Πιο μεγάλα να τα φτιάξεις τα όνειρα, τ’ ακούς; Έτσι που να μη τα χωράει κανένας νους.

Το ακούς το θεριό που τρίζει τα δόντια του;
Αμολύσανε την πραγματικότητα.
Την αφήσαν νηστική κι έπειτα της έδωσαν να μυρίσει την ψυχή σου.

Τώρα ξέρεις που στοχεύουν. Τρέμουν τα όνειρά σου.
Έχουν αρχίσει και ψηλώνουν επικίνδυνα, σκιάζουν το όραμά τους.

Ετοιμάσου, ξημερώνει επανάσταση. Έχεις μια ψυχή να υπερασπιστείς.

Λάδωσε με κουράγιο τις κλειδώσεις σου να μπορείς να λυγίζεις τα γόνατα, να ‘ναι ψηλό το σάλτο σου πηδώντας τους φράχτες.
Μην τύχει και σκαλώσεις σε κανένα σύρμα και πληγώσεις τη μάνα σου.

Ύστερα πάρε το δρόμο που σου άνοιξε ο πατέρας σου και τρέχα, τρέχα πιο πέρα από τη σιγουριά, οπλίσου με θάρρος και βάλε στην τάξη τους φωτιά.

Κι αν όπως καίγεται ορμήσει πάνω σου και σου κάψει τα πόδια, μην εγκαταλείψεις.
Δυο χέρια παιδικά τα φτερά σου, πέτα.

Πέτα κι όπως θα τρέπονται σε φυγή, δώσε τους κι άλλους λόγους να φοβούνται, να δέσουν τα χαϊβάνια τους στις ξέρες και από τις τρύπες τους να μην ξαναβγούν.

Πιο μεγάλα να τα φτιάξεις τα όνειρα, τ’ ακούς; Έτσι που να μη τα χωράει κανένας νους.

Κι αν σου πουν πως οι μεγάλοι στόχοι τελείωσαν, πάρε λίγο από το δάκρυ της μάνας σου,

το βήμα του πατέρα σου, το γέλιο του παιδιού σου και τρίψ’ το στην πραγματικότητά τους.

Να μάθουν να μην τα βάζουν με τη δική σου.

Γράφει η Σοφία Ισμήνη

 Επιμέλεια Μυρτώ Πανθέου

Πηγή: anapnoes.gr