Σ' ένα κουτάκι στη σκακιέρα

Σε πνίγει το λίγο του κόσμου.
Ψάχνεις ορίζοντες πιο μακρινούς
νόημα να 'χει το ταξίδι σου
να βρει το όνειρο προορισμό...
αλλά σκοντάφτεις
πάνω σε αθετημένες υποσχέσεις
σε προδοσίες απροκάλυπτες
και στης καρδιάς σου
τους λάθος υπολογισμούς.
Κι ο κόσμος όλο και στενεύει
κι εσύ όλο συρρικνώνεσαι
για να χωράς μέσα σ' αυτόν...
κι αλλάζει η μορφή σου
και μικραίνεις
κι όλα επάνω σου μικραίνουν
τα χέρια σου, το βήμα, η φωνή σου
κι ό,τι είχες μέσα σου μεγάλο
λιγοστεύει...
τα όνειρα, οι επιθυμίες σου,
η τόλμη, οι αντοχές σου,
μέχρι που γίνεσαι
ένας ασήμαντος μικρός στρατιώτης...
βρίσκεις τη θέση σου
σ' ένα κουτάκι στη σκακιέρα
και συνηθίζεις
σ' ένα παιχνίδι που δεν ορίζεις
για άλλων σχέδια να πολεμάς...
κι ο χρόνος ανελέητα κυλά...
κι όλες οι ώρες δείχνουνε φθινόπωρο.

Μαρία Γασπαράτου

Πηγή :19marnia.blogspot.com