Οι Άνθρωποι της Ζωής μου

~Είσαι κι εσύ που δε μιλάς, μόνο σιωπάς και με κοιτάς. Είσαι κι εσύ που όλο με κρίνεις μες στο καθρέφτη μα μ’ αγαπάς. ~

 Κι ανθρώπους γνώρισα,

άλλους τους πόνεσα,
γι’ άλλους αδιαφόρησα.
Άλλοι με κοίταξαν ως την ψυχή
κι άλλοι μου ρήμαξαν την κάθε ευχή.
Άλλοι χωρέσανε στο όνειρό μου
κι άλλοι στο κλάμα μου και στο φευγιό μου.

Άνθρωποι ήρθανε για το καλό μου
κι άλλοι ατίμησαν, το σ’ αγαπώ μου.
Δρόμο μου έμαθαν για να διαβαίνω,
στόχο στο βήμα μου, πάντα να έχω.
Μα ήταν κι εκείνοι που με τραβήξανε
σε μονοπάτια, κρυφά μου πήρανε όλα τα ρόδα μου
και μου αφήσανε, μονάχα αγκάθια.

Είναι κι εκείνοι που λες ακόμα δεν έχουν ‘ρθει
είναι οι άγνωστοι, που μόνο σ’ όνειρο τους έχω δει.
Αν με λυγίσουν αυτό δεν ξέρω, για να το πω,
αν μ ‘ αγαπήσουν, ελπίζω ν’ άξιζε το χρονικό.

Είσαι κι εσύ που δε μιλάς, μόνο σιωπάς
και με κοιτάς.
Είσαι κι εσύ που όλο με κρίνεις μες στο καθρέφτη
μα μ’ αγαπάς.

Βάγια Μπαλή