Εσύ πότε χαμογέλασες τελευταία φορά;

Δεν με νοιάζει να μου πεις για τη δουλειά σου
Πόσα βγάζεις ή ν’ αναλύσεις τα τεκταινόμενα του γραφείου
Με νοιάζει το χαμόγελό σου το πρωί
Αν ξυπνάς ευχαριστημένος με τη δουλεία σου
Αν έχεις κάτι σε αυτό τον κόσμο για να ελπίζεις
Κάτι να ονειρεύεσαι
Ένα κομμάτι του εαυτού σου
Είμαι ανήσυχη και μου αρέσουν οι τέχνες
Η αισθητική
Και θέλω να δημιουργώ
Με τις λέξεις, προτάσεις
Με τα λόγια σ’ αγαπώ
Με τις κραυγές πόνο
Μ’ αρέσει να βγάζω την αλήθεια μου εκεί
Την απελπισία μου όλη στο χαρτί
Σε εικόνες λυπημένες που τυχαία τραβώ στις βόλτες μου
Άραγε εσένα τι είναι αυτό που σε ηρεμεί;
H ματαιοδοξία σου; Ο μικροαστισμός σου;
Σαν καρκινώματα εξαπλώνονται
Με κούρασε η μιζέρια, η μηδενική ανησυχία, το φαίνεσθαι
Θέλω να ακούω περισσότερο από όνειρα
Ανησυχίες, συζητήσεις ουσιαστικές
Το χαζολόγημα και το ψιλολόι δε με γεμίζουν
Μεγάλωσα
Θέλω αληθινούς ανθρώπους
Που θα σου λεν αυτό που δε θες ν’ ακούσεις κατάμουτρα
Που δεν θα θέλουν να σου αποδείξουν τίποτε
Αποδεχόμενοι το ποιοι είναι
Η μηδενική κριτική τους απέναντί σου
Να είσαι εσύ χωρίς φίλτρα
Η αλήθεια του κόσμου και η ανθρωπιά είναι που μου λείψανε
Με κούρασαν τα περιτυλίγματα
Οι σκάρτοι ψεύτικοι άνθρωποι
Το χρήμα που έγινε θεός
Μου έλειψε και η λάμψη στα μάτια
Άνθρωποι που αγαπούν αυτό που κάνουν κι ας μην είναι τίποτα σπουδαίο
Δεν με νοιάζει η κοινωνική καταξίωση
Θέλω να είμαι εγώ
Θέλω να είμαι ευτυχισμένη
Ουτοπία; Μπορεί
Κι αν τίποτα δεν έχει νόημα στη ζωή όσο κι αν προσπαθήσεις
Βρες αυτό το κάτι που θα δίνει σε εσένα ανεξαρτήτως των ανθρώπων γύρω σου
Οι περισσότεροι φοβούνται να παραδεχτούν πως δεν έχουν τίποτα γι’ αυτούς
Και βρίσκουν το «νόημα» στην 8ωρη δουλειά τους και την κάνουν αυτοσκοπό.
Ή σε μία σχέση. Ή στα υλικά αγαθά. Τόσο λυπηρό.
Είναι ο καπιταλισμός που μας έκανε να χάσουμε την ελευθερία μας
Ξεχάσαμε να ζούμε χωρίς όρια
Βάλαμε όρια στη σκέψη, στις επιλογές, στη μοναδικότητα
Και γίναμε ίδιοι
Αγαπώ τη μοναδικότητά μου κι όσο κι αν δεν ταιριάζω ή δεν είμαι “χρήσιμη” σε αυτή την κοινωνία
Τόσο θα βρίσκω τον εαυτό μου
Δεν ταιριάζω και πολύ μου αρέσει
Κόπια δεν θα γίνω κανενός.

Γράφει η Μαρία Βασιλάκη

Πηγή :  fwords.gr