Κόλαση και αστική τάξη!

Γράφει ο Μιχάλης Μιχαηλίδης

Ο Σύριζα ήρθε στην εξουσία, καβαλώντας το κύμα της οργής και της αντιμνημονιακής "εμπέδωσης", κραδαίνοντας την ελπίδα σε ένα λαό που μάταια προσπαθούσε να αμυνθεί, να καταλάβει, αν όχι να εξηγήσει το φαινόμενο αυτής της κρίσης.

Ήταν ένα κόμμα γενόσημο, που γιγαντώθηκε στα απόνερα της οικονομικής ανέχειας, αλλά και της συνεχιζόμενης αξιακής συρρίκνωσης ενός πολιτικού συστήματος, το οποίο είχε εγκλωβιστεί στην προσπάθεια να ανατρέψει μια κατάσταση, που το ίδιο είχε εν πολλοίς δημιουργήσει.

Η ρητορική του σημερινού πρωθυπουργού στόχευε στην ανάδειξη του ιδεολογικού οπλοστασίου της αριστεράς, την αδήριτη ανάγκη πάταξης της διαπλοκής, στην καταδίκη των πολιτικών των "νεοφιλελεύθερων" προσκυνημένων, στην αναγκαιότητα αλλαγής των ταξικών συσχετισμών.

Υπήρχε επίσης η αίσθηση της δυναμικής παρέμβασης στη στρατηγική της ευρωπαϊκής πολιτικής με την υποψηφιότητα Τσίπρα για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά δρομολόγησε και κινήσεις στο εξωτερικό όπως η κάθοδος στις Ευρωεκλογές του Ιταλικού "L altra Europa con Tsipras".

Στην εκτόξευση προς την εξουσία αγκάλιασαν το όνειρο όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Άνθρωποι ενδεείς, κοινωνικές ομάδες που είχαν πληγεί ιδιαίτερα από τα μέτρα της δημοσιονομικής προσαρμογής, αριστεροί ιδεολόγοι που επιτέλους θα μετακινούνταν στην άλλη πλευρά, αυτή της εφαρμοσμένης πολιτικής και της κυβερνητικής ευθύνης.

Κυρίως όμως η μεγάλη κρίσιμη μάζα της λεγόμενης μεσοαστικής, ενδεχομένως και της μεγαλοαστικής τάξης.

Τα χαρακτηριστικά της, το πολιτιστικό υπόβαθρο, η πολυεπίπεδη μόρφωση, η καλλιέργεια, η πίστη στην ελεύθερη οικονομία, η χρηματοοικονομική γνώση, έπαψαν ίσως από την εποχή της μεταπολίτευσης να αποτελούν τον "φέροντα οργανισμό της". Περιορίστηκαν απλά στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου ακόμα και μέσω υπερβολικού δανεισμού, στην υπερκατανάλωση και κυρίως στην επίτευξη υψηλότερων προσωπικών οικονομικών στόχων με την ήσσονα προσπάθεια. Μοναδικό ζητούμενο η εξασφάλιση των ροών χρήματος που θα διατηρούσε στο διηνεκές το επίπλαστο καθεστώς "ευημερίας".

Τούτων λεχθέντων, η αδυναμία εκτίμησης της μελλοντικής πολιτικής συμπεριφοράς του κυβερνητικού συνασπισμού εκ μέρους της μεσοαστικής τάξης κατέστη ιδιαίτερα οδυνηρή όταν άρχισε να αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της κυβερνώσας αριστεράς. Η διχαστική ρητορική, τα στοχευμένα λεκτικά τερατουργήματα, οργουελικά σχεδόν, η απαίτηση ιδεολογικής καθαρότητας ως μέσου πρόσληψης, οι παρεμβάσεις -ανερυθρίαστες- στην δικαιοσύνη, η έλλειψη στρατηγικής στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, η αμετροέπεια με την οποίαν αντιμετωπίστηκε το προσφυγικό-μεταναστευτικό, εξέπληξαν ένα μεγάλο δυναμικό κομμάτι της αστικής τάξης που στήριξε την Αριστερά.

Η διακριτική γοητεία της μπουρζουαζίας μετατράπηκε σε διακριτική απο(παρα)πλάνησή της σταδιακά, ξεκινώντας από την μετάλλαξη της τρόικας σε θεσμούς που έγιναν τελικά quartetto, πέρασε από την δημιουργική ασάφεια στα capital control και κατέληξε στα προαναχωρησιακά κέντρα κράτησης που ήταν η Αμυγδαλέζα που καταργήθηκε.

Η υπεραπλούστευση πολιτικών διλημμάτων, η έλλειψη ορθολογικής κρίσης, η καταγγελτική υπερβολή, η άκριτη υιοθέτηση θέσεων εναντίον της Ευρώπης που παρά τις δυσκολίες της αποτελεί το πιο ασφαλές, δημοκρατικό και οικονομικά ισχυρό περιβάλλον του πλανήτη, είναι μεγάλη ευθύνη της λεγόμενης αστικής τάξης. Οφείλει, αφού πρώτα αποδεχτεί την εσφαλμένη αντίληψη που οδήγησε στην εξουσία αυτόν τον εσμό με το εθνολαικιστικό ακροδεξιό δεκανίκι, να ανασυνταχθεί και να επιστρέψει με προσήλωση στις αξίες που πρέπει να την διέπουν.

Στην παραγωγικότητα της εργασίας, στην δημιουργία πλούτου, στην επιβράβευση της αριστείας, στην πολιτιστική αναβάθμιση, στην εμβάθυνση της πολιτικής οικονομίας, στην επέκταση των συνταγματικών ελευθεριών, στην επικράτηση της κοινωνικής ειρήνης.

Ο πιο οξυδερκής Ιταλός πολιτικός του δεύτερο μισού του 20 αιώνα ο Giulio Andreotti, στο κλασσικό "Η εξουσία διαφθείρει", αντέτεινε το ευφυολόγημα "Il potere logora chi non ce l ha", δηλ. η εξουσία φθείρει αυτόν που δεν την έχει. Είναι σαφές ότι η υποχώρηση του Τσίπρα σε στρατηγικό επίπεδο, οι ήττες στο οικονομικό πεδίο, στην θεώρησή του περί των ευρωπαϊκών συσχετισμών, τον καθιστά ευάλωτο και αφερέγγυο και εντός και εκτός των τειχών. Η ανάλωση του πολιτικού του κεφαλαίου έγινε με γοργό ρυθμό καθώς η ιδεοληψία όταν ανεβαίνει ψηλά γελοιοποιείται.

Παρ' όλα αυτά υπάρχουν στην κοινωνία δυνάμεις με συγκριτικά πλεονεκτήματα και καταπιεσμένες ικανότητες. Η αστική τάξη καλείται να επιστρέψει από την κόλαση και να τις απελευθερώσει.

Καθώς όπως είπε ο Κολομβιανός συγγραφέας Nicolás Gómez Dávila: "Οι ιεραρχίες είναι ουράνιες. Στην κόλαση όλοι είναι ίσοι."

Πηγή  : o-klooun.com