Κάποτε θα είμαστε μαζί, χωρίς αναμονές κι αναβολές
Φαντάσου να έρθει εκείνη η μέρα, που θα είμαστε μαζί, χωρίς αναμονές κι αναβολές
Να ήταν λέει Κυριακή.. Μια Κυριακή αλλιώτικη, όμως. Που θα είχε ξυπνήσει έπειτα από ένα Σάββατο με την τρεχάλα για αυτά που περίσσεψαν από την καθημερινότητα μας, αλλά θα μας εύρισκε αγκαλιά. Σφιχτά να κουμπώνουμε ο ένας τις τρύπες από τα θραύσματα της ζωής του άλλου.
Τα όνειρα μας
Να ανακατεύονται τα όνειρα μας μαζί με τα κορμιά μας. Και κάπως έτσι γλυκά και νωχελικά να ανοίγω τα μάτια και να σε βλέπω ξύπνιο ήδη σε απόσταση αναπνοής από μένα, να μου χαμογελάς κοιτώντας με μάλλον ώρα πολύ να κοιμάμαι.Και να νιώθω ότι ο χρόνος σταματά
Και να παρακαλώ από μέσα μου να μην είναι όνειρο όλο αυτό. Να αφουγκράζομαι το είναι μου να πανηγυρίζει τη δικαίωση του θέλω του και να αναφλέγεται παράλληλα από πόθο την ίδια στιγμή, με την πρώτη ματιά. Με το αγουροξυπνημένο φιλί για Καλημέρα.
Να είσαι εσύ ο ένας
Πάνω από όλα να είσαι εσύ ο ένας, ο δικός μου, ο άνθρωπος μου, εδώ μαζί μου και να κοιταζόμαστε ώρα χωρίς να μιλάμε. Και να λέμε έτσι τα πάντα. Δεκάδες σε θέλω, εκατοντάδες επιτέλους μαζί, χιλιάδες σ’ αγαπώ, τόσα όσα η κάθε ανάσα μας. Που ακόμη και κοφτή ή έντονη, γεμάτη από το πρωινό σμίξιμό μας, ακόμη κι έτσι στην τρέλα του πάθους της, να κάνει ηχώ ένα ακόμη σ’ αγαπώ.
Που θα πλημμυρίσει το δωμάτιο. Που θα δώσει νόημα στη μέρα. Που θα βάλει ζωή στη ρουτίνα. Που θα δώσει λόγο κι αφορμή για να θες να αντέξεις ό,τι έρχεται καταπάνω σου. Για να θες να παλέψεις. Κυρίως όμως για να θες να πιστέψεις.
Το δικό μας σύμπαν
Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου
Πηγή : loveletters.gr
