Η καλοσύνη δεν πέθανε
Ποτέ δεν πίστεψα στον έρωτα από την πρώτη ματιά. Είναι αδύνατον να ερωτευτείς κάποιον που βλέπεις για πρώτη σου φορά χωρίς να ξέρεις τον χ...
Ποτέ δεν πίστεψα στον έρωτα από την πρώτη ματιά. Είναι αδύνατον να ερωτευτείς κάποιον που βλέπεις για πρώτη σου φορά χωρίς να ξέρεις τον χαρακτήρα του, την ιστορία του, χωρίς να ξέρεις την καρδιά του...
Γνωρίζω όμως, ότι πολλές φορές αρκεί μια απλή κίνηση του άλλου για να ξέρεις πως είναι αυτό που ψάχνεις. Ότι μέσα στο σκότος αυτού του σκάρτου κόσμου είναι η μόνη αχτίδα ελπίδας και καλοσύνης. Από μια μόνο κίνηση καταλαβαίνεις ότι είναι ο άνθρωπός σου...
Και εκεί είναι που την πατάς...
Τόσο καιρό ζώντας περιτριγυρισμένος/η από τοξικούς ανθρώπους, σιγά-σιγά χάνεις την πίστη σου στην καλοσύνη. Την στιγμή όμως που δεν το περιμένεις, από άνθρωπο που δεν φαντάστηκες ποτέ, θα ακούσεις δυο ενθαρρυντικά λόγια. Δυο λόγια τα οποία αποδεικνύουν πως η καλοσύνη δεν πέθανε, πως ζει στις καρδιές ελάχιστων ανθρώπων σαν κι εσένα.
Έτσι παραδίνεσαι. Παραδίνεσαι στο ανοίκειο αυτό συναίσθημα της αγάπης. Μόνο με την ιδέα του χαμογελούν τα μάτια σου. Χορεύει η ψυχή σου. Ο κόσμος ξαφνικά μοιάζει ομορφότερος, λες και μια ομάδα από αγγέλους έβαψε την πόλη με χρωματιστά πινέλα. Μέχρι και τα λυπημένα πρόσωπα των ανθρώπων γύρω σου μοιάζουν πιο όμορφα, λιγότερο μελαγχολικά.
Και κάπου εκεί πλησιάζει η στιγμή της προσγείωσης...Αρχίζεις να ξεχωρίζεις την απλή καλοσύνη από την αγάπη, πράγμα που δεν κατάφερνες μέχρι τώρα. Μα η πιο οδυνηρή στιγμή είναι εκείνη που συνειδητοποιείς κάτι ακόμα...
Πως EΣΥ είσαι αυτός/ή που συνεχίζει να νιώθει αγάπη...
Και
ξέρεις ότι και μέρες να περάσουν και μήνες και χρόνια, θα είναι πάντα
στον καπνό του τσιγάρου σου, στο ποτήρι του ποτού σου... Στην καρδιά
σου. Γιατί αυτός σου έδωσε ελπίδα, σου έδειξε μια καλύτερη πλευρά των
ανθρώπων. Έδωσε στην ζωή σου κάτι για το οποίο θα είσαι πάντα
ευγνώμων...
Πηγή : enfo.gr