Στον Υμηττό, υπάρχει κάποιο μυστικό!

Ασφαλώς θα γνωρίζετε τον Υμμητό και αν δεν τον γνωρίζετε θα σας μιλήσω εγώ για αυτόν. Είμαστε χρόνια φίλοι. Ξυπνάω και του λέω καλημέρα και το βράδυ λέμε την τελευταία καληνύχτα. Είναι ένα από τα βουνά του λεκανοπεδίου της Αττικής. Επειτα οι πιο παλιοί θα τον γνωρίζετε από το τραγούδι του Χατζιδάκι. Εκεί ψηλά στο Υμηττό, υπάρχει κάποιο μυστικό!

Το 1959 που το έγραφε ο Μάνος Χατζηδάκης πιθανώς και να υπήρχε μυστικό.
Πλέον με τόσες κεραίες τα μυστικά φτάνουν μέχρι τα νησιά του Πάσχα πριν καν τα ξεστομίσεις.

Νεράιδες χόρευαν στα ξέφωτά του, σύμφωνα με τον θρύλο. Οι αρχαίοι Αθηναίοι παρατηρούσαν τις κορυφές του για να προβλέψουν τον καιρό

Ο Υμηττός δε χαρακτηρίζεται από αφθονία νερών, λόγω της φύσης και της διάταξης των πετρωμάτων του, που δε βοηθούν στην αποθήκευση νερού.

Λόγω των μεγάλων κλίσεων του εδάφους, πολυάριθμοι χείμαρροι διαρρέουν τις πλαγιές του βουνού, με σημαντικότερους τον Ηριδανό, το Κακόρεμα, τη Χαλιδού και τον Ντούκα.

Ο Ηριδανός τροφοδοτούσε, μαζί με άλλους χειμάρρους, τον ποταμό Ιλισό, που έρρεε παράλληλα προς τις δυτικές πλαγιές του Υμηττού και του οποίου η κοίτη στις μέρες μας έχει καλυφθεί.

Ένας μύθος λέει ότι ο Υμηττός χωρίζει την κοιλάδα του πνεύματος, την Αθήνα από την κοιλάδα του οινοπνεύματος, τα Μεσόγεια.
Τον έχουν κάψει, τον έχουν καταπατήσει, τον έχουν φλομώσει στο νέφος, τον έχουν ασφαλτοστρώσει, τον έχουν στολίσει με κεραίες, τον έχουν περικυκλώσει με μπετό, τον έχουν ξεζουμίσει με λατομεία, τον έχουν κάνει χωματερή, τον έχουν εκμεταλλευτεί όσο κανένα άλλο βουνό.

Κι αυτός; Αγύριστο κεφάλι! Γι’ αυτό τον λένε και τρελό! Μοναχά ένας τρελάρας θα καθόταν ακόμα στην Αθήνα με όσα έχει τραβήξει.
Κι ακόμα έχει τεράστια ποικιλία σε χλωρίδα και πανίδα, ακόμα υπάρχουν δασώδεις περιοχές με κυπαρίσσια, πεύκα και δρύες κι ακόμα δίνει το καλύτερο μέλι, γι’ αυτό και μελίρρυτο όρος, το βουνό που ρέει το μέλι!
Λέγεται ότι τον ονόμασαν Τρελό κάποιες Γαλλιδούλες που μόλις τον είδαν αναφώνησαν εντυπωσιασμένες:
«Oh la la! Très long» (Ο λαλά! Τρε λονγκ!)

Εντάξει πολύ τιμητικό για τον Υμηττό και για τους γκρίκ λόβα (το καμάκι που λέγανε κάποτε, γύπας τώρα) όμως δεν πιστεύω ότι πρώτη φορά έβλεπαν… βουνό.
Άσε που, όταν βαφτιζόταν ο Υμηττός οι Γαλλίδες έτρωγαν βελανίδια στα δέντρα…
Διότι ο Υμηττός είναι λέξη πανάρχαια. Λέξη με ρίζα πελασγική που σημαίνει θυμάρι (το μέλι που λέγαμε!) ή θυμός (την ψυχική διάθεση) ή τραχύς τόπος.
Κι όταν ήρθαν οι Καταλανοί κι οι Ενετοί τον έκαναν Monte Imetto και μετά Monte Matto! Να το το τρελό βουνό!
Το άκουσαν κι οι Τούρκοι, δεν ήθελαν και πολύ, το μετέφρασαν ακριβώς deli dağ και τον αποτρελάνανε τελείως.

Να ξέρετε πάντως ότι ο γερό – Τρελός λειτουργεί και ως μετεωρολόγος. Οι παλιοί μάλιστα τον εμπιστεύονται περισσότερο κι από τον Αρνιακό (εντάξει, ιεροσυλία!) Έτσι και τον τυλίξουν τα σύννεφα, λένε, να ετοιμάζεστε για βροχή! Κι αν δεν βρέξει θα χιονίσει. Πάντως στεγνοί δεν θα την βγάλετε!

Ο δε μεγάλος Σατυρικός Σουρης θέλοντας να τονίσει την ιδιορρυθμία των Αθηναίων έγραψε το περίφημο { Τι περιμένεις από μια πόλη που ο Ήλιος ανατέλλει από τον Τρελό και δύει στο Δαφνί},

Μυρτώ  Πανθέου

Πηγή :