Ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τις καταιγίδες σου
Τη διαφορά τη κάνει ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τις καταιγίδες σου
Είναι κάποιοι άνθρωποι που τους θεωρούν πολύ δυνατούς. Χωρείς να μπουν στο κόπο να δουν από πόσα δύσβατα μονοπάτια έχουν περάσει πόσο πόνο έχουν δεχτεί τσαλακώνοντας την καρδιά τους, πόσο φόβο και μαυρίλα ανηφόρησαν για να βγουν στο ξέφωτο. Και αυτό γιατί δεν επέτρεψαν να τους δεις να λυγίζουν να γκρινιάζουν να παραπονιούνται.
Κάποτε στα χρόνια τα πολύ νεανικά τα ξέγνοιαστα, κάποια πολύ αγαπημένη και σοφή μου έλεγε: άκου Μυρτώ μου οι μεγάλοι πόνοι είναι βουβοί γιατί τους σκεπάζεις με την αξιοπρέπεια σου. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να το καταλάβω αφού το βίωσα.
Οι άνθρωποι είμαστε όλοι ίδιοι… Πονάμε όταν μας αγκυλώνουν τα αγκάθια φοβόμαστε όταν κινδυνεύουμε. Νιώθουμε ανήμποροι και απελπιστικά αδύναμοι στο προδιαγεγραμμένο της μοίρας. Κανείς δεν μπορεί να πάρει από τα χέρια της Κλωθούς το νήμα της ζωής και να το κατευθύνει όπως αυτός θέλει.
Τη διαφορά τη κάνει ο τρόπος που διαχειρίζεσαι τις καταιγίδες σου. Αν από αυτές τις καταιγίδες επιβιώσεις και παραμείνεις άνθρωπος και όχι εκδικητικό τέρας.
Αν κοιτάς στο καθρέπτη τις ρυτίδες που απέκτησες από τον αγώνα που έδωσες για να βγεις στο ξέφωτο και έχουν το φωτοστέφανο της Αγάπης και της ανθρωπιάς!! Αυτό είναι δύναμη ψυχής.
Η νίκη είναι δική σου και ενδόμυχα την θαυμάζουν όλοι.
Τα σχόλια που γίνονται γύρω από την δική σου στάση ζωής είναι θέμα παιδείας που στη τελική πολύ λίγο σε αφορά.
Αυτοί λοιπόν οι δυνατοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που θαυμάζουμε η ζηλεύουμε . Δεν σπαταλούν το χρόνο τους με αυτό λύπηση, δεν αποφεύγουν τις αλλαγές δεν ζουν με το παρελθόν τη ζωή τους.
Καθυστερώντας τις εξελίξεις καλές οι κακές… Γιατί η ζωή από μονή της εξελίσσεται χωρίς να σου πάρει την άδεια. Και το κυριότερο δεν επαναλαμβάνουν τα λάθη τους. Δεν ξεφεύγουν από το στόχο τους φρενάροντας το μυαλό τους μισώντας την επιτυχία των άλλων. Δεν παγιδεύουν το μυαλό τους σε ένα σκεπτικό «ιδιοκτησίας» ότι η ζωή τους χρωστάει κάτι... Και πρέπει να τους το δώσει. Το μυστικό τους είναι ότι δεν απαρνιούνται αυτό που είναι και δεν χάνονται σε λαβύρινθους για να βρουν τη γέφυρα που θα τους μεταμορφώσει σε κακά κακέκτυπα να μοιάσουν σε κάποιους άλλους.
Μένουν στο δικό τους κόσμο που έπλασαν με τα χέρια τους. Είναι ο δικός τους κόσμος που κρατάει μέσα του τα δάκρυα που ξημέρωσαν τις νύχτες τους και τα χαμόγελα που ομόρφυναν τις μέρες τους.
Μέσα στα σπλάχνα τους λουφάζουν τους φόβους τους και γιατρεύουν τις πληγές τους
Γράφει η Μυρτώ Πανθέου
