Τα λόγια και οι πράξεις του θυμού, κρύβουν τον πραγματικό σου χαρακτήρα!

Πριν πληγώσεις κάποιον ανεπανόρθωτα, σκέψου το διπλά.
Σκέψου πως όλα αυτά που πιστεύεις για εκείνον, μπορεί να είναι παρεξηγήσεις, δημιουργημένες από μια σειρά σιωπών και υποθέσεων.

Σκέψου πως ο τρόπος που τον χαρακτηρίζεις, εκείνον και τις πράξεις του, λένε πιο πολλά για εσένα, παρά για εκείνον.

Η ταμπέλα που με τέτοια ευκολία του φοράς, για εσένα μπορεί να είναι λέξεις, μα για εκείνον, μπορεί να είναι θηλιά στο λαιμό και να τον πνίγει.

Αλήθεια; Γιατί μιλάς για εκείνον; Για τη ζωή του, για τις πράξεις του;
Τι ξέρεις για εκείνον; Τι ξέρεις για τον δρόμο του;
Νομίζεις πως αρκούν αυτά που σου επιτρέπει να γνωρίζεις;
Νομίζεις πως αρκούν αυτά που “υποκλέπτεις” από την καθημερινότητά του;
Νομίζεις πως αρκούν αυτά που υποθέτεις;

Δεν περπάτησες στο δρόμο του. Δεν χαράκωσες τα πόδια σου στις πέτρες που πάτησε. Δεν έπεσες, δεν έσπασες, δεν κομματιάστηκες εσύ. Εκείνος όμως, έπεσε, έσπασε, κομματιάστηκε και βρήκε τη δύναμη να ξανασηκωθεί.

Κι επειδή δεν ζει τη ζωή που επιθυμείς ή που μπορείς να ελέγξεις, τον κρίνεις.
Επειδή δεν κάνει τα πράγματα κατά πώς τα επιθυμεί ο εγωισμός σου, τον λιθοβολείς.
Επειδή νιώθει, βιώνει και πράττει κατά πώς ορίζει ο εαυτός του, κι όχι η εγωπάθειά σου, τον πονάς.

Να τις μετράς διπλά τις λέξεις που λέγονται πάνω στο θυμό. Είναι μια αλήθεια που ξεστομίζεται χωρίς φίλτρα.
Να τις μετράς διπλά τις πράξεις που ορίζονται από τον εγωισμό. Δείχνουν ποιος πραγματικά είσαι.
Να τις μετράς διπλά τις σκέψεις σου, γιατί είναι αυτό που είσαι και δεν μπορείς να κρύψεις.

Μα πάνω από όλα, να θυμάσαι, πως κάθε λέξη, κάθε πράξη και κάθε σκέψη σου, είναι προβολή όσων είσαι..

Αλκυόνη Παπαδάκη : “Ίσως και να σε συμπαθούσα, αν παρέμενες μια απλή σουπιά. Αλλά όχι και να προσπαθείς να γράψεις ιστορία με το μελάνι σου”

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου