Καψούρα είναι να σ’ αγγίζει και ν’ ανατριχιάζεις

Στον έρωτα και την καψούρα το χάδι του άλλου είναι σεισμός. Όταν σ’ αγγίζει κι ανατριχιάζεις, βλέπεις αστράκια, λες και σε χτύπησε ρεύμα...

Στον έρωτα και την καψούρα το χάδι του άλλου είναι σεισμός. Όταν σ’ αγγίζει κι ανατριχιάζεις, βλέπεις αστράκια, λες και σε χτύπησε ρεύμα, ακούς φιλαρμονικές κι όλη τη χορωδία Τρικάλων, μάλλον, φιλαράκι, την έχεις πατήσει άσχημα.

Η ηδονή του έρωτα, εξάλλου, δε βρίσκεται μόνο στο κρεβάτι. Ξέρει πώς να σε ανατριχιάσει, χωρίς καν απαραίτητα να χρησιμοποιήσει την αφή. Σκέψου τι γίνεται, όταν τη χρησιμοποιεί, δηλαδή. Οι παλμοί σου εκτοξεύονται στους 200, λες και κάνεις bungee jumping στον Ισθμό της Κορίνθου. Και γιατί, εξάλλου, να συμβιβαστείς με τους 60 της απλής ζωής, όταν μπορεί να τρέμει το φυλλοκάρδι σου κάθε φορά που σου χαϊδεύει το πρόσωπο και να ανατριχιάζει ο λαιμός σου μ’ ένα φιλί;

Καψούρα είναι αυτή η ανατριχίλα που διαπερνά το σώμα και το μυαλό σου σε κάθε τυχαίο –ή κι όχι– άγγιγμα, ιδανικά ακόμα και σε κάθε βλέμμα, εκείνο το ανεξήγητο τρέμουλο, σαν το ρίγος κάθε που ανεβάζεις απότομα πυρετό και τρίζεις τα δόντια σου. Ωστόσο, αντιπυρετικό εδώ, λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει. Όσο κι αν προσπαθείς να κοντρολάρεις αυτό που νιώθεις, αυτό θα βρει τρόπο να ξεπηδήσει απ’ τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές σου και να σου ταράξει και πάλι τα νερά, ψαράκι μου. Και γιατί, άλλωστε, να το κοντρολάρεις;

Κι αν όλα όσα σου περιγράφω τα νιώθεις, τότε ξέρεις κι εσύ πως τη δάγκωσες τη λαμαρίνα και κάπως μαζοχιστικά ίσως και να καμαρώνεις και να το απολαμβάνεις. Διαφορετικά, αν περνούν απ’ τα μάτια σου όπως οι τίτλοι με τα ψιλά γράμματα κάτω απ’ τα δελτία ειδήσεων, τότε μαζί μιλάμε και χώρια καταλαβαίνουμε, και κρίμα, μωρέ, που δεν ανήκεις στους τυχερούς που χάνουν μυαλό κι έλεγχο για ένα τέτοιο χάδι.

Κι αν όλα αυτά σ’ αφήνουν παγερά αδιάφορο, ίσως να αναλώνεσαι, για άλλη μια φορά, σε επιφανειακές σχέσεις με μερικές στιγμές ηδονής και κάμποση ασφάλεια. Μα είναι βολικό αυτό το βόλεμα; Ή, μήπως, τελικά, προτιμάς κι εσύ εκείνη τη μαστούρα της καψούρας που θα σε αναστατώσει και θα ‘ναι ικανή να σε στείλει κατευθείαν στο Δαφνί με άσπρο μανδύα, μιας που τέτοια εγκεφαλική ταύτιση δεν τη συναντάς και κάθε μέρα;

Γιατί, ξέρεις, δεν είναι μόνο το άγγιγμα που θα σε στείλει στον έβδομο ουρανό, ζαλισμένο και τρελαμένο. Είναι όλο το σετ. Άγγιγμα, βλέμμα, έλξη, χαμός. Μόνο στην ιδέα ότι θα βρεθείτε, καίγεσαι και περιμένεις να πάρεις τη δόση του ναρκωτικού σου, μπας και συνέλθεις. Βέβαια, όταν βρεθείτε face to face, όχι απλά δε θα μπορέσεις να συνέλθεις, αλλά θα εθίζεσαι όλο και πιο πολύ.

Η καύλα σου τρυπά τα σωθικά. Εγκεφαλική, όχι απλώς σωματική. Και μόνο η σκέψη να σε αγγίζει, να σε κοιτά από απέναντι και να σου γνέφει με βλέμμα πονηρό κι αισθησιακό, σε κάνει να ιδρώνεις. Ιδρώτας σαν αυτόν που σε λούζει κάθε φορά που τρέχεις καμιά ώρα στο διάδρομο, με την ελπίδα να χάσεις καμιά θερμίδα. Αυτόν τον ιδρώτα, όμως, δε θέλεις να τον αποβάλεις. Θέλεις να τον κρατήσεις επάνω σου, σαν επτασφράγιστο μυστικό που θα το πάρεις στον τάφο σου, για να μη χάσεις το σαγηνευτικά μυστήριο, το έντονο και θορυβώδες πάθος που μπήκε στα καλά καθούμενα στη ζωή σου και τάραξε τις ισορροπίες σου.

Αν, λοιπόν, ένας τέτοιος ξαφνικός ηλεκτρισμός σε χτυπήσει εκεί που κάθεσαι, ξαφνικά κι απρόσμενα, άφησέ τον να σε ξεσηκώσει και να σου τινάξει τα μαλλιά και τα μυαλά στον αέρα. Δε σου συμβαίνουν και κάθε μέρα τέτοια σοκ, οπότε τι καλύτερο απ’ το να αφεθείς σε μια δυνατή μέθη και καψούρα που μόνο αυθεντική επιθυμία και λίγη τρέλα θα βγάλει στην επιφάνεια;

Γεωργία Ιορδανοπούλου