Σαν άλλος Όμηρος που τώρα είμαι κανένας, σαν τον Οδυσσέα...

Είμαι ακόμα δεμένος στο κατάρτι μου. Με το κατάρτι μου ξαναγυρνάω. Πονάω. Αλλά δεν είναι κακό να πονώ. Καθόλου δε μ’ενοχλεί που επιστρέφω.

Μαζευτήκανε τα χιλιόμετρα σαν τη ζωή. Μέχρι να πεις κατάλαβα. Και ύστερα πάλι απ’την αρχή, δεν είχες καταλάβει.

Από παιχνίδι ξεκίνησαν όλα. Δεν τα μετρούσα τα χρόνια.

Ετσι όπως τα κατάφερνα τα είχα κάνει μια ίσια γραμμή.

Όταν τη γνώρισα, ούτε που το φαντάστηκα. Αργότερα άρχισα κάπως να το καταλαβαίνω. Οτι δεν είμαι , δηλαδή, ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Πως η υπόθεση μου είχε ξεφύγει από τα χέρια.

Είναι κανείς να παίζει με την αγάπη;

Η αγάπη είναι εξάλλου μόνο το πρόσχημα. Πληγή εσωