Ναι θέλω να σπάσω τις αλυσίδες να πετάξω να αναπνεύσω καθαρό αέρα.

Ο ήλιος  απτόητος  εξακολουθεί και λάμπει η  φύση  εξακολουθεί και γεννάει  με κατασπαραγμένα σπλάχνα.  Και εμείς με το μαντίλι της τυφλόμυγας στα μάτια σαν κακομαθημένα παιδιά ποδοπατάμε κάθε καλό, ξορκίζουμε κάθε ευλογία, και ακολουθούμε σαν πρόβατα επί σφαγής  το πεπρωμένο μας. Χάσαμε το δρόμο μας.  Ξυπνήστε  βγάλτε το μαντίλι από τα μάτια. 

 Ο χρόνος κυλά, η ζωή σε σπρώχνει μπροστά κι εσύ σαν πρόβατο δίχως διέξοδο πας και πέφτεις στον τοίχο που σου ανυψώνουν με εγκληματική μεθοδικότητα έχοντας στα χεριά τους όλα τα εργαλεία της καταστροφής. Θέλουν να σε κάνουν  ένα με το μπετό μια μάζα που κάποτε θύμιζε ανθρώπινη σάρκα.Μην ξεγελιέσαι  μην ντεκοράρεις  αυτό το  ανθρώπινο τοίχος  καμωμένο με ανθρώπινες ψυχές  και λάσπη .
  

Αρνούμαι  να ακολουθώ αυτό το κοπάδι, αρνούμαι να βαδίζω δίπλα σ αυτό το τοίχος,  αρνούμαι να ταΐζω το σκυλί που σε μια εντολή τους τρώει την ψυχή μου.
 

Θα βάλω τη δικιά μου σκάλα και... Ναι θα δραπετεύσω  θα πάω στην απέναντι όχθη των τρελών των ονειροπόλων των γνήσιων... Δεν χωράω στα δικά σας κλισέ. Με αηδιάζει  ο φρεσκοβαμμένος  τοίχος σας... Που αν του βάλεις ένα καρφί ακούς  ψυχές εγκλωβισμένες να οδύρονται

Ναι θέλω να σπάσω τις αλυσίδες να πετάξω να αναπνεύσω καθαρό αέρα. Με πνίγη η βρόμα σας.

Θέλω να  κουρνιάζω στην αγκαλιά αυτών που αγαπώ που μυρίζουν φρεσκάδα, που δεν γυαλίζει το μάτι τους, δεν βγάζουν κυνόδοντες στη θέα του χρήματος, δεν πουλάνε τα πάντα στο όνομά του, δεν το προσκυνούν. Ξέρουν να σέβονται διψούν για την ομορφιά της γνώσης και ξέρουν να την μοιράζουν.

Θέλω να ζήσω στη δικιά μου ουτοπία να ξηλώσω τις ταμπέλες σας. Να απαλλαγώ από τiς δυσάρεστες ειδήσεις σας, που τις κάνετε ακόμα πιο ζοφερές, για να μας αλυσοδένει  ο φόβος

Θέλω να απολαύσω τον ήλιο και τον παφλασμό των  κυμάτων της  θάλασσας . Θέλω να βουτήξω στο βυθό της που πεισματικά παραμένει καθαρός και γαλάζιος. Να βρω τους  παλιούς μου φίλους που πάντα με περιμένουν να μου δείξουν κάτι καινούργιο. Θέλω να κοιτάζω τα αστέρια που παίζουν με τη Σελήνη. Θέλω να βλέπω το φωτεινό πλαγκτόν  της θάλασσας που μοιάζει με πυγολαμπίδες 

Θέλω να ακούω το τραγούδι των δελφινιών. 

Θέλω να σου πιάσω το χέρι και να σου πω μη φοβάσαι τίποτα. Λένε πως ο κόσμος ειναι η αντανάκλαση μας. Έλα να τον κάνουμε πιο όμορφο. Έχεις δει κάτι πανέμορφα κρινάκια  που βγαίνουν  στη καυτερή άμμο. Τα κοιτάς εκστασιασμένος και σκέφτεσαι πως ειναι δυνατόν? Δεν ειναι απλά κάτι τυχαία κρινάκια που βρεθήκαν εκεί, αν τα κοιτάξεις προσεκτικά θα καταλάβεις ότι ειναι στο χέρι μας να αλλάξουμε  τον κόσμο αναποδογυρίζοντας   της πεποιθήσεις μας και ο κόσμος, σαν μια  σκιά,  θα ακολουθήσει.  Αρκεί να σπάσουμε τις αλυσίδες. 

  Τρέλα είναι να εγκαταλείψουμε τα όνειρά μας. Να αλλάξουμε τον κόσμο δεν είναι τρέλα, ούτε ουτοπία, είναι δικαιοσύνη!» (Μ. Θερβάντες).

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου