Αν δεν χτυπήσεις, δεν θα μάθεις ποτέ αν ήταν η πόρτα σου..

Κλειστήκαμε οι άνθρωποι πίσω από τις πόρτες. Πόρτες στη ζωή μας, διπλοαμπαρωμένες πόρτες στην ψυχή μας, μην τυχόν και μπει κάνας περαστικός και μας αγγίξει.

Δεν ήμασταν πάντα έτσι. Κάποτε αφηνόμασταν. Δεχόμασταν. Ανοιγόμασταν και ρισκάραμε. Μόνο που μετά από κάθε πτώση, μετά από κάθε στραβοπάτημα, μετά από κάθε σακάτεμα, κάτι είχαμε χάσει.. κάτι είχαμε αφήσει πίσω μας.

Κι έτσι αυτό το λίγο που απέμεινε από ζωή, ψυχή και όνειρα, προσπαθούμε να το σώσουμε κλειδαμπαρώνοντάς το πίσω από πόρτες βαριές.

Κάθε πόρτα διαφορετική. Άλλη μονόχρωμη, άλλη μονότονη, άλλη γεμάτη μοτίβα και σχέδια. Φροντίσαμε να φαίνονται απ’ έξω ξεχωριστές, μοναδικές, εμπνευσμένες, επιτηδευμένες, κι ας ξεχάσαμε να τις φροντίσουμε από μέσα.

Κι ας τις αφήσαμε μέσα μουντές, ανεπιτήδευτες..

Καμία ίδια με την άλλη. Καμίας το κλειδί ίδιο με το άλλο.

Κάθε μια μοναδική όπως μοναδικός είναι και ο θησαυρός που φυλάει.

Κι εσύ, πού και που χάνεσαι ανάμεσα στις κλειστές πόρτες, χαζεύεις το χρώμα τους, αγγίζεις την υφή τους, αναγνωρίζεις το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένες.

Άλλες φτιάχτηκαν από ανεμελιά και όνειρα κι άλλες από φόβο και θλίψη. Μα έχουν ένα κοινό όλες αυτές οι πόρτες.

Περιμένουν ένα χτύπημα. Όχι δυνατό, όχι να τις πονέσει, όχι να τις τρομάξει. Ένα χτύπημα ελαφρύ, συνωμοτικό, ίσα ίσα να ακούσει εκείνος που βρίσκεται στην άλλη της πλευρά.

Μπορεί να χρειαστεί να δοκιμάσεις την τύχη σου σε πολλές πόρτες, μπορεί και να είσαι τυχερός (ή άτυχος.. δεν ξέρω να σου πω) κι η πόρτα που θα διαλέξεις να σου ανοιχτεί με μιας.

Το σίγουρο είναι, πως ποτέ δεν θα μάθεις, αν δεν δοκιμάσεις. Ποτέ δεν θα ξέρεις αν δεν ρισκάρεις να χτυπήσεις την πόρτα.
Καμία πόρτα δεν θα σου ανοιχτεί, αν δεν κάνεις το πρώτο βήμα. Αν δεν την αγγίξεις, συνωμοτικά και δεν της δηλώσεις την παρουσία σου.

Κι αν δεν ανοίξει.. δεν ήταν η δικιά σου πόρτα.
Προχώρα..

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Πηγή : loveletters.gr