Η αδιαφορία έρχεται χωρίς να την καλέσεις σαν την ομίχλη που απλώνετε σιγά σιγά.

Η αδιαφορία έρχεται χωρίς να την καλέσεις  σαν την ομίχλη που απλώνετε σιγά σιγά.

 Είναι πολύ όμορφο να κάθεσαι σε ένα μπαγκάκι και να ονειρεύεσαι να κοιτάς τα κιτρινισμένα φύλα που  πέφτουν και να μυρίζεις αυτή την υπέροχη μυρωδιά του υγρού το μισό σαπισμένο με χώμα ανακατεμένο . Το νιώθεις ακόμα πιο έντονα αν ψυχή σου για κάποια λόγο νιώθει ότι πληγώθηκε ότι η αγνές προθέσεις της παρανοήθηκαν αν  η σιγουριά για αυτά που πίστευες και αγαπούσε κλονιστήκαν αν η υπέρβαση των συναισθημάτων τσαλακωθήκαν αν η εμπιστοσύνη ακροβάτη σε τεντωμένο σχοινί και όλα αυτά έχουν τη θλίψη του φθινοπώρου και εσύ πηδάς μέσα στη εικόνα και γίνεσαι ένα κομμάτι δικό της. 

Η αδιαφορία έρχεται χωρίς να την καλέσεις  σαν την ομίχλη που απλώνετε σιγά σιγά. Σε ποναει γιατί σου παίρνει  τη ζεστασιά του Ήλιου μα αυτό δεν είναι απόφαση δίκη της αυτή ήθελε να ζει έτσι και αν ακόμα ήταν σε ένα ψεύτικο κόσμο, η λογική όμως δεν χαρίζεται  δεν φοβάται τη μοναξιά εκείνο που απεχθάνεται  είναι ο συμβιβασμός. Και έτσι αρχίζει ο πόλεμος.  

Θα αντέξουμε της φωνάζει η λογική, με ακούς ; Είναι γερό σκαρί η επιμονή μας είναι καλλίτερα να αγνοείς παρά να μισείς. Ποτέ μην επιμένεις για κάτι που τελειώνει να το κρατήσεις με ζόρι όταν τα σημάδια είναι ολοφάνερα είναι προτιμότερο να το στολίσεις με τα λουλούδια των ωραίων αναμνήσεων και να το αφήσεις να πάει στο παράδεισο. 

Μην  πέσεις στο σφάλμα δίνοντας τη μια ευκαιρία  κατόπιν της άλλης γιατί ο πόνος υποσκελίζει την περηφάνια και την αξιοπρέπεια… Γιατί αν διαψευστείς ξανά θα πέσεις πιο χαμηλά και τυφλωμένη θα βάλεις στη ζυγαριά τα συναισθήματα πόσα έδωσα πόσα πήρα, κάτι που θα σε στιγματίσει όσο ζεις. 

Είναι αβάσταχτο να υποχωρείς σε κάτι που ο χαρακτήρας σου δεν το αντέχει… Γιατί το σύννεφο μαζεύεται και κάποια στιγμή ξεσπά καταιγίδα οι κεραυνοί των λέξεων καίνε τα σωθικά και κάτι που ξεκίνησε όμορφα κυλιέται στο βούρκο.

Άφησε το να πάει στο παράδεισο !!! 

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου