Είσαι γυναίκα, κι αυτό θα πει πως είσαι «ζωή», όχι θύμα

Σε πρόδωσαν έτσι; Σε ξανά πρόδωσαν!
Σε έστυψαν σαν μια λεμονόκουπα κι όταν τέλειωσε ότι είχες να τους δώσεις, σε πέταξαν στον κάδο, ξεζουμισμένη κι άχρηστη.
Αγάπησες και τελικά δεν αγαπήθηκες.
Πόθησες και δεν ποθήθηκες.
Έδωσες και δεν το εκτίμησαν.
Πρόσφερες ψυχή και πήρες πίσω μόνο μικρές στιγμούλες για να έχεις κάτι να θυμάσαι.
Ένοιωσες αληθινά κι ανθρώπινα, όμως φορτώσανε τις κουρασμένες πλάτες σου με ενοχές και σε βάλανε να απολογηθείς που τόλμησες να νιώσεις.
Έγινες θυσία και σου είπανε, “σιγά και τι έκανες”.
Δόθηκες ολόκληρη σε ανθρώπους που σου συστήθηκαν ως γενναίοι, αλλά στην πορεία αποδείχτηκαν δειλοί, μικροί και λίγοι.

Κι έβαλες το κεφάλι κάτω και είπες μέσα σου, “αφού είμαι γυναικά, ποιος μπορεί να με καταλάβει έμενα, αυτή είναι η μοίρα μου, να είμαι αδύναμη”.
Και σε έπιασε από τον λαιμό εκείνο το παράπονο κι η απελπισία, “ποιος μπορεί να με καταλάβει εμένα”, είπες και σώπασες, τρομαγμένη, πονεμένη και θυμωμένη στην γωνιά σου.

Άκου με, μπορώ εγώ να σε καταλάβω λοιπόν!
Κι ας μην είμαι γυναίκα.
Κι αφού μπορώ εγώ, να είσαι βέβαιη ότι μπορούνε κι άλλοι, κι ας μην είναι γυναίκες. Ποιος σου είπε άλλωστε ότι η κατανόηση είναι μονάχα γυναικείο προνόμιο;
Πίστεψε με κορίτσι μου, υπάρχουν άντρες που μπορούν να σε καταλάβουνε, που ξέρουν ακριβώς το πως νιώθεις!

Ξέρω πως νιώθεις, σου λέω!
Νιώθεις χαμένη κι αβοήθητη, νιώθεις να αιωρείσαι, νιώθεις ότι είσαι ολομόναχη ανάμεσα σε εντελώς “άγνωστους”, δήθεν συγγενείς και τάχα φίλους.
Νιώθεις σαν ένα παιδί που το έχουν βάλει τιμωρία στην γωνιά του και κανείς δεν το θέλει, σαν παραπεταμένο ορφανό σε άθλιο ίδρυμα κι απάνθρωπο. Κι αν κάποιοι σε θέλουν, σε θέλουν για πολύ συγκεκριμένο λόγο και χρήση.
Νιώθεις πως μιλάς και δεν βγαίνει η φωνή σου, πως κουνιέται η γλώσσα σου, όμως δεν βγαίνει ούτε ένας φθόγγος προς τα έξω.
Θες να κλάψεις, να ουρλιάξεις με όλη σου την δύναμη, να τα σπάσεις όλα, να τα κάνεις όλα πουτάνα.
Θες να σκάψεις με τα νύχια σου μια τρύπα και να μπεις εκεί μέσα, να θρηνήσεις, να μην βλέπεις και να μην ακούς κανέναν τους.

Ξέρω σου λέω!
Μοιάζει με θάνατο και κάτι παραπάνω, το να ασελγούν απάνω στην ψυχή σου, όλοι αυτοί που κάποτε τους την χάρισες άνευ όρων. Μοιάζει με εκτέλεση στα πέντε μέτρα και μάλιστα δίχως μαντίλι και με τα μάτια σου ανοιχτά, για να κοιτάς τους εκτελεστές σου κατάματα, την ώρα που θα ακούσεις το πυρ τους.
Είναι άτιμος θάνατος το να γελούν με τα όνειρα σου, εκείνοι που τους τα εμπιστεύτηκες ατόφια και γυμνά.

Ξέρω ρε γαμώτο.
Πονάει αφόρητα κάθε πόντος του κορμιού σου, σαν να σε έδειραν, σαν να σε λιθοβόλησαν γελώντας με το πάθημα σου, οι πιο δικοί σου δικαστές κι οι πιο οικείοι σου.

Όμως, πάψε επιτέλους!
Μην το επιτρέπεις άλλο αυτό να σου συμβαίνει.
Όρθωσε ανάστημα, γιατί το έχεις το ανάστημα κορίτσι μου!
Πες τους να σκάσουνε όλοι τους και τώρα μίλα εσύ.
Δείξε τους ποια είσαι.
Πες ένα, “φτάνει”.

Κι αν δεν μπορούν να σε αγαπήσουν όλοι εκείνοι οι ανίκανοι, αγαπά σε εσύ!
Κι αν δεν σε σέβονται, σεβάσου σε εσύ.
Κι αν δεν τους κάνεις, πάρε όλα τα κομμάτια σου, μαζί με τις πληγές σου και περίθαλψε σε, σου το χρωστάς και πρέπει να το κάνεις!

Ξέρω πως νιώθεις, μα άλλαξε το τώρα!
Με ακούς;
Τώρα όμως, όχι αύριο…

Ακριβώς γιατί είσαι γυναίκα και γυναίκα φίλη μου, δεν πάει να πει ότι είσαι θύμα, λάθος κάνεις, μαλάκωσε λιγάκι την ψυχούλα σου.
Γυναικά φίλη μου, πάει να πει Ζ Ω Η, να πας να πεις σε όλους αυτούς τους λίγους, αλλά ακόμη πιο πολύ, να το πεις σε εσένα!

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Πηγή :  loveletters.gr