Σου έχω πει για τους ανθρώπους κάρβουνο;

Σου έχω πει καμιά φορά για τους ανθρώπους κάρβουνο; Για εκείνους τους ανθρώπους που μέσα τους έχουν ένα κάρβουνο πυρακτωμένο κι άσβεστο;

Για τους ανθρώπους που έχουν τα μάτια τους κλειστά, τις πιο πολλές φορές, για να μη φαίνονται οι σπίθες που ξεφεύγουν...

Υπάρχουνε κι οι άνθρωποι κάρβουνα αναμμένα, οι άνθρωποι, ήσυχα, αλλά πάντοτε ενεργά ηφαίστεια, οι σιωπηλοί που δαιμονίζονται όταν τους δώσεις λάβα.

 

Είναι αυτοί που σιγοκαίνε φρόνιμα, προσμένοντας όμως έναν άνεμο για να τους αναζωπυρώνει και να ανάψει η φλόγα τους, να λαμπαδιάσουνε ολάκεροι.

Που έχουν μέσα τους το κουτί της Πανδώρας και παρακαλούν να βρεθεί κάποιος να τους το ξεκλειδώσει, να ξεχυθούν και να ελευθερώσουν οι θύελλες τους. Να τους παρασύρουν οι θύελλες τους. Να τους δείρουν οι καταιγίδες τους. Να τους κάψουν οι αστραπές τους για να λυτρωθούν, κι ας σου ακούγεται οξύμωρο!

 

Είναι αυτοί οι τύποι που δεν ζουν χωρίς φωτιά, δεν τους τρομάζει να καούν, δεν ζουν χωρίς τις άγιες πυρκαγιές τους.

Αυτά τα ενδιαφέροντα τυπάκια, που μόνο όταν καίνε και καίγονται ανασαίνουν.

Που μόνο όταν κάτι φυσήξει το καρβουνάκι που έχουν μέσα τους μυρίζουνε θυμίαμα και αγιάζει η ψυχή τους.

 

Οι άνθρωποι, που ζουν μια κόλαση όταν δεν φλέγονται, το εντελώς αντίθετο από τους κοινούς ανθρώπους δηλαδή. Και πιάνουνε παράδεισους, όταν φωτιές τους ζώνουν!

 

Μην τους πλησιάζεις αν δεν έχεις τον άνεμο που θα ανάψει το κάρβουνο τους, μην τους ζυγώνεις αν δεν έχεις το κλειδί να τους ανοίξεις το κουτάκι της Πανδώρας, μην πας κοντά τους αν δεν είσαι εύφλεκτο υλικό κι αν δεν έχεις σπίθες στην ματιά σου, σαν κι εκείνους.

 

Θα σε λιώσουνε, θα σε κάνουν στάχτη, θα σε αποτεφρώσουνε και θα σκορπίσουνε την τέφρα σου στα πέλαγα, να μην σε βλέπουνε, να μην σε ακούνε, να πας μακριά τους...

Γιώργος Καραγεώργος.