Έναστρη νύχτα

Πάντα φανταζόμουν τον ουρανό να με αγκαλιάζει στα ταξίδια που κάνει ο νους στα όνειρα. Πάντα φανταζόμουν το σκοτάδι να φωτίζεται από αμέτρητα αστέρια με πολύχρωμα φώτα.

Αστέρια σταθερά κι άλλα που τρεμοπαίζουν στο πέρασμα του χρόνου.

Αλλά αστέρια, πολλά αστέρια, να φτιάχνουν μια φωτεινή αγκαλιά και να με προστατεύουν από τη νύχτα που απλώνει ο νους μου πάνω στην ψυχή κατά καιρούς.

Κι έχω δει αστέρια κάθε χρώματος ανά τα χρόνια. Άλλα που έμειναν και μένουν φωτεινά ως την αιωνιότητα, άλλα που άλλαξαν ουρανό κι άλλα που έσβησαν.

Έφυγαν κι η νύχτα μου έλεγε πως φταίω.

Έφυγαν κι αυτό το βράδυ το είχα φανταστεί τόσο διαφορετικό.

Μας φανταζόμουν γυμνούς στην έναστρη νύχτα του Βαν Γκογκ να κάνουμε έρωτα.

Έφυγες κι έφταιγα μόνο εγώ και ο σκοτεινός ουρανός έπεσε και με πλάκωσε.

Έσβησαν κι η νύχτα που κράταγαν στους ώμους τους με πλάκωσε.

Έπεσαν στη γη και 'γίναν χώμα και ο κρότος τους βουίζει ακόμη στα αφτιά μου.

Έσβησαν τα φώτα τους και δεν έβλεπα.

Πάγωνε η ψυχή μου στη νύχτα και κανένα φως δεν μπόρεσε να φωτίσει το κενό τους.

Έσβησαν τα δικά μου, τα μόνο δικά μου αστέρια και τίποτα δεν μπορούσε να με προστατεύσει πια, κανείς και τίποτα.

Και ξέρεις, μπορεί κάποιοι να μη νοιάζονται για τα αστέρια που σβήνουν και να μην τους απασχολεί που ένα αστέρι αλλάζει ξαφνικά ουρανό χωρίς εξήγηση.

Μπορεί ακόμη να μην τους ενδιαφέρει αν ο χρόνος τελειώνει και τι γίνεται αφού η στιγμή περάσει και τι συμβαίνει όταν η κλεψύδρα κάποιου αδειάσει.

Αλλά αυτή δεν είμαι εγώ.

Την είχα φανταστεί αλλιώς αυτή τη νύχτα.

Ελευθερία  Καραμολέγκου

Πηγή :enfo.gr