Οι Γυναίκες που δεν Κλαίνε

Δεν τις βλέπετε ποτέ…
Είναι αόρατες προς όλο τον κόσμο, ορατές μόνο
στον ίδιο τους τον εαυτό.

Τα βράδια ανοίγουν τα παράθυρα
να δραπετεύσουν οι στεναγμοί τους.
Τρομάζουν τον κόσμο γιατί η κατάσχεση της ζωής
τους, τους δίνει δύναμη να συνεχίσουν.

Οι ήττες τις κρατούν απασχολημένες.
Δεν χαμηλώνουν ποτέ το κεφάλι. Τις μισούν για
αυτό.
Δέχονται τον θάνατο κάθε φορά που τους χτυπά
την πόρτα
και περιμένουν υπομονετικά να τους χτυπήσει
πάλι η ζωή τον ώμο.
Τις βρίσκετε μέσα σε λόγια ανείπωτα, ξεφτισμένα,
οπουδήποτε δεν πάει ο λογισμός σας.
Σε κάθε πόρτα που ανοίγουν βρίσκουν αυτά
που έχουν χάσει.

Αυτές είναι οι γυναίκες που δεν κλαίνε.
Πονούν δίχως ίχνος μαρτυρίας επάνω τους.
Τις κοιτάς και δεν σου προξενούν ίχνος λύπησης.

Αυτές οι γυναίκες παίζουν με την φωτιά μέχρι που
καίγονται,
παίζουν με την θάλασσα μέχρι που πνίγονται,
παίζουν με τον αέρα μέχρι που τις σκορπάει.
Κάνουν όλα τα στοιχειά της φύσης δικά τους
μέχρι που χάνονται.

Νίκη Ταγκάλου
“To Koρμί της Λύπης”
Eκδόσεις Πηγή 

Επιμέλεια κειμένου – Μυρτώ Πανθέου

Πηγή :  eretikos.gr