Η ευχή ενός παιδιού να ασπρίσει ο κόσμο
Η ευχή ενός παιδιού να ασπρίσει ο κόσμο
Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου έχει σταματήσει να χιονίζει εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Έτσι στα παιδικά μου όνειρα ξεκίνησα ένα μακρινό ταξίδι. Για να μάθω πως έγινε το χιόνι. Πέρασα από μάγισσες, καλικάντζαρους, χιονάνθρωπους, χιονονιφάδες, πέρασα σταθμούς και σταθμούς και τελικά ανακάλυψα πως φτιάχτηκε το χιόνι. Ήταν η ευχή ενός παιδιού να ασπρίσει ο κόσμος. Και η Νεράιδα του χιονιού τον άκουσε και άσπρισε τον κόσμο. Να θυμάσαι του είπε ότι έχετε την ευθύνη να ασπρίσετε τη ζωή σας και τον κόσμο ολόκληρο και αν γίνει αυτό εγώ θα σας επισκεφτούμε με τη λευκή μου αμαξά και το κατάλευκο πέπλο μου.
Από τότε το λευκό υποδηλώνει την αγνότητα.
Όσο και αν πέρασαν τα χρονιά δεν έχουμε ξεπεράσει αυτή την παιδική αναστάτωση που σου φέρνει η θεά του χιονιού αυτή η ησυχία που δεν ακούγεται τίποτα την ώρα της χιονοπτώσεις. Λες και τα πάντα βουβαίνονται την ώρα που η άσπρές νιφάδες σκεπάζουν τα πάντα γύρω. Λες και όλα σωπαίνουν σ αυτό το αγνό κάτασπρο πέπλο περιμένοντας με σεβασμό τη Βασίλισσα του χιονιού. Ακόμα και αυτά τα ξεχασμένα παιδιά με σχισμένα ρουχαλάκια και τις γυμνές πατούσες παίζουν και γελούν με τις ροδαλες μυτουλες τους. Θυμίζοντας ότι ο κόσμος έχει πολύ δρόμο ακόμα για να γινεί τέλειος.
Κάθε φορά που πέφτει το χιόνι και οι νιφάδες χορεύουν τινάζοντας τα αραχνούφαντά πέπλα τους και έρχονται και στρογγυλοκάθονται ναζιάρικα επάνω στη μυτούλα στα τσίνορα στα μαλλιά σαν να θέλουν να σε παρασύρουν στο χορό τους, ξυπνούν παιδικές αναμνήσεις που δεν μπορείς να αντισταθείς όπως στο χαμόγελο ενός Μωρού.
To χιόνι φέρνει χαμόγελα και διάθεση για σκανταλιές αλλά και πολλά προβλήματα γιατί είμαστε από τις χώρες που δεν αντιμετωπίζουν συχνά τέτοιά καιρικά φαινόμενά και αναφέρομαι κυρίως στην Αττική. Σε τέτοιες περιπτώσεις τα social media παίρνουν φωτιά παρουσιάζουν εντυπωσιακές εικονες και πολλά πολλα προβλήματα. Ας απολαύσουμε την ομορφιά την συντροφικότητα και ας αφήσουμε τον πονοκέφαλό στη Πολιτική Προστασία.
Γράφει η Μυρτώ Πανθέου
ψηλά,σε απότομες κορφές,σε χιονισμένα κάστρα,
'κει που το φώς αντανακλά,στην ξεχασμένη τύχη,
της κόρης,που ακροβατεί στις γέφυρες,στα άστρα...
τρελο χορό,ακούραστο,οι νιφάδες και το χιόνι,
χορεύουν σαν ξεχύνονται απ' τα σπλάχνα τ' ουρανού...
στολίζουν την νεράιδα κι απλώνουνε σεντόνι,
που φτάνει στα τελειώματα...στο χείλος του γκρεμού...
Μακρύ,κατάλευκο,λαμπρό,δαντελοκεντημένο,
το φόρεμα το αέρινο αστράφτει και γυαλίζει,
το στέμμα χρυσοποίκιλτο, διαμαντοστολισμένο,
πάνω στα ολόλευκα μαλλιά λάμψη και φως χαρίζει...
Είναι η νεράιδα του χιονιού,που την τρανή ομορφιά της,
είδε ο μάγος των πηγών κι έχασε την λαλιά του..
στερέψαν όλες οι πηγες, χάθηκε στην ματιά της..
μόνο η δική της δυναμη,σβήνει την παγωνιά του...Ζερβου Πανταζη
