Μη μου τους κύκλους τάραττε!

«Η ζωή είναι γεμάτη κύκλους που ανοίγουν και κλείνουν». Μεγάλη ευθύνη αυτή η παραδοχή. Σε προκαλεί να πάρεις μεγάλες αποφάσεις. Να κλείσεις κύκλους. Γιατί βλέπεις, μπορεί αν μην είναι πιο εύκολο, αλλά είναι σίγουρα πιο ανώδυνο να ανοίξεις καινούριους. Το μέλλον στέκεται μπροστά σου μυστηριώδες και άγνωστο και ευελπιστείς ότι στην επόμενη γωνία μπορεί να σε περιμένει το καινούριο κυκλάκι μέσα στον ενθουσιασμό και στην τρελή χαρά.

Μ’ αυτούς τους παλιούς κύκλους είναι το θέμα. Αυτούς που πρέπει να κλείσεις. Αλλά δεν ξέρεις πως. Ούτε πότε. Δεν είσαι καν σίγουρος αν θέλεις να τους κλείσεις. Μένουν εκεί μισάνοιχτοι ή μισόκλειστοι να σε κοιτάνε σαν τη γυναίκα που περιμένει να κάνεις την πρώτη κίνηση. Κι εσύ νιώθεις άπειρος έφηβος που δεν ξέρει πως να την πλησιάσει.

Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι υπάρχει μια αντίφαση σ’ αυτό το θέμα με τους κλειστούς κύκλους, αν σκεφτεί κανείς ότι ένας κύκλος δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος. Συμβολίζει την τέλεια ολοκλήρωση. Αυτόν τουλάχιστον το συμβολισμό έχει ο κύκλος της βέρας του γάμου. Επομένως, ένας κλειστός κύκλος λογικά θα πρέπει να σημαίνει την ολοκλήρωση, ενώ ένας ανοιχτός αυτό που ακόμα έχει δρόμο να περπατήσει. Ωστόσο, θα το προσπεράσω. Θα σταθώ στην ερμηνεία που δίνουμε σήμερα.

Να τον κλείσουμε, λοιπόν, τον κύκλο. Για να γίνει αυτό θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν έχει παραπέρα. Ό,τι ήταν να δώσουμε το δώσαμε και ό,τι ήταν να πάρουμε το πήραμε. Και στο σημείο που βρισκόμαστε, αυτά δεν μας καλύπτουν άλλο. Αυτά που παίρνουμε, δηλαδή, γιατί αυτά που δίνουμε πάντα θα φαίνονται στα δικά μας μάτια και πολλά και ανεκτίμητα. Η δυσκολία μας όμως είναι άλλη, πιστεύω. Το να ακυρώσεις όλη σου την προηγούμενη ζωή. Να γιατί οι κύκλοι δύσκολα κλείνουν. Υπάρχει μέσα μας αυτή η άρνηση για το κομμάτι της ζωής μας που πήγε χαμένο. Για τα χρόνια που σκορπίστηκαν. Υπάρχει όμως και μια ανασφάλεια για το επόμενο βήμα. Όταν έχεις συνηθίσει τη ζωή σου να είναι δρομολογημένη μέσα σε μια ασφαλή πρακτικά και συναισθηματικά ρουτίνα, δύσκολα την ακυρώνεις για να βρεθείς στο άγνωστο με βάρκα τη ελπίδα.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Μόνο μια ανατροπή κλείνει τους κύκλους γρήγορα και ανώδυνα. Μπορεί να είναι ένας άλλος κύκλος που ανοίγει παράλληλα και δημιουργεί αυτό το αίσθημα της ομαλής μετάβασης από τη μια κατάσταση σε μια άλλη. Ανώριμη προσέγγιση, κατά τη γνώμη μου, γιατί δεν είναι μια κατασταλαγμένη και συνειδητή επιλογή. Λίγο σαν πατερίτσα μου μοιάζει. Κι όταν την πατερίτσα δεν την έχεις πια ανάγκη την αφήνεις στην άκρη. Ένας άλλος λυτρωτικός τρόπος είναι να σου κλείσει ο άλλος τον κύκλο στα μούτρα. Μαζί με την πόρτα. Ούτε εδώ έχεις περιθώρια να κάνεις πολλά. Όταν σου περάσει η οργή, περιμένεις να ανοίξει ο επόμενος κύκλος. Ίσως και να τον προκαλέσεις ο ίδιος να ανοίξει βεβιασμένα από αντίδραση και βαθιά επιθυμία να πάρεις το αίμα σου πίσω.

Δύσκολα πράγματα. Κι αν όχι δύσκολα, σίγουρα κουραστικά. Προτιμώ τελικά τα τρίγωνα και τα τετράγωνα. Μ’ αυτά ζωγραφίζεις ένα σπίτι. Που σου δημιουργεί το αίσθημα της ασφάλειας. Μη μου τους κύκλους τάραττε. Τουλάχιστον όχι τώρα. Μπορεί αύριο να ασχοληθώ μαζί τους. Ή την επόμενη. Οπόταν είμαι έτοιμη. Προς το παρόν, προτιμώ να τους περπατήσω μέχρι εκεί που πάνε. Όπου πάνε. Μόνοι τους θα με οδηγήσουν στο ξέφωτο ή στο αδιέξοδο. Και τότε θα ακολουθήσω τον μονόδρομο που μου δείχνουν.
Κι ας είναι αυτό ένα τέλος. Κι ας είναι αυτό μια καινούρια αρχή.

Γράφει η Γεωργία Ανδριώτου

Πηγή : enfo.gr