Η ζωή μας μια βόλτα

 Η ζωή λένε ότι είναι μια καλοστημένη φάρσα. Σε πλημμυρίζει με χρώματα, αρώματα και λάμψη. Τόσο πολύ που δεν θέλεις να την αποχωριστείς. Και όχι άδικα. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάς ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο και σε αυτό το σύντομο πέρασμα ο πρωταγωνιστής του έργου είναι ο κάθε ένας μας ξεχωριστά. Γι αυτό λοιπόν δεν πρέπει να παραδίδουμε εξολοκλήρου το δικαίωμα στη ζωή να γράφει μόνη της την δική μας ιστορία. Πρέπει να την αρπάξουμε αγκαλιά και να αρχίσουμε να γράφουμε παρέα την συνέχεια της ιστορίας μέχρι να τελειώσει το μελάνι και να μπει και η τελευταία τελεία.  

Το ζητούμενο είναι όμως να καταλάβουμε πως η ζωή όντως έχει πλάκα και να μπορέσουμε να αναδυθούμε μέσα από τις στάχτες μας κάθε φορά που νιώθουμε πως οι δυσκολίες μας καταπνίγουν και μας υπερνικούν. Να βιώνουμε το κάθε λεπτό της ημέρας στο έπακρο και να μην αφήσουμε να περάσει μέρα που δεν την καταλάβαμε. Ακόμα και αν υπάρξουν μέρες που θα αποφασίσουμε να τις περάσουμε χωρίς ιδιαίτερη δράση. Το άγχος όμως μας πνίγει. Ξεχάσαμε πώς να είμαστε ανέμελοι και ήρεμοι. Και έτσι λένε πως μεγαλώνουμε..

 Μεγαλώνουμε όμως πραγματικά όταν πάψουμε να βλέπουμε μέσα από τα μάτια ενός παιδιού. Όταν χάσουμε την ωφέλιμη παιδικότητα που μας αναλογεί και όταν αρχίσουμε να παίρνουμε τη ζωή στα σοβαρά, να υποψιαζόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας, και να χτίζουμε τοίχους που τους κρατάνε απ’ έξω απ΄ την δική μας ζωή και δεν δίνουν την δυνατότητα να μας αποκαλύψουν την ευγένεια που υπάρχει γύρω μας.
Αντιθέτως, ο κόσμος γίνεται όλο και πιο αχανής όταν μεγαλώνουν και οι περιορισμοί που θέτουμε. Φοβόμαστε να δημιουργήσουμε δεσμούς. Αποτρέπουμε τους άλλους από το να  μας «εξημερώσουν» γιατί φοβόμαστε πως αν γίνει αυτό θα πληγωθούμε. Και έτσι χάνουμε ευκαιρίες, αφήνουμε τη ζωή να τρέχει και ακόμα χειρότερα χάνουμε ανθρώπους που δεν προλάβαμε ούτε καν να τους αγκαλιάσουμε και να τους δείξουμε πόσο σημαντικοί υπήρξαν.

Γιατί φοβόμαστε. Φοβόμαστε να μάθουμε από τους ανθρώπους και αυτοί αντίστοιχα να μάθουν από εμάς. Όμως παρόλα αυτά τους θέλουμε δίπλα μας. Τους θέλουμε χωρίς πραγματικά να τους έχουμε. Τους θέλουμε μόνο για να μας καλύπτουν το φόβο της μοναξιάς μας. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι δεν αντέχουν την μοναξιά, δεν καταλαβαίνουν την μοναξιά. Το μόνο πράγμα που θα έπρεπε στα αλήθεια να φοβόμαστε είναι ο ίδιος μας ο φόβος.

Θα πρέπει να γνωρίσουμε το «σκάρτο» για να εκτιμήσουμε το σωστό, το καλό, το ιδανικό για εμάς. Και αυτό χρειάζεται εσωτερική προσπάθεια. Δεν μπορούμε να το ζητάμε με  την μορφή απαίτησης από τους άλλους. Δεν μπορούμε να ζητάμε απ΄ τους άλλους περισσότερα απ όσα μπορούν και είναι ικανοί να προσφέρουν και αντίστοιχα δεν θα έπρεπε να απογοητευόμαστε από αυτούς.

 Οι απαιτήσεις μας θα πρέπει να βασίζονται στην λογική που είναι απόρροια κύρους.
Τις μεγαλύτερες  απαιτήσεις  πρέπει να τις θέτουμε στον ίδιο τον εαυτό μας και αυτές είναι οι περιπτώσεις που θα έπρεπε να αναζητούμε  την μοναξιά όσο τίποτα άλλο. Εκεί  να «δικάζουμε» αντικειμενικά και με σύνεση τον εαυτό μας. Γιατί είναι εύκολο να κρίνεις τους άλλους αλλά είναι δείγμα πραγματικής σοφίας να μπορείς να κρίνεις και τον  ίδιο σου τον εαυτό. Όταν παλεύουμε με τον συναισθηματικό εσωτερικό εαυτό μας είμαστε μόνοι. Όσο και αν βρούμε άτομα που να είναι πρόθυμα να μας ακούσουν και να μας πουν πως μας καταλαβαίνουν. Ο κάθε ένας σκέφτεται με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Ο κάθε ένας αντιδράει και διαφορετικά στις στιγμές που τον περικυκλώνουν. Αλλιώς θα είναι σε στιγμές λύπης αλλιώς σε στιγμές χαράς.

 Κάθε άνθρωπος που νιώθει βαθύτερα και συναισθηματικά όσα  συμβαίνουν γύρω του και αντιλαμβάνεται τον εσωτερικό πόνο του εαυτού του αλλά και των άλλων θα αντιδράσει μοναδικά. Είναι περίεργα πλάσματα οι άνθρωποι. Όσο και αν προσπαθήσεις να τους καταλάβεις ποτέ δεν θα μπορέσεις.

Δεν θα τους καταλάβεις τους ανθρώπους, ποτέ δεν θα τους καταλάβεις. Όσο και αν προσπαθείς.
Γι αυτό αν θα μπορούσε να βγει ένα συμπέρασμα αυτό θα ήταν να κοιτάμε τα πράγματα με μια πιο θετική ματιά, αφού τίποτα δεν είναι για πάντα. Να λέμε στους ανθρώπους ότι τους αγαπάμε και ότι είναι σημαντικοί για εμάς προτού γίνουν απλά μια ανάμνηση και μια φιγούρα που θα βλέπουμε μέσα από το κιτρινισμένο χαρτί μιας φωτογραφίας. Να έχουμε υπομονή. Με την υπομονή κατακτάς τα πάντα. Γιατί όσο άδικη και να φαντάζει η ζωή πάντα έρχεται η στιγμή της ανταμοιβής και της δικαίωσης αρκεί να είσαι εκεί για να το καταλάβεις, να το ζήσεις και να το νιώσεις. Γιατί ο κάθε ένας αργά ή γρήγορα παίρνει αυτό που του αξίζει.

Μέχρι τότε όμως πάρε τη ζωή στα χέρια σου και καν την δική σου. Στην πορεία σου όμως να προσέχεις μην αδικήσεις και να μην υποτιμήσεις τους ανθρώπους. Ποτέ δεν ξέρεις πόση εσωτερική δύναμη κρύβει ο κάθε ένας.

Γράφει η Βάσω Πρέσια

Πηγή :  verianet.gr