Και έτσι περνά ο καιρός
Έχετε αλήθεια σκεφτεί πόσες φορές αφήσαμε την κλεψύδρα να μας φάει μεγάλο μέρος από το χρόνο μας. Αναβάλλοντας σημαντικές αποφάσεις η και ασήμαντες που θα πρόσθεταν ευτυχισμένες στιγμούλες. Με τη δικαιολογία ότι αύριο θα είμαστε περισσότερο έτοιμοι. Και αυτό το άρωμα ξεκινά από το Αύριο και έτσι περνάνε τα χρόνια. Γνωρίζεις πόσες φόρες άφησες το χρόνο χαμένο.
Γνωρίζεις πόσες φόρες άφησες το χρόνο να περάσει με την αμφιβολία αν πρέπει να ρισκάρεις για μια αγάπη που φοβόσουν μην πληγωθεί το εγώ σου… Την άφησες να ξεθωριάσει πριν την γνωρίσεις.
Γνωρίζεις πόσο χρόνο άφησες να περάσει για ένα όνειρο που από φόβο της αποτυχίας δεν το πραγματοποίησες ποτέ.
Γνωρίζεις πόσο χρόνο άφησες να περάσει με το να αναβάλλεις να συναντήσεις ανθρώπους που θα σε έκαναν ευτυχισμένη με την παρουσία τους.
Γνωρίζεις πόσο χρόνο άφησες να περάσει ακρωτηριάζοντας στιγμές που διαρκούν μια αιωνιότητας.
Γνωρίζεις πόσο καιρό άφησες να περάσει δημιουργώντας ένα τοίχος με τη μοναδική σκέψη ότι αυτός που θα σκαρφαλώσει για να δει μέσα… Αυτός θα είναι και ο εκλεκτός.
Λάθος γιατί με αυτή την τακτική χάνεις την ουσία του έργου και δεν ακούς την ωραιότερη στροφή του τραγουδιού το λιμπρέτο.
Και έτσι περνά ο καιρός και οι σελίδες του προσωπικού σου βιβλίου είναι σχεδόν άδειες και βαρετές σαν τις σελίδες του τηλεφωνικού καταλόγου.
Και αφού άφησες να περάσει ο καιρός έχοντας τη σιγουριά ότι προλαβαίνεις έχεις χρόνο .
Ένα δηλιακό απόγευμα
Kοιτάς το ηλιοβασίλεμα και ούτε μια χορδή δεν πάλλεται γιατί δεν έχεις μνήμες δεν θυμάσαι να έλιωσες από αγάπη δεν θυμάσαι να έκλαψες για ένα χωρισμό. Δεν θυμάσαι να γέλασες με αγαπημένους φίλους. Και ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι δεν θα απόλαυσης την Ανάσταση σου γιατί φοβήθηκες να ανέβεις το Γολγοθά σου.
Μυρτώ Πανθέου
Πηγή :
