Οι άνθρωποι με ιδανικά δυσκολεύονται να δεχθούν τη μετριότητα .
https://to-synoro.blogspot.com/2020/06/metriotita.html
Περνώντας τα χρόνια συνειδητοποιούμε ότι λύδια λίθο στη ζωή μας αποτελούν τα ιδανικά. Εκείνοι οι στόχοι, οι πεποιθήσεις, οι αξίες, οι άνθρωποι, που διεγείρουν την ψυχοσύνθεσή μας και μας κάνουν να παλεύουμε καθημερινά για μια καλύτερη ζωή, για ένα μέλλον με όραμα.
Δεν είναι λίγες οι φορές που πιάνεις τον εαυτό σου ν’ αναρωτιέται, μήπως πρέπει να συμβιβαστείς με όσα σου προσφέρονται ή με όσα χρειάζεται ένας μέσος άνθρωπος για να ζήσει. Για να το θέσω πιο ορθά, με όσα μας έχουν συνηθίσει να πιστεύουμε πως είναι αρκετά.
Έχουμε συμβιβαστεί με τη μετριότητα και δεν αναζητούμε πλέον το ιδανικό. Και ποιο είναι το ιδανικό, θα με ρωτήσεις. Εκείνο που σε ολοκληρώνει και σε κάνει ευτυχισμένο. Εκείνο που φανταζόσουν από μικρός ότι κάποια στιγμή θα το αποκτούσες. Εκείνο που ήταν όνειρο, φιλοδοξία κι ανεκπλήρωτος στόχος για σένα. Εκείνο που φέρνει την ευτυχία και την ψυχική αγαλλίαση. Εκείνο είναι το ιδανικό. Όλα τα υπόλοιπα με τα οποία απλώς περνάμε καλά κατατάσσονται στη φάση «κι η ζωή συνεχίζεται».
Ο κόσμος πλέον αρκείται να βρει μια δουλειά που απλώς θα τα φέρνει βόλτα με τις καθημερινές του ανάγκες, δεν ψάχνει να ασχοληθεί μ’ εκείνο που πάντα ήθελε. Θα μου πείτε και τι να κάνουμε, να μείνουμε άνεργοι; Σε καμία περίπτωση. Απλώς, βαθιά μέσα μας πάντα θα πρέπει να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές κι όταν μας παρουσιαστεί μία ευκαιρία, να την αδράξουμε. Η επανάπαυση σ’ αυτό που έχουμε, χωρίς να κοιτάζουμε το μέλλον, το δικό μας μέλλον, οδηγεί σε ανθρώπους που συμβιβάστηκαν για να ζήσουν, σε ανθρώπους που μέσα τους κυριαρχούν ανεκπλήρωτοι πόθοι και κατακερματισμένα όνειρα.
Στον τομέα της ψυχαγωγίας, προφασιζόμαστε όλοι ότι δεν έχουμε χρόνο. Το καταλαβαίνω, τρέχουμε απ’ τη μια δουλειά στην άλλη, απ’ το πανεπιστήμιο στο φροντιστήριο, απ’ τη δουλειά στο γυμναστήριο και γενικά τρέχουμε για να προλάβουμε όλες τις δραστηριότητες με τις οποίες έχουμε γεμίσει το καθημερινό πρόγραμμά μας.
Μέσα σ’ όλα αυτά, καταλήγουμε να γυρίζουμε σπίτι ν’ ανοίγουμε την τηλεόραση, τον υπολογιστή κι απλώς να χαζεύουμε περνώντας την ώρα μας. Άκουσες σήμερα ένα τραγούδι που να το αγαπάς και να σε ταξιδεύει; Διάβασες ένα ποίημα για να σου θυμίσει τι σημαίνει ψυχική ανάταση; Ταξίδεψες στις σελίδες ενός βιβλίου; Έγραψες, έστω, λίγες αράδες σ’ ένα χαρτί για ν’ αποτυπώσεις τις σκέψεις σου; Η τέχνη σε κάθε μορφή της είναι ένα μέσο ν’ αγγίξουμε για λίγο την ψυχή μας και να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας από πεζή σε ενδιαφέρουσα. Να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας.
Κι ύστερα οι σχέσεις. Μεγάλο κεφάλαιο συμβιβασμού στη μετριότητα. Το βλέπετε γύρω σας, το ζείτε, ίσως το έχετε περάσει κι εσείς. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που για να διώξουμε τη μοναξιά μας συμβιβαζόμαστε με μια σχέση που δε μας καλύπτει. Μπορεί να μη μας καλύπτει επικοινωνιακά, συναισθηματικά, μπορεί ούτε και ψυχικά. Μπορεί να διατηρούμε σχέσεις μόνο για τη σεξουαλική εκτόνωση, μπορεί γιατί δε θέλουμε να αισθανόμαστε μόνοι κι έχουμε την ανάγκη να καταφεύγουμε πάντα σ’ ένα λιμάνι-καβάντζα, που πρόθυμο μας δέχεται πάντα στην αγκαλιά του.
