Tα όχι σου να τα αγαπάς, μην τα φοβάσαι…

Mε κουράζουν οι άνθρωποι που λένε συνέχεια ναι.

Με κουράζουν αυτοί που φοβούνται να πούνε όχι. 

Έρχεται η μέρα που θα πεις και εσύ τα «όχι» σου. Θα πέσουν βαριά. Τσιμεντόλιθοι στη καρδιά σου πρώτα, μιας και έμαθες – σε έμαθαν;- να λες ναι.

Θα νιώσεις όμως ότι σου ανήκουν.

Είναι ολόδικά σου· τα είχες καταδικάσει προς χάριν του γελαστού παιδιού και τώρα σε εκδικούνται, ψάχνοντας κι αυτά χώρο στη συνείδησή σου. Ή μάλλον στη ζωή σου.

Με κουράζουν οι άνθρωποι που λένε συνέχεια ναι.

Να το θέσω αλλιώς.

Με κουράζουν αυτοί που φοβούνται να πούνε όχι.

Κι άντε πες, λίγο η μοναξιά, λίγο η ανασφάλεια, ας νιώσεις λίγο «μαζί» με τον συνάνθρωπο και ας καταπιέσεις τις δικές σου ανάγκες. «Ναι, θα βγούμε. Ναι, θα σε ακούσω. Ναι, θα σου το δώσω. Ναι, έχεις δίκιο. Ναι, πάμε όπου θες εσύ».

Κι από κάτω να βράζει το αίμα σου για ένα «ε, όχι ρε μεγάλε, σήμερα δε γουστάρω. Όχι, έχεις άδικο».

Λεπτή η γραμμή. Τόσο λεπτή, που λίγο να γείρεις, μπαμ και κάτω.

Η αλήθεια είναι ότι ταυτίζουμε το μεν με κάτι θετικό, το δε με κάτι σκοτεινό. Από εκεί ξεκινάνε και τα πνιγμένα θέλω.

Ένα ωραιότατο όχι, μπορεί κάλλιστα να είναι το μεγαλύτερο ναι για σένα.

Μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε με μια νοοτροπία βουτηγμένη στο «ναι» των γονιών μας. Κι όταν μαθαίνουμε να μην βάζουμε το χέρι στη πρίζα, παράλληλα ξετυλίγεται ο κατάλογος με τα ΝΑΙ των Γονέων και Κηδεμόνων.

Όχι, δεν μιλώ για όλους. Τα τσουβαλιάσματα δεν μου αρέσουν. Αλλά, αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα και τα παιδεύουσι τα μάλα.

Γνωρίζω ανθρώπους που από την πολύ κατάφαση, έχουν δημιουργήσει μηχανισμούς αυτόματης κατάπαυσης του όχι, ακόμα και όταν βλέπεις στα μάτια τους πως μόνο αυτό ζητούν.

Ό, τι και να τους πεις, αντίδραση καμία· εκεί, βαράτε με κι ας κλαίω.

Κι ας μην μπερδευόμαστε. Δεν μιλάμε για αυτούς, που μέσα από χρόνια και χρόνια και με εμπειρία ζωής, είναι σε μια πιο ζεν κατάσταση αποδοχής από εμάς τους νεότερους. Μιλάμε γι’ αυτούς, που από την πολύ προσποίηση, κοντεύουν να χάσουν το δρόμο για το σπίτι, που έχουν δεκαπέντε μάτια και στόματα και δεν ξέρεις τελικά τι ανήκει σε ποιον.

Είναι και λίγο σχετικά όλα, θα μου πείτε. Και βέβαια είναι.

Για τη σχετικότητα δε μας μίλησαν στα σπίτια μας. Για μια άλλη οδό στο σχολείο, ούτε λόγος. Κάτι για τον Αϊνστάιν ανέφεραν και μέχρι εκεί. Ευτυχώς που οι νέες γενιές έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες κι ανοίγει και το τρίτο μάτι άμα λάχει.

Μη φοβάσαι τα όχι σου. Είναι τόσο δικά σου, όσο χιλιάδες ναι.

Είναι ίσως το βήμα που χρειάζεται, για να πας λίγο παρακάτω. Είναι μία στροφή, που ίσως δεν έχει τόση θολούρα από κόσμο, αλλά σίγουρα θα έχει εσένα καθαρό με τον εαυτό σου και τις αποφάσεις σου.

Κι άλλους. Ίσως πιο μοναχικούς, μα αγκαλιά με την αλήθεια τους. Ίσως τελικά εκεί θα βρεις το μεγάλο σου ΝΑΙ.

Μη φοβάσαι να αντιστέκεσαι σε ό, τι δε σου ταιριάζει, όταν το βρεις και όταν είσαι έτοιμος. Δεν είμαστε όλοι έτοιμοι μία δεδομένη χρονική στιγμή, προκαθορισμένη κι ορισμένη από τρίτους.

Είναι αυτή η φωνή, πιο εσωτερική από αυτή του δαίμονα της κοινής λογικής του καθωσπρεπισμού, είναι βαθύτερη και την ακούς μοναχά εσύ.

Είναι το ηχείο σου στην τρέλα των δρόμων. Είναι προέκτασή του. Εσύ τη μεγάλωσες κι ήρθε πια καιρός να την αφήσεις ελεύθερη να ταξιδέψει στον κόσμο.

Μη ζορίζεσαι και μη πνίγεις αυτό που μπλοκάρει την αναπνοή σου. Πες το κι ας είναι ΟΧΙ.

Γράφει η Ξένια Μπολομύτη

Επιμέλεια κειμένου: Pavlos Karantairis

Πηγή :  filoitexnisfilosofias.com via newside.gr