Κραυγάζουσες σιωπές

Δεν υπάρχει καμιά σιωπή που ν’ αντέχει τον εαυτό της.
Δεν υπάρχει καμιά σιωπή που να μην ουρλιάζει για ν’ ακουστεί.
Το μυαλό παραμονεύει την ανάσα της. Η καρδιά προσπαθεί να τη λυτρώσει.
Ακούω τη σιωπή σου και αφουγκράζομαι τα λόγια της.
Τα λόγια που προσπαθείς να ξελογιάσεις για να μείνουν σιωπηλά.
Τα λόγια που περιφρονείς γιατί τα θεωρείς ασήμαντα.
Δε φταις εσύ, δε φταις μόνο εσύ.

Εξασκηθήκαμε με πάθος στο παιχνίδι της σιωπής.
Ένα παιχνίδι που δεν το μάθαμε ποτέ ως παιδιά.
Ένα παιχνίδι αλλιώτικο, παιχνίδι των καιρών.
Συμβιβαστήκαμε με τους εύκολους όρους χρήσης.
Ενθουσιαστήκαμε με την ψευδαίσθηση της νίκης.
Ξεγελαστήκαμε πιστεύοντας στην αδυναμία του αντιπάλου.
Βολευτήκαμε στην ασφάλεια της μοναξιάς.
Της μοναξιάς μέσα μας. Της μοναξιάς δίπλα μας.

Αντίπαλος μας ο Έρωτας. Έρωτας εναντίον της Σιωπής.
Σιωπή εναντίον του Έρωτα. Στη μάχη που δίνουν, εμείς χάνουμε στιγμές.
Εκπαιδεύουμε τα συναισθήματά μας να μένουν κρυμμένα.
Συνηθίζουμε την ύπαρξή μας στη μετριότητα του λίγου
και μαθαίνουμε να φοβόμαστε το πολύ.
Μπερδεύουμε την αξιοπρέπεια με τον εγωισμό και το άγγιγμα χάνει τη μαγεία του.
Η καρδιά παλεύει πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
Και η ψυχή αρχίζει να μετράει τα κάγκελα γύρω της.

Ελευθέρωσέ την!
Αφέσου στο χάδι που θα σε λυτρώσει!
Άνοιξε τα φτερά σου και πέταξε. Ναι, μέχρι εκεί που λες ότι αντέχεις.
Αλλά πέταξε! Εκεί, προς το φως!
Σημάδεψε το πιο κοντινό σου σύννεφο για ν’ αρχίσεις.
Δε θα πέσεις γιατί θα κάνω τα πάντα για να σε προστατέψω από τον φόβο μέσα σου.

Είμαι εδώ, με βλέπεις;
ΜΕ ΒΛΕΠΕΙΣ;
Έχω κλειδώσει τη δική μου σιωπή. Η αρένα μου είναι άδεια!
Δεν είμαι όνειρο. Δεν είμαι ψέμα.
ΥΠΑΡΧΩ!
Είμαι εδώ και σου φωνάζω, μ’ ακούς;
Απλώνω το χέρι και σε αγγίζω. Κράτησέ το!
Η σιωπή μου ουρλιάζει, μην την ελευθερώσεις!

Μ’ ΑΚΟΥΣ;

Γράφει Γεωργία Ανδριώτου

Πηγή : enfo.gr