Μπορεί να ρίχνουμε τα στάνταρτ μας για να βρεθούμε απλώς σε μία σχέση, μην μπορώντας να παλεύουμε άλλο καθημερινά με τη μοναξιά μας. Ξέρετε, η υπομονή είναι το πιο δύσκολο εγχείρημα για τον άνθρωπο. Να περιμένεις να έρθει ο ιδανικός άνθρωπος για σένα. Να είναι ό,τι έχεις ονειρευτεί, να σε καλύπτει σε όλα.
Κάποιοι ασπάζονται την άποψη «μπορεί να μην είναι ο τέλειος σύντροφος, αλλά θα τον κάνω εγώ». Κι η τελειότητα είναι καθαρά υποκειμενικό γνώρισμα. Αντί λοιπόν ν’ αναζητάς το τέλειο κι ιδανικό ταίρι, συμβιβάζεσαι μ’ ένα μέτριο με την πεποίθηση ότι θα το τελειοποιήσεις. Δε λέω στόχος είναι κι αυτός, αλλά όταν έχεις τη δυνατότητα να έχεις δίπλα σου έναν ιδανικό για σένα άνθρωπο χωρίς προσπάθεια, αλλά με αυθεντικότητα, αυτό δεν είναι τελειότερο;
Μεγαλώνουμε σε μια χώρα που η οικογένεια αποτελεί ίσως το σημαντικότερο ιδανικό για έναν άνθρωπο. Η τιμιότητα, η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός στην προσωπικότητα και στη ζωή των άλλων, όπως κι η παιδεία αποτελούν εξίσου ιδανικά. Εκείνο όμως που πολύ συχνά ξεχνάμε είναι το όραμα. Πάντα θα συμβιβάζεσαι με κάτι μέτριο, αν δεν ονειρεύεσαι κάτι μεγάλο. Πάντα θα είσαι ευχαριστημένος με κάτι λιγότερο απ’ το επιθυμητό, αν δε στοχεύεις σε κάτι καλύτερο.
Τα ιδανικά στον άνθρωπο είναι η περιουσία του. Να ερωτεύεστε ανθρώπους με ιδανικά, ανθρώπους που μισούν τη μετριότητα και πασχίζουν με χίλιες δυο δυσκολίες για ένα καλύτερο αύριο. Αυτοί είναι το μέλλον αυτού του τόπου. Αυτοί θα έπρεπε να είναι το μέλλον σου.
Μη συμβιβάζεστε λοιπόν με τη μετριότητα. Κι όπως είπε κι ο Goethe: «Στο βασίλειο των ιδεών, όλα εξαρτώνται από τον ενθουσιασμό. Στον πραγματικό κόσμο, όλα στηρίζονται στην επιμονή». Να παλεύετε για τα όνειρά σας.
Έχουμε συμβιβαστεί με τη μετριότητα και δεν αναζητούμε πλέον το ιδανικό. Και ποιο είναι το ιδανικό, θα με ρωτήσεις. Εκείνο που σε ολοκληρώνει και σε κάνει ευτυχισμένο. Εκείνο που φανταζόσουν από μικρός ότι κάποια στιγμή θα το αποκτούσες. Εκείνο που ήταν όνειρο, φιλοδοξία κι ανεκπλήρωτος στόχος για σένα. Εκείνο που φέρνει την ευτυχία και την ψυχική αγαλλίαση. Εκείνο είναι το ιδανικό. Όλα τα υπόλοιπα με τα οποία απλώς περνάμε καλά κατατάσσονται στη φάση «κι η ζωή συνεχίζεται».
Ο κόσμος πλέον αρκείται να βρει μια δουλειά που απλώς θα τα φέρνει βόλτα με τις καθημερινές του ανάγκες, δεν ψάχνει να ασχοληθεί μ’ εκείνο που πάντα ήθελε. Θα μου πείτε και τι να κάνουμε, να μείνουμε άνεργοι; Σε καμία περίπτωση. Απλώς, βαθιά μέσα μας πάντα θα πρέπει να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές κι όταν μας παρουσιαστεί μία ευκαιρία, να την αδράξουμε. Η επανάπαυση σ’ αυτό που έχουμε, χωρίς να κοιτάζουμε το μέλλον, το δικό μας μέλλον, οδηγεί σε ανθρώπους που συμβιβάστηκαν για να ζήσουν, σε ανθρώπους που μέσα τους κυριαρχούν ανεκπλήρωτοι πόθοι και κατακερματισμένα όνειρα.
Στον τομέα της ψυχαγωγίας, προφασιζόμαστε όλοι ότι δεν έχουμε χρόνο. Το καταλαβαίνω, τρέχουμε απ’ τη μια δουλειά στην άλλη, απ’ το πανεπιστήμιο στο φροντιστήριο, απ’ τη δουλειά στο γυμναστήριο και γενικά τρέχουμε για να προλάβουμε όλες τις δραστηριότητες με τις οποίες έχουμε γεμίσει το καθημερινό πρόγραμμά μας.
