Θέλω να παίξουμε κρυφτό με την ευαισθησία μου...
https://to-synoro.blogspot.com/2020/08/krifto.html
"Μην υποτιμάτε την ευαισθησία, θεωρώντας την κάτι εύθραυστο. Είναι η πιο σκληρή δύναμη του κόσμου, που με αυτήν τον κατακτάς". Μάνος Χατζιδάκις
Δεν ξέρω αν την υποτιμάμε. Είμαι σχεδόν σίγουρη, όμως, ότι την ευαισθησία τη θεωρούμε αδυναμία όταν τη βλέπουμε στους άλλους. Μπορεί και να τη σνομπάρουμε, ίσως και να την απαξιώνουμε καμιά φορά. Γι’ αυτό κι εγώ θέλω να κρύψω τη δική μου. Ναι, θέλω να κρυφτώ. Δε θέλω να σας αποκαλύψω ούτε την ευαισθησία μου, ούτε την ανθρώπινη μου πλευρά με τις ανασφάλειες, τους φόβους και τις προσδοκίες της. Α ναι, δε θέλω καν να αντιληφθείτε την όποια συναισθηματική μου ανωριμότητα.
Θέλω να κρυφτώ πίσω από την οθόνη μου και να ακούσετε μόνο τον ήχο του πληκτρολογίου και όχι τις προσωπικές μου φωνές. Θέλω να κρυφτώ πίσω από έτοιμα
στιχάκια τρυφερά, μελαγχολικά και καυστικά, αυτά που μιλάνε για τον έρωτα και την προδοσία, για τη φιλία και την αγάπη. Θέλω να κρυφτώ πίσω από στημένα φωτογραφικά χαμόγελα που σκεπάζουν τους φόβους μου. Θέλω να κρυφτώ πίσω από την αίσθηση ότι είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος κι έχω μια γεμάτη ζωή μακριά από τη μυζέρια.
Οι οθόνες μας έχουν γεμίσει από ανάμεικτα επιφανειακά συναισθήματα. Γιατί τα άλλα, τα πιο βαθιά, φοβόμαστε να τα εκφράσουμε. Όπως και τα στιγμιαία κομμάτια της ζωής μας που κρύβονται μέσα τους. Οι διαδικτυακοί μας φίλοι είναι πολλοί, αλλά δε θέλουμε να μοιραστούμε τίποτα περισσότερο μαζί τους παρά μόνο αυτά που θα αποκαλύπταμε στον οποιονδήποτε απλό γνωστό μας που θα συναντούσαμε τυχαία στο δρόμο. Σχεδόν τίποτα ουσιαστικό δηλαδή.
Είναι αδυναμία και ανωριμότητα να δείξεις ότι είσαι αυτό που όλοι αναγνωρίζουν στον εαυτό τους: ένας τρυφερός, αλλά ταυτόχρονα και δυναμικός, περήφανος, ταλαιπωρημένος, απλός άνθρωπος. Κι όσοι το κάνουν είναι ανώριμοι κι εκτίθενται ανεπανόρθωτα ηθικά και συναισθηματικά.
Όχι, φίλοι μου. Προσπαθήστε να παραμείνετε απρόσωποι και επιφανειακοί. Να μην τη δείχνετε την ευαισθησία σας. Δεν την αντέχουν οι οθόνες. Αν το κάνετε, γίνεστε μια προκλητική εξαίρεση που δεν την αντέχει το διαδικτυακό σύστημα!
Δεν ξέρω αν την υποτιμάμε. Είμαι σχεδόν σίγουρη, όμως, ότι την ευαισθησία τη θεωρούμε αδυναμία όταν τη βλέπουμε στους άλλους. Μπορεί και να τη σνομπάρουμε, ίσως και να την απαξιώνουμε καμιά φορά. Γι’ αυτό κι εγώ θέλω να κρύψω τη δική μου. Ναι, θέλω να κρυφτώ. Δε θέλω να σας αποκαλύψω ούτε την ευαισθησία μου, ούτε την ανθρώπινη μου πλευρά με τις ανασφάλειες, τους φόβους και τις προσδοκίες της. Α ναι, δε θέλω καν να αντιληφθείτε την όποια συναισθηματική μου ανωριμότητα.
Θέλω να κρυφτώ πίσω από την οθόνη μου και να ακούσετε μόνο τον ήχο του πληκτρολογίου και όχι τις προσωπικές μου φωνές. Θέλω να κρυφτώ πίσω από έτοιμα
στιχάκια τρυφερά, μελαγχολικά και καυστικά, αυτά που μιλάνε για τον έρωτα και την προδοσία, για τη φιλία και την αγάπη. Θέλω να κρυφτώ πίσω από στημένα φωτογραφικά χαμόγελα που σκεπάζουν τους φόβους μου. Θέλω να κρυφτώ πίσω από την αίσθηση ότι είμαι ένας χαρούμενος άνθρωπος κι έχω μια γεμάτη ζωή μακριά από τη μυζέρια.
Οι οθόνες μας έχουν γεμίσει από ανάμεικτα επιφανειακά συναισθήματα. Γιατί τα άλλα, τα πιο βαθιά, φοβόμαστε να τα εκφράσουμε. Όπως και τα στιγμιαία κομμάτια της ζωής μας που κρύβονται μέσα τους. Οι διαδικτυακοί μας φίλοι είναι πολλοί, αλλά δε θέλουμε να μοιραστούμε τίποτα περισσότερο μαζί τους παρά μόνο αυτά που θα αποκαλύπταμε στον οποιονδήποτε απλό γνωστό μας που θα συναντούσαμε τυχαία στο δρόμο. Σχεδόν τίποτα ουσιαστικό δηλαδή.
Είναι αδυναμία και ανωριμότητα να δείξεις ότι είσαι αυτό που όλοι αναγνωρίζουν στον εαυτό τους: ένας τρυφερός, αλλά ταυτόχρονα και δυναμικός, περήφανος, ταλαιπωρημένος, απλός άνθρωπος. Κι όσοι το κάνουν είναι ανώριμοι κι εκτίθενται ανεπανόρθωτα ηθικά και συναισθηματικά.
Όχι, φίλοι μου. Προσπαθήστε να παραμείνετε απρόσωποι και επιφανειακοί. Να μην τη δείχνετε την ευαισθησία σας. Δεν την αντέχουν οι οθόνες. Αν το κάνετε, γίνεστε μια προκλητική εξαίρεση που δεν την αντέχει το διαδικτυακό σύστημα!
Γράφει η Γεωργια Ανδριώτου
Πηγή :
enfo.gr