Αγαπητέ εγωϊστή....!

«Αγαπητέ εγωϊστή,

αυτό το γράμμα παραλήπτη έχει εσένα. Το καλύτερό σου, μιας και είσαι το αγαπημένο σου θέμα.

Όμως, ως εδώ και μη παρέκει. Η υπομονή έχει και τα όριά της.

Την αγαπάς κι όμως δεν της το λες.

Θέλει κότσια να παραδεχτεί κανείς τα αισθήματά του κι εσύ δεν τα έχεις.

Την έχεις δει σπουδαίος που μπορείς και υποκρίνεσαι, υποδύεσαι με επιτυχία το ρόλο του τύπου που περιπλανιέται στο αόριστο, στο γενικό, στο ουδέτερο κι έτσι νομίζεις πως θα αιχμαλωτίσεις ό,τι ακριβώς αποφεύγεις μα κατά βάθος αποζητάς: Την αγάπη.

Ο φίλος σου, ο συγγενής, ο άνθρωπός σου, ζήτησε συγχώρεση κι όμως εσύ αρνείσαι επίμονα να τη δώσεις, παραβλέποντας το γεγονός ότι η μετάνοιά του είναι πραγματική, κλείνοντας τα μάτια στις προσπάθειες που έκανε να σου το αποδείξει.

Εσύ που έχεις το αλάθητο και δεν ζητάς ποτέ συγνώμη.

Ούτε λόγος για ευχαριστώ, κάτι τέτοιο θα σε έκανε πολύ περισσότερο αδύναμο.

Οπότε για ποιο λόγο να εκφράσεις την ευγνωμοσύνη που χρωστάς έστω και σιωπηλά σε όλους εκείνους που στάθηκαν δίπλα σου και σε στήριξαν, όταν είχες κατρακυλήσει στο πουθενά.

Άστο, να σου λείπει καλύτερα, εσύ ούτως ή άλλως δεν είχες ανάγκη τη βοήθειά τους.

Τον, την, τους έκρινες αβίαστα για τις πράξεις, τις σκέψεις τους, τον τρόπο που περιφέρονται.

Γνωστούς και άγνωστους.

Χωρίς καν να σκεφτείς να κρίνεις τον εαυτό σου πρώτα, αναμάρτητε.

Δίχως έστω να προσπαθήσεις να μπεις στη δική τους θέση.

Αλλά όχι, εσύ είσαι βράχος ηθικής, υπόδειγμα συμπεριφοράς, ακλόνητος από ό,τι πληγώνει, ατάραχος μπροστά σε ό,τι τρομάζει.

Από λάθη και πάθη, δικαιολογείς μονάχα τα δικά σου.

Μα κι όταν κάνεις λάθος, δεν το παραδέχεσαι, σχεδόν δεν το αντιλαμβάνεσαι.

Η υπεροψία σε έχει τυφλώσει τόσο, που δεν μπορείς να δεις τίποτα άλλο πέρα από το εγώ σου.

Κι έτσι, δεν σου περνάει από το μυαλό ούτε κατά διάνοια να μοιάσεις λίγο σε άνθρωπο και όχι σε θεό.

Για κοίτα γύρω σου. Τους έδιωξες όλους, έμεινες μόνος, αυτό το αντιλήφθηκες;

Μάλλον ναι, γιατί ξαφνικά δεν έχεις κάποιον να τροφοδοτήσει τον εγωκεντρισμό σου. Πονάει λίγο, ε;

Μήπως τώρα θυμάσαι;

Μήπως ως δια μαγείας κατανοείς όλους αυτούς που κάποτε χλεύασες, έκρινες, υποτίμησες;

Την αγάπη που γλίστρησε μέσα από τα χέρια σου, τη δικαιολογείς που σε άφησε μισό;

Αφού εσύ, μόνο εσένα αγαπούσες...

Κι όμως, πονάς και αντί να κάνεις πίσω, συνεχίζεις να στρίβεις το μαχαίρι στην πληγή γιατί δεν ξέρεις πώς να διορθώσεις τα λάθη που δεν μπορείς πια να σου δικαιολογήσεις.

Χμ…όχι, δικαιολογία είναι και αυτό. Εγωισμός.

Αυτός που θέλει, όλα τα μπορεί. Και δεν τον νοιάζουν οι συνέπειες.

Πρέπει να τσαλακωθείς κι εσύ για να εξιλεωθείς, όπως τσαλάκωσες όλους εκείνους που σου πρόσφεραν αγάπη, φιλία, ανθρωπιά.

Ή μείνε ως έχει, μόνος να μοιρολατρείς, να κλαίγεσαι.

Να τραβάς κουπί, δίχως θάλασσα να διασχίσεις.

Πάντως να ξέρεις, η βάρκα σου μπάζει αέρα. Όπως η ζωή σου. Αέρα κοπανιστό.

Για να τελειώνουμε, κάνε ό,τι θέλεις. Αλλά πάρε επιτέλους μια απόφαση.

Με αγανάκτηση,

τα Σωθικά Σου Που Καις…».

Πηγή