Εκείνος που αγαπώ, είναι ταξίδι και πατρίδα μου
Εκείνος που αγαπάω..
Ήτανε η δική μου πατρίδα..
Ήτανε ένα κομμάτι ηλίου που έβγαινε κάθε πρωί από το βουνό αντίκρυ μου.
Ήτανε το ταξίδι μου..
Ένα φεγγάρι μελαγχολικό που διψούσε για λίγο παραπάνω φώς.
Εκείνος που αγαπάω ήτανε δέντρο που κοιμόμουν το απομεσήμερο και ξαπόσταινα.
Ήτανε το στόμα που μου φιλούσε το μέτωπο να πάρει τον πυρετό μου.
Ώσπου κάποτε,κάποια νύχτα τον πήρε .
Χωρίς μια ευχή να προλάβω να του πω.
Χωρίς ούτε ,μία καληνύχτα για τον δρόμο.
Εκείνος που αγαπάω ζει τώρα πια ,μέσα στης θάλασσας τον βυθό.
Σαν μία σκιά που σεργιανάει τα βράδια εκεί που αστροφέγγει αχνά η ελπίδα.
Αντέχει μέσα στην σιωπή και βρέχεται από την λύπη και την μοναξιά του.
Ζει μέσα στην αγάπη που ναυάγησε και εγώ κάθε βράδυ του αφήνω στα κύματα γράμματα και φυλαχτά.
Συλλαβίζω και τραγουδώ εκεί στα βράχια όλες τις μελωδίες που ξέρω και προσκυνώ τα σημάδια του.
Κλαίω μαζί με τα λυπημένα κοράλλια και ψιθυρίζω το τραγούδι της μοναξιάς.
Προσεύχομαι να έρθει για μια στερνή βόλτα στον αφρό ,έστω και για
λίγο,να βουτήξω να τον φτάσω και ας με νικήσει πάλι ο πόνος του
χωρισμού.
Εκείνος που αγαπάω ..
Είναι κύμα..
Είναι φουρτούνα..
Απάτητο νησί είναι..
Και εγώ είμαι..
Ένας τυφλός φάρος στην μέση του ωκεανού.
Πηγή : loveletters.gr
