Παραμυθιάστηκες, να πεις στην καλή σου νεράιδα.

Πότε  άραγε το παραμύθι γίνεται παραμύθιασμα; Ξεκινάς πριγκίπισσα, όλα γύρω σου αστράφτουν, όλα χρωματιστά. Πιστεύεις στο «μια φορά κι έναν καιρό», περιμένεις το «αυτοί ζήσανε καλά κι εμείς…». Είσαι μικρή και δεν έχεις λόγο να ελπίζεις γιατί απλούστατα πιστεύεις. Σε διακατέχει αυτή η υπέροχη ιδέα ότι η ευτυχία θα σε βρει και θα τη βρεις κι εσύ. Συννεφάκια παντού, τα μάτια σου πίσω από τις μπούκλες σου τα βλέπουν όλα εύκολα, όλα πιθανά. Τα αρσενικά είναι όλοι ιππότες, μέχρι και τα ζωάκια σου μιλάνε.

Το παραμύθι συνεχίζει για χρόνια ξέρεις. Τα χρόνια περνούν κι εσύ πιστεύεις. Είναι πολλοί οι τρόποι να πείθεις τον εαυτό σου πως ό, τι λάμπει είναι χρυσός. Τα λαμπάκια εξακολουθούν να είναι πολύχρωμα γύρω σου αν το θέλεις και το καροτάκι του happy end μπορεί πάντα να τρέχει μπροστά σου κι εσύ πίσω του να το κυνηγάς.

Οι έρωτες σου σφοδροί και καταιγιστικοί. Έτσι τους ζεις, όπως σου είπαν τα παραμύθια σου κάποτε. Οι φιλίες σου πιστές και αθώες, όπως σου τις διηγήθηκαν τότε. Το κακό υπάρχει, αλλά εσύ ξέρεις: το καλό πάντα νικάει. Ή μήπως όχι. Αυτό αναρωτιέσαι κάποια στιγμή, καθώς κατεβαίνεις απότομα από το βασιλικό σου άλογο και αποχαιρετάς για τα καλά τον μυθικό σου μονόκερο. Αργά ή γρήγορα φτάνει η στιγμή που το ουράνιο τόξο μοιάζει μακρινό και άπιαστο, κι ας εξακολουθεί να σε μαγεύει. Έρχεται η ώρα που κοιτάς εσένα αλλιώτικα.  Τα ρούχα σου, τον χώρο σου, τους ανθρώπους σου, τη ζωή σου. Πότε έγιναν άραγε όλα γύρω σου τόσο μουντά; Ταιριαστά ίσως τα λες, σεταρισμένα με προσοχή ίσως τα αποκαλείς, αλλά είναι αυτή ακριβώς  η προσοχή που δείχνει πως το παραμύθι σου ξεφούσκωσε. Τίποτα δε γυαλίζει πια, όλα έχουν κανόνες, πάνω σου, μέσα σου. Οι έρωτες σου ξεκινούν σφοδροί και παραμυθένιοι και μάλλον καταλήγουν συνηθισμένοι, συμβιβασμένοι, βαρετοί. Οι φίλοι μπορούν να γίνουν και εχθροί και οι ιππότες σου ίσως τελικά εγκλωβίστηκαν στις σελίδες των παλιών σου βιβλίων.

Και τώρα πριγκίπισσά μου; Ρωτάς. Τώρα νεράιδα μου; Τώρα καλή μου μάγισσα ποια μοίρα μου κέντησες τελικά, αναρωτιέσαι.  Εσένα που πίστεψες στο παραμύθι σου και το κατάπιες ολόκληρο; Που νόμισες πως αρκεί ένα χαμόγελο για τη χαρά, ένας άνθρωπος για τα όνειρα, μια μεγάλη μύτη για να καταλάβεις τα ψέματα.

Παραμυθιάστηκες, αυτό να πεις στην καλή σου νεράιδα. Κι έπειτα να ισιώσεις την αστραφτερή σου κορώνα και να ξαναφτιάξεις τις μπούκλες σου. Τον κακό λύκο στο δικό σου παραμύθι θα τον πολεμήσεις μόνη σου. Αυτό να της πεις. Θα τον νικήσεις ξανά και ξανά πες της με πείσμα. Κι εκείνη να δεις που θα σου χαμογελάσει πονηρά. Κι ίσως μάλιστα την ακούσεις να σου ψιθυρίζει: «τώρα πράγματι ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα».

Γράφει η Ελένη Ομήρου

Πηγή :  anapnoes.gr