Σιωπηλές αλήθειες

Έρχεται η στιγμή που θες να ξεράσεις όλη την αλήθεια, τους φόβους και τον πόνο που κουβαλάς μέσα σου. Να ουρλιάξεις όλα τα σιωπηλά γιατί που πνίγεις μέσα στην ψυχή σου.

Είναι αυτές οι πολύ δύσκολες στιγμές που θες να μοιραστείς με έναν άλλο άνθρωπο το πρόβλημα σου. Όχι για να σε σώσει, ούτε για να σου βρει λύση. Γιατί απλά έχεις ανάγκη να σε ακούσει και να αποδεχτεί την αλήθεια σου. Έχεις ανάγκη να σου πουν ένα ανθρώπινο, τρυφερό: είμαι εδώ για σένα, σε καταλαβαίνω.

Δυστυχώς κάποιοι φοβούνται την αλήθεια σου, δεν την αντέχουν. Δεν έχουν όρεξη να χαλάσει η διάθεση τους. Δεν θέλουν να κουράσουν το μυαλό τους. Δεν θέλουν να νιώσουν λύπη και πόνο. Νομίζουν ότι προστατεύουν τις ψυχές τους με το να μη νιώθουν.

Το μόνο που καταφέρνουν είναι να ζουν μια αποστειρωμένη πραγματικότητα χωρίς συναισθηματικό δέσιμο με τους υποτίθεται ανθρώπους της ζωής τους. Τους λες το πρόβλημα σου και συνεχίζουν να κάνουν την δουλεία τους σαν να μην άκουσαν ούτε μια λέξη από αυτές που μέσα από την ψυχή σου τους είπες. Έχουν παντελή έλλειψη ενσυναίσθησης. Λογικό… Αφού δεν έχουν καν ενσυναίσθηση του ίδιου τους του εαυτού, πως να μπουν στην θέση σου όταν αποφεύγουν να δουν την δική τους θέση; Όταν κλείνουν τα μάτια στις αλήθειες της δικής τους ζωής πως είναι δυνατόν να ενδιαφερθούν για την δική σου ζωή;

Και κάπως έτσι στρέφεσαι εσύ ο ίδιος στον βαθύτερο εαυτό σου και του δίνεις το κουράγιο και την αγάπη που έχει ανάγκη. Και κάπως έτσι συνηθίζεις να τα περνάς όλα μονός σου. Και κάπως έτσι απλά συνυπάρχουμε και περνά η ώρα, οι μέρες, τα χρόνια, χωρίς ουσία, με τυπικότητα και πλήρη απουσία έκφρασης των σημαντικότερων συναισθημάτων που μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος.

Έτσι απλά καταντάμε απλοί θεατές μιας καλογυαλισμένης, φρεσκοβαμμένης ζωής, που από μέσα έχει σκουριάσει και σαπίσει. Κάπως έτσι απλά περνούν τα χρόνια χωρίς να έχουμε πει αυτά που νιώθουμε και βγάζουν ρίζες μέσα μας.

Κάπως έτσι περνούν τα χρόνια και όταν θα έρθει η στιγμή να ζήσεις μια αληθινή ζωή θα είναι πλέον αργά, γιατί αυτοί που θα έχει ανάγκη να τους πεις ένα αργοπορημένο σε αγαπάω, μου λείπεις, δεν θέλω να σε χάσω, συγγνώμη, σε έχω ανάγκη, φοβάμαι, θα έχουν φύγει, θα είναι μόνο ανάμνηση.
Και έτσι απλά θα περνούν τα χρόνια μέχρι να φύγεις κι εσύ...

Γράφει η Χρύσα Κοστιτοπούλου
Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου
Πηγή : enfo.gr