Τα ήσυχα βράδια αυτά που μου λείπουν
Τα ήσυχα βράδια αυτά που μου λείπουν πιο πολύ όταν σε σκέφτομαι, είναι εκείνα τα βράδια που περνούσαμε μαζί σαν να είμαστε ένα… όχι τα ερωτικά, αλλά εκείνα που σε ένιωθα να με συμπληρώνεις, να σκέφτεσαι για μένα, να ψάχνω το βλέμμα σου και να σε χορταίνω πλάι μου ήρεμη και γαλήνια.
Ήρεμος και γαλήνιος κι εγώ… απλά και μόνο γιατί ήσουν εκεί, γιατί με τύλιγες με την ασφάλειά σου, γιατί ήξερα ότι δεν ήσουν πάνω από δυο αγκαλιές απόσταση μακρυά μου…
Τα βράδια που μιλούσαμε και κάναμε σχέδια, που ονειρευόμασταν και βάζαμε ποθητούς στόχους. Τα βράδια που ο καναπές γινόταν η φωλιά και ο γαλαξίας μας κι εσύ ο Κόκκινος πλανήτης του πάθους του. Σαν δορυφόρος γύριζα τριγύρω σου για να γεμίζεις όλο το οπτικό μου πεδίο, όπως γέμιζες κάθε άκρη του μυαλού μου και ξεχείλιζες λάβα την ψυχή μου.
Τα ήσυχα βράδια που υπήρχαμε ο ένας για τον άλλο, που τις λέξεις μου τις συμπλήρωνες εσύ, που δεν ήταν ανάγκη να μιλάμε γιατί τα φωνήεντα ήσουν εσύ και λεξιπλάστης ο έρωτας. Κι ήταν η ζεστή σου αγκαλιά που διέκοπτε τη νοερή συνομιλία μας και το υγρό φιλί σου που έβαζε τέλος σε όποια σκέψη μου…
Τα ήσυχα βράδια που κλεινόμασταν σε μας, που κουλουριαζόμασταν σε ιερές αγκαλιές κι ανακάλυπτα κάθε φορά ένα καινούργιο λόγο να σε λατρεύω.
Τα χειμωνιάτικα βράδια, που ο έρωτάς σου γινόταν η μήτρα να ξαναγεννηθώ και η ανάσα σου ο ομφάλιος λώρος για τη ζωή μου, που καταλάγιαζα τα θέλω μου στο γλυκό σου κορμί και γινόμουν θύμα μιας γοητείας άφατης και θεϊκής. Τα βράδια του καλοκαιριού, που γινόσουν η λευκόχρυση αμμουδιά για το διψασμένο μου κορμί κι εγώ το κύμα το αφρισμένο που σε έπνιγε…
Αυτά τα βράδια δεν ξημέρωσαν ποτέ… γιατί θα είσαι μέσα μου για πάντα… Θα είσαι το Σ’ ΑΓΑΠΩ γραμμένο στο δικό μου έναστρο ουρανό…
Γράφει ο
Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου
Πηγή :
chronographimata.gr
