Η μικρή Νεφέλη στον κόσμο των μεγάλων .

Θα ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω
Να εντυπωσιάσω και μένα μαζί μου
Μα μου είναι αδύνατο να μου πω μπράβο
όταν οι λέξεις, σφραγισμένες στα χείλη μου δεν λεν να βγουν προς τα έξω.

Φοβάμαι πως δεν είμαι αρκετή. Toν κόσμο. Το άγνωστο. Την ίδια τη ζωή.
Τείνω προς τη μελαγχολία την οποία κουβαλώ μαζί μου χρόνια και πορευόμαστε σε άγνωστες ερήμους, στου ονείρου την πλάση.

Κι εγώ… ένα μικρό κορίτσι είμαι μόνο, με μεγάλα αθώα μάτια και καθαρή ψυχή
που στην προσπάθειά του να αντιμετωπίσει τον κόσμο
Γράφει
Γράφει για να μην πονάει άλλο

Ό,τι στενάχωρο, βαρύ και θλίψης αποκύημα εκεί ζωγραφίζεται. Στο χαρτί κι ύστερα τα κομμάτια που απέμειναν τα συναρμολογείς και προχωράς με σκυμμένο το κεφάλι.
Δεν γνώρισα ποτέ καλό κόσμο, δεν είχα την πολυτέλεια. Για μένα φώτιζε μόνο η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού
Κι η αλήθεια μου; Κάπου χάθηκε ανάμεσα στο χάος, στους σωρούς από βιβλία και στους λαβύρινθους της μοναξιάς που εγώ έχτισα.
Ταξιδεύω χρόνια μα τα δικά μου ταξίδια δεν τα βλέπει ο ήλιος
Συντροφιά μου τα κύματα

Κι αν κάτι αποζητώ στη ζωή είναι η αυτογνωσία
Θέλω να βρω κρυμμένες πτυχές που ακόμη δεν κατόρθωσα να αγγίξω, σκέψεις που ακόμη δεν έκανα, αγάπες που ακόμη δεν έζησα. Τον ψυχισμό μου να γιάννω.
Κι ίσως έτσι επιβιώσω
Ξέρεις τι θέλω για φέτος;
Την αλήθεια που’ ναι κρυμμένη σε καλογυαλισμένους ανθρώπους, σε γυναίκες με ταγιέρ,
Σε άντρες με κοστούμια

Αυτήν να καταφέρω να δω

Να την παρατηρήσω καλά, να την κατανοήσω
Κι ύστερα να δω και τη δική μου, χωρίς δικαιολογίες και ψέματα. Να την ενστερνιστώ, παρέα να κάνουμε
Και ψάχνοντας μέσα στους δικούς μου ωκεανούς
Σμαράγδια να βρω

Κι αν όχι, το μικρό κορίτσι θα συνεχίσει να περπατά στα σκοτεινά σοκάκια της πόλης με την ελπίδα να βρει μια μέρα το φως.

Στο χέρι πάντα θα κρατά το καφέ λούτρινο αρκουδάκι που της χάρισε ο φίλος της
Και αυτή η παιδικότητα δε θα χαθεί ποτέ.

Η μικρή Νεφέλη θα τραγουδά σιγανά γλυκιές μελωδίες κι ας έχει περάσει τόσα κι ας έχει αντικρίσει τη φρίκη των ανθρώπων. Θα χαμογελά στις σκοτεινές μέρες, φως θα γίνεται και θα ανατέλλει. Τα δάκρυά της θα την κάνουν πιο δυνατή, και τους δυνάστες όλους θα σκοτώνει. Ας τολμήσουν να πειράξουν κάποιον που αγαπά. Και θ’ αγαπά, ναι θ’ αγαπά μα όχι σαν την αγάπη των «μεγάλων». Απ’ την αληθινή, αυτή που δε χωράει τίποτ’ άλλο παρά μόνο δόσιμο.

της Μαρίας Βασιλάκη

Πηγή : fwords.gr