Όσοι μένουν μόνοι καιρό καταλήγουν σε πιο πετυχημένες σχέσεις

Οι σχέσεις είναι δύσκολες. Οι άνθρωποι είναι περίεργοι. Καθένας μας με τις δικές του ιδιαιτερότητες και τις δικές του ανησυχίες. Όπως είπε και ο Bukowski «Ψάχνουμε κάποιον που οι δαίμονες του να παίζουν καλά με τους δικούς μας». Για να είναι ήσυχη η ψυχή μας. Για να ηρεμεί το μυαλό μας.

Διαφορετικές επιθυμίες και πολλοί κανόνες. Πάρα πολλά «πρέπει» που έχουν αποτυπωθεί μέσα μας, με αποτέλεσμα να βάζουμε όλο και περισσότερους περιορισμούς στον εαυτό μας. «Πρέπει» –που ενώ δεν θα έπρεπε– καθορίζουν τις πράξεις μας, τις σκέψεις μας και τις αλληλεπιδράσεις μας. Χαρακτήρες που έρχονται σε κόντρα και συνήθειες που δε συμβαδίζουν, αν και πολλές φορές τις αναγκάζουμε.

Δύο άνθρωποι δημιουργούν το «μαζί». Πόσο απέχει το μόνος απ’ το «μαζί» και πόσο σημαντικό είναι να απολαύσεις τη μοναξιά κι ό,τι έχει να σου προσφέρει πριν μετατραπείς από μονάδα σε δυάδα;

Φοβόμαστε τη μοναξιά. Μην τη συγχέουμε με τη μοναχικότητα. Φίλους έχουμε και τους αγαπάμε και μας αγαπάνε. Θα είναι εκεί για τα ποτά που θέλουμε να πιούμε, για τα δύσκολα, για τα ανάποδα, για τα ωραία. Το θέμα μας, λοιπόν, δεν είναι τα ωραία, αλλά τα μοιραία. Και πώς μπορούν να εμφανιστούν στη ζωή μας όταν θα είμαστε έτοιμοι για αυτά.

Στην προκειμένη περίπτωση, όταν μιλάμε για μοναξιά εννοούμε αυτό που ξαφνικά το κρεβάτι μας φαντάζει μεγάλο πια. Κάποτε ήταν γεμάτο, αλλά τώρα υπάρχει άπλετος χώρος. Εννοούμε τις νύχτες που θα αράξουμε για ταινία και θα πρέπει να φάμε όλα τα popcorn που φτιάξαμε μόνοι μας και που αν μας πάρει ο ύπνος στον καναπέ, θα πρέπει να μας φροντίσουμε μόνοι μας και να μας φέρουμε κουβέρτα να μας σκεπάσουμε.

Ακούγεται τρομακτικό, ε; Κι όμως, είναι ό,τι καλύτερο κι ό,τι πιο αναγκαίο για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας καθώς και το τι ψάχνουμε στον άνθρωπο που θα επιλέξουμε να σταθεί δίπλα μας. Όταν βγαίνουμε από μία σχέση –είτε είχε happy end είτε τελικά δεν έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα– οφείλουμε στον εαυτό μας μια περίοδο μοναξιάς. Είναι η περίοδος που θα κάνουμε ένα καλό restart ή ακόμα καλύτερα μια επαναφορά στις εργοστασιακές μας ρυθμίσεις. Γιατί;

Γιατί κάθε ανθρώπινη σχέση που τελειώνει, αφήνει κάτι πίσω της. Ίσως απωθημένα, πόνο, θλίψη. Ίσως απλά νοσταλγία για το ό,τι ζήσαμε. Πρόκειται για ένα συναισθηματικό φορτίο που κουβαλάς και θα κουβαλάς μέχρι να ξυπνήσει αυτή η φωνή μέσα σου που θα σου πει να προχωρήσεις. Όσο πιο μεγάλο το διάστημα που θα επιλέξουμε να είμαστε μόνοι, τόσο πιο συνειδητοποιημένη θα είναι κι αυτή η φωνή.

Είναι ευκαιρία να δοκιμάσουμε νέα πράγματα που –μέχρι αυτή τη στιγμή– δεν είχαμε στη λίστα μας. Να πάμε το ταξίδι που πάντα θέλαμε, να μάθουμε εκείνη τη γλώσσα που ποτέ δε βρίσκαμε χρόνο να το κάνουμε. Να κοιμηθούμε ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο, αν το έχουμε ανάγκη ή να μην κλείσουμε μάτι όλο το βράδυ και να δούμε την ανατολή του ηλίου με τους φίλους μας χωρίς να δώσουμε αναφορά σε κανέναν. Όλα αυτά μας βοηθάνε να ανακαλύψουμε λίγο καλύτερα τις πτυχές μας, τι θέλουμε και τι ζητάμε.

Προετοιμάζουμε τον εαυτό μας έτσι ώστε στην επόμενη σχέση μας να ξέρουμε τι χρειαζόμαστε και να μη χαθούμε στις ανάγκες του άλλου, συστατικό απαραίτητο για να είναι επιτυχημένη.

Έχουμε το χρόνο να ξαναμπούμε στον κύκλο των ραντεβού, γεγονός που θα μας προμηθεύσει με πολλά εφόδια στην ανεύρεση του επόμενου συντρόφου μας. Οι άνθρωποι που κυκλοφορούν πάρα πολλοί κι οι προσωπικότητες αυτών αμέτρητες. Καλά παιδιά, κακά παιδιά, παιδιά που θα μας ανεβάσουν στα σύννεφα κι άλλα που θα μας ρίξουν χωρίς προειδοποίηση. Κάθε ραντεβού, κάθε συζήτηση, κάθε νέο μήνυμα σκιαγραφεί σιγά-σιγά αυτό που ψάχνουμε. Αυτόν που θα του ταιριάζουμε και θα μας ταιριάζει και θα τον προσκαλέσουμε συνειδητοποιημένα στο μυαλό μας και στην ψυχή μας.

Ας πάρουμε το χρόνο μας. Λίγο χρόνο ακόμα.

 Γράφει η Θαλεία Σόκαλη

Πηγή :  filoitexnisfilosofias.com via newside.gr