλα να αναγνωρίζει και να αντιμετωπίζει ακόμη και την πιο συνηθισμένη και φαινομενικά «μικρή» καταπίεση. Δεν υπάρχει ολίγον έγκυος.

Την επόμενη φορά που θα αντικρίσεις το διαφορετικό στα μάτια μιας «καριόλας που προκαλεί», μιας «βρωμόπουστας κραγμένης», μιας «χοντρής αγάμητης λεσβίας» φρόντισε να προσπαθήσεις να ερμηνεύσεις τις συμπεριφορές, να βιώσεις την ψυχολογική και ίσως σωματική βία που έχει ασκηθεί από το κυρίαρχο πολιτισμικό υπόβαθρο και να αισθανθείς την βαριά παρουσία του σεξισμού.

Τότε θα δεις ότι ο φασισμός δεν πραγματώνεται μόνο από δικτάτορες, τυράννους, ναζί, τραπεζίτες και παρακράτος, αλλά ίσως να πηγάζει από τις σκέψεις, τα λόγια και τα έργα σου.