Αγωνίζομαι να παραμείνω άνθρωπος ευτυχισμένος..

Αγωνίζομαι να παραμείνω άνθρωπος.
Αγωνίζομαι να μην πληγώνω, αλλά όταν πάρω το δίκιο μου στους ώμους πολλοί με παρεξηγούν και με θεωρούν ότι δεν νοιάζομαι.

Νοιάζομαι για όλα, ακόμη κι όταν δεν το δείχνω.
Νοιάζομαι τόσο πολύ που με χαλάει αντί να με φτιάχνει.
Αλλά είναι και σε τι ψυχολογία βρίσκεται ο καθένας μας.
Εγώ όταν έχω τα δικά μου κλείνομαι, κρατάω σιωπές.
Γιατί η σιωπή βοηθάει το νου να καθαρίσει, να ηρεμήσει.
Κι όταν σου δίνω την ψυχή μου να ξέρεις ότι δεν θα την πάρω ποτέ ίδια, ποτέ πίσω.

Γιατί η δική μου αγάπη δεν νιώθει δειλία, φόβο και καταπίεση.
Η δική μου αγάπη είναι γυμνή.
Αλλά όλα τα πράγματα έχουν ένα όριο.

Προσπάθησε να μάθεις τα όρια αν θέλεις να μείνεις στην ζωή μου.
Συγγνώμη αλλά δεν μπορώ την κλαψούρα και την μιζέρια.
Δεν λέω ότι είμαι πάντα καλά, αλλά δεν κλαίγομαι.

Προσπαθώ να είμαι εγκρατής, ευχάριστη και με καλή προσωπικότητα, άσχετα αν κάποιοι γύρω μου με προδιαθέτουν για το αντίθετο.

Ξέρω το καλό μου και προσπαθώ πάντα να διαλέξω τον καλύτερο δρόμο για εμένα.

Εσύ μπορεί να τον βλέπεις ανούσιο ή δύσκολο, αλλά εγώ διαλέγω τον δύσκολο, γιατί είναι αυτός που θα φέρει τα αποτελέσματα.
Αυτός που θα με φέρει κοντά στην αλήθεια μου, κοντά στον εαυτό μου.
Διεκδίκησα και διεκδικώ τα πάντα.

Δεν αφήνομαι στην μοίρα μου, δεν μεμψιμοιρώ.
Κανενός ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αλλά αν δεν διεκδικήσεις αυτά που νιώθεις ότι σου αξίζουν, δεν κάνεις τίποτα.

Κι όταν εσύ δεν κάνεις τίποτα για εσένα, μην περιμένεις απ’ τους άλλους να κάνουν τα πάντα για εσένα.

Να αγκαλιάζεις τον εαυτό σου.
Να του χαμογελάς.
Να μην τον κατηγορείς συνέχεια για τα λάθη του παρελθόντος.

Αυτά πάνε και πέρασαν, δεν πρόκειται να τα ξαναδείς.
Τουλάχιστον όχι με την ίδια μορφή.
Σου γράφω λίγες λέξεις για να μπορέσεις να καταλάβεις πώς νοιώθω.

Φοβάμαι να σύρω τα λόγια μου μήπως και σε πληγώσω.

Και πληγώνω εμένα.
Δεν μιλάω πια, γιατί έχει σιωπήσει η καρδιά μου.
Σ’ αγαπάω και θέλω το καλό σου, αλλά πρωτίστως θα κοιτάξω το δικό μου καλό, την δική μου έννοια.

Γιατί θέλω να είμαι καλά.
Ισορροπημένη κι ευτυχισμένη.

Γιατί οι άνθρωποι που με πλησιάζουν πολύ, με αδειάζουν.
Πρέπει να απομακρυνθώ για λίγο να ξαναγεμίσω

  Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
  Πηγή :