Προτιμώ να είμαι μια παράλογη αλλά αληθινή, παρά μια λογική ψεύτικη..
Ναι, θέατρο ήταν;
Το θέατρο του παραλόγου και εγώ η ηλίθια, είχα τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Αυτής που ακόμα παραλογεί, που αρνείται να φύγει απ’ την σκηνή!
Που αρνείται να διαβάσει το σενάριο και πάντα αυτοσχεδιάζει..
Και γεννάει ατάκες για να συνεχίσει να παίζει και να μην τελειώνει ποτέ.
Για να μην έρθουν εκείνα τα γαμημένα χειροκροτήματα στο τέλος και την πυροβολήσουν, την μουντζώσουν.
Έτσι έκανες πάντα, δεν θυμάσαι;
Δεν θυμόσουνα ποτέ τους ρόλους, τα σενάρια, τους κομπάρσους.
Μόνο τους πρωταγωνιστές θυμάσαι κι αυτό γιατί πρέπει να γεννήσεις τον ρόλο, το σενάριο, και μετά την έξοδο κινδύνου.
Ποια έξοδο; Αυτήν ντε, που έχει καβάτζα και ξεπορτίζει σε κάθε παράσταση.
Γιατί δεν κάθησε ποτέ να αρπάξει τα χειροκροτήματα επί σκηνής,
παρά το έβαζε στα πόδια γιατί δεν ήθελε να δούνε οι άλλοι την πληγή της.
Αυτήν εκεί κι αυτήν εδώ.
Κι έτρεχε συνέχεια μες στα αίματα να αντέχει ακόμα να πονάει και φώναζε, εγώ ακόμα τα λόγια δεν τα έμαθα κι ίσως ποτέ μου δεν τα μάθω.
Γιατί αντιδρώ με την ψυχή κι όχι με την πουτάνα λογική.
Γιατί η καρδιά δεν έμαθε ακόμα ρόλους γλαφυρούς και επιτηδευμένους, ρόλους που σέρνονται και γλύφουν σε κατάστιχα στιχάκια λασπωμένα,
μήτε σενάρια θα κρατήσω ποτέ στα χέρια μου, σε αυτό το θέατρο τρελού και παραλόγου.
Αυτά της λέω της καρδιάς, μα ακόμα της να μάθει.
Είναι νωρίς, είναι αργά;
Ακόμα να το μάθει, γιατί σενάρια δεν έμαθε να αποστηθίζει.
Γιατί την τρέλα της ζητούσε πάντα να διαβάζει, να παίζει, να θρηνεί.
Γιατί ποτέ της δεν της πήγαινε η υποκριτική, δεν έμαθε ποτέ της να υποκρίνεται και να μαρκάρει.
Κι αν κάτι απ’ όλα θα θυμάται, είναι ο ρόλος που δεν της ταίριαξε ποτέ.
Αυτός της ηθοποιού που παίζει κοιτάζοντας σε ένα σενάριο τρελού και παραλόγου, σε ένα σενάριο γραμμένο και κομμένο γι άλλη κι όχι για κείνην.
Γιατί εκείνη έμαθε πάντα να αυτοσχεδιάζει με την ψυχή της κι όχι με την λογική της.
Και μόνο όταν θέλει η ίδια κατεβαίνει απ’ την σκηνή, γιατί στο έργο το δικό της, η πρωταγωνίστρια είναι μόνο αυτήν.
Ακόμη κι όταν το έργο είναι ο μονόλογος μιας παραλόγου.
ΥΓ. ”Προτιμώ να είμαι μια παράλογη αλλά αληθινή, παρά μια λογική ψεύτικη”
Γράφει η Ηρώ Αναστασίου
Πηγή : loveletters.gr
