Θυμός, θυμός και πάλι θυμός.

Θυμός, θυμός και πάλι θυμός.
Απύθμενος, αδυσώπητος, ατελείωτος, βασανιστικός.
Και όλο αυτό γιατί;
Γιατί δεν έχουμε μάθει να συμβιώνουμε στην ελευθερία αλλά στην εξάρτηση!
Εξάρτηση από τους γονείς, εξάρτηση από τους συντρόφους.
Εξάρτηση που σου στερεί το οξυγόνο σου, την αναπνοή σου, την ίδια σου τη ζωή.
 

Παραμένεις θυμωμένος γιατί δεν θέλεις να αποδεσμευτείς από εκείνους.
Παραμένεις θυμωμένος και χάνεις συνέχεια το χρόνο σου, τις ευκαιρίες που έρχονται, τους ανθρώπους που θέλουν να σε γνωρίσουν, τη ζωή σου την ίδια.
Θέλει πολύ αγώνα ο απογαλακτισμός!
Χρειάζεσαι το θάρρος να πάρεις την απόφαση!
Να έρθεις σε επαφή με αυτό που είσαι μέσα σου και όχι να συνεχίζεις να ικανοποιείς τις προσδοκίες των άλλων!
 

Παραμένεις πιστός στα δικά τους θέλω, όχι στα δικά σου γιατί αλλοίμονο δεν γνώρισες ποια είναι αληθινά τα δικά σου!
Και ο θυμός σου σε βασανίζει, σε κυριεύει ξανά και ξανά κι εσύ ανήμπορος να αντισταθείς. Τον ταΐζεις ξανά και ξανά γιατί δεν ξέρεις να κάνεις κάτι άλλο, τον γυρνάς μέσα σου και τον κάνεις κατάθλιψη.
Σκορπάς τη δύναμή σου χρόνια τώρα αντί να πεισμώσεις και να “προδώσεις” τις προσδοκίες τους.
Τα έχεις καταφέρει τόσο καλά στο σήμερα, ακόμα κι αν νομίζεις το αντίθετο κι εσύ γυρεύεις το ίδιο και το ίδιο.
 

Μόνο ο ελεύθερος άνθρωπος μπορεί να επιλέξει κάτι άλλο.
 

Ο εγκλωβισμένος άνθρωπος θα κάνει πάντα το ίδιο. (Σκέψου ένα πουλί μέσα στο κλουβί και σκέψου το πουλί έξω απ’ το κλουβί).
Το μόνο που μπορείς να κάνεις για να ανταποδώσεις στους γονείς σου αυτά που έκαναν για σένα, είναι να τους γυρίσεις την πλάτη και να προδώσεις τις προσδοκίες τους!
 

Η ενηλικίωση είναι μια πράξη προδοσίας προς τους γονείς!
 

Ελευθερώνομαι όταν προδίδω αξίες, πεποιθήσεις, συμπεριφορές που μου έχουν παραδοθεί και δεν είναι συμβατές με τη δική μου φύση.
Φέρω τη δική μου ευθύνη της ενηλικίωσής μου!
Αναλαμβάνω την ευθύνη της απεξάρτησης μου, της ελευθερίας μου!
Μπορείς να είσαι συνεπής με τη ζωή σου κι ας προδώσεις τις προσδοκίες των γονιών σου ή των συντρόφων σου.
 

Το «τίμα τον πατέρα και τη μητέρα σου» είναι να τους τιμήσεις γυρνώντας τους την πλάτη. Να βλέπουν την πλάτη σου και εσύ (το παιδί) να βλέπεις τη ΖΩΗ!
 

Αλλιώς καλά θα κρατεί το παιχνίδι του θυμωμένου… γερά θα κρατάς κι εσύ τον εξουθενωτικό θυμό, θα “τιμάς” τις προσδοκίες των άλλων και θα εξακολουθείς να προδίδεις τον ίδιο σου τον εαυτό!

Γράφει  η   Λίνα Παυλοπούλου
Πηγή :  enallaktikidrasi.com