Το τελευταίο πιο χαριτωμένο χαμόγελο του χρόνου

Άλλος ένας Οκτώβρης με τα πάνω του και τα κάτω του.Ο μήνας που σιγά σιγά σε προετοιμάζει για το χειμώνα που έρχεται και το κάνει τόσο διακριτικά για να μην σε τρομάξει. Πότε σου χαμογελάει ένας λαμπρός ήλιος που σε ξεγελά ξεχνιέσαι και απλώνεις το χέρι σε κάποιο καλοκαιρινό ρούχο χαμογελάς και σκέφτεσαι έχω χρόνο το καλοκαίρι δεν έφυγε ακόμα.

Άλλοτε πάλι συννεφιάζει γεμίζοντας τον ουρανό μαύρα σύννεφα … M' ένα μικρό αναμνηστικό ότι ο χειμώνας είναι προ των πυλών.

Η μετάβασης από το καλοκαίρι στο φθινόπωρο και από εκεί στο χειμώνα δεν είναι εύκολη τελικά. Μέρες οι οποίες γίνονται όλο και μικρότερες και ο ήλιος εμφανίζεται όλο και πιο σπάνια. Το μυαλό κάνει come Bαck στα προβλήματα που προκύπτουν κάθε χειμώνα έξοδα θέρμανση ,σχολεία των παιδιών, υποχρεώσεις στο κράτος, ζεστά ντυσίματα, καλό φαΐ.

Την ανεμελιά του καλοκαιριού κάθε μέρα τη βλέπεις να μακραίνει όλο και περισσότερο. Όλα αυτά τα νιώθεις τον Οκτώβριο γιατί ο Σεπτέμβρης κρατάει το άρωμα της αλμυρής θάλασσας . Είναι η μεταβατική περίοδος προσαρμογής από το καλοκαίρι στο χειμώνα. Η αναμνήσεις του αλήτικου καλοκαιριού σβήνουν με τις πρώτες ψιχάλες σαν χρωμομπογιές σε φύλλο χαρτί .Τα πρώτα φύλλα πέφτουν και οι πόλεις γεμίζουν κόσμο, όλοι δεχόμαστε αυτή την καθημερινότητα που όσο και αν γκρινιάζουμε δεν μπορούμε να την αποχωριστούμε. 

Το φθινόπωρο έχει ένα ρομαντισμό και μια θλίψη που σε γοητεύουν Το μυαλό απαγκιστρώνεται από τα γαλάζια νερά, τις καυτές παραλίες, τα παγωμένα ποτά, τις ερωτικές σεληνοφώτιστες νύχτες και τρέχει στο ζεστό καφέ, στα ζεστά με όμορφη μουσική μπαράκια, τις τρυφερές αγκαλιές με μεγάλες βόλτες στα σοκάκια της πόλης. 

Έτσι λοιπόν το φθινόπωρο παίρνει τη σκυτάλη από το καλοκαίρι και τη δίνει στο χειμώνα. Η ξυπολυσιά και τα αστραφτερά σανδάλια δίνουν τη θέση τους στις ζέστες κάλτσες και τις όμορφες μπότες.

Ο οκτωβρης είναι αυτός που σε προσγειώνει και έτσι ξεκίνα το νοικοκύρεμα. Το χρυσοκίτρινο χρώμα επικρατεί . Το χώμα μυρίζει βροχή και σάπιο φύλλο. Μία παλέτα με πράσινες, πορτοκαλί και καφέ αποχρώσεις ζεστά χρώματα, αλλά με τη θλίψη του θανάτου της φύσης και την ελπίδα της αναγέννησης. 

Tα κλεμμένα κλειδιά τις κολάσεως για τους ηλιόλουστους και αστροφώτιστους παραδείσους τα πετάμε στις πρώτες λακκούβες που κάνουν οι χοντρές σταγόνες της βροχής στη θάλασσα. Τα μελαγχολικά μουτράκια από την ξενοιασιά του ξελογιάστρικου καλοκαιριού μικρών και μεγάλων έχουν πάρει τη θέση της χειμωνιάτικης ρουτίνας .Τα χαμόγελα ανατέλλουν ξανά και τα πάντα φαίνονται ότι παίρνουν τη φυσική τους πορεία. 

Όλοι θα ευχόμασταν το φετινό φθινόπωρο να ήταν όπως τις προηγούμενες χρονιές.

Μα δεν είναι ...

Με τις πρώτες ζεστές ακτίνες του καλοκαιριού και μετά από μια Σπιναλόγκα που δεχτήκαμε υπάκουα να υποβληθούμε πιστέψαμε ότι το φθινόπωρο θα είναι σαν όλα τ' άλλα. Ένας οκτωβρης με τα πάνω του και τα κάτω του. 

Πλάνη ... 

Oι σάλπιγγες του πολέμου ξανά ηχούν. Ο Φόβος  φωλιάζει  μέσα μας.Όλοι παρακολουθούμε  τα γεγονότα για να μάθουμε τον αριθμό των κρουσμάτων που αφήνει πίσω του αυτός ο αόρατος επισκέπτης   .Ένας επισκέπτης που δυστυχώς έκανε την επίσκεψη του... ''Βασιλική''.

Δεν θα ήθελα να σταθώ σ αυτό το άρθρο μου για το ποιος φταίει η για το ποιος ευθύνεται .Ένα γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι και αυτό είναι ότι η παλάντζα γέρνει στον ταλαίπωρο λαό.

Και  όλα αυτά  για το καλό μου ... για το καλό μου… όπως  λέει  ένα  τραγουδάκι του Μηλιώκα. 

Καλό Φθινόπωρο αγαπημένοι μου.

Γράφει η Μυρτώ Πανθέου

     «Φθινόπωρο… το τελευταίο πιο χαριτωμένο χαμόγελο του χρόνου» – William Cullen Bryant (Αμερικανός ποιητής)