Μέσα σ’ όλα αυτά, καταλήγουμε να γυρίζουμε σπίτι ν’ ανοίγουμε την τηλεόραση, τον υπολογιστή κι απλώς να χαζεύουμε περνώντας την ώρα μας. Άκουσες σήμερα ένα τραγούδι που να το αγαπάς και να σε ταξιδεύει; Διάβασες ένα ποίημα για να σου θυμίσει τι σημαίνει ψυχική ανάταση; Ταξίδεψες στις σελίδες ενός βιβλίου; Έγραψες, έστω, λίγες αράδες σ’ ένα χαρτί για ν’ αποτυπώσεις τις σκέψεις σου; Η τέχνη σε κάθε μορφή της είναι ένα μέσο ν’ αγγίξουμε για λίγο την ψυχή μας και να μεταμορφώσουμε τη ζωή μας από πεζή σε ενδιαφέρουσα. Να δώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας.
Κι ύστερα οι σχέσεις. Μεγάλο κεφάλαιο συμβιβασμού στη μετριότητα. Το βλέπετε γύρω σας, το ζείτε, ίσως το έχετε περάσει κι εσείς. Δεν είναι λίγες οι στιγμές που για να διώξουμε τη μοναξιά μας συμβιβαζόμαστε με μια σχέση που δε μας καλύπτει. Μπορεί να μη μας καλύπτει επικοινωνιακά, συναισθηματικά, μπορεί ούτε και ψυχικά. Μπορεί να διατηρούμε σχέσεις μόνο για τη σεξουαλική εκτόνωση, μπορεί γιατί δε θέλουμε να αισθανόμαστε μόνοι κι έχουμε την ανάγκη να καταφεύγουμε πάντα σ’ ένα λιμάνι-καβάντζα, που πρόθυμο μας δέχεται πάντα στην αγκαλιά του.
Μπορεί να ρίχνουμε τα στάνταρτ μας για να βρεθούμε απλώς σε μία σχέση, μην μπορώντας να παλεύουμε άλλο καθημερινά με τη μοναξιά μας. Ξέρετε, η υπομονή είναι το πιο δύσκολο εγχείρημα για τον άνθρωπο. Να περιμένεις να έρθει ο ιδανικός άνθρωπος για σένα. Να είναι ό,τι έχεις ονειρευτεί, να σε καλύπτει σε όλα.
Κάποιοι ασπάζονται την άποψη «μπορεί να μην είναι ο τέλειος σύντροφος, αλλά θα τον κάνω εγώ». Κι η τελειότητα είναι καθαρά υποκειμενικό γνώρισμα. Αντί λοιπόν ν’ αναζητάς το τέλειο κι ιδανικό ταίρι, συμβιβάζεσαι μ’ ένα μέτριο με την πεποίθηση ότι θα το τελειοποιήσεις. Δε λέω στόχος είναι κι αυτός, αλλά όταν έχεις τη δυνατότητα να έχεις δίπλα σου έναν ιδανικό για σένα άνθρωπο χωρίς προσπάθεια, αλλά με αυθεντικότητα, αυτό δεν είναι τελειότερο;
Μεγαλώνουμε σε μια χώρα που η οικογένεια αποτελεί ίσως το σημαντικότερο ιδανικό για έναν άνθρωπο. Η τιμιότητα, η αξιοπρέπεια, ο σεβασμός στην προσωπικότητα και στη ζωή των άλλων, όπως κι η παιδεία αποτελούν εξίσου ιδανικά. Εκείνο όμως που πολύ συχνά ξεχνάμε είναι το όραμα. Πάντα θα συμβιβάζεσαι με κάτι μέτριο, αν δεν ονειρεύεσαι κάτι μεγάλο. Πάντα θα είσαι ευχαριστημένος με κάτι λιγότερο απ’ το επιθυμητό, αν δε στοχεύεις σε κάτι καλύτερο.
Τα ιδανικά στον άνθρωπο είναι η περιουσία του. Να ερωτεύεστε ανθρώπους με ιδανικά, ανθρώπους που μισούν τη μετριότητα και πασχίζουν με χίλιες δυο δυσκολίες για ένα καλύτερο αύριο. Αυτοί είναι το μέλλον αυτού του τόπου. Αυτοί θα έπρεπε να είναι το μέλλον σου.
Μη συμβιβάζεστε λοιπόν με τη μετριότητα. Κι όπως είπε κι ο Goethe: «Στο βασίλειο των ιδεών, όλα εξαρτώνται από τον ενθουσιασμό. Στον πραγματικό κόσμο, όλα στηρίζονται στην επιμονή». Να παλεύετε για τα όνειρά σας.
Αναστασία Νάννου
Πηγή : awakengr.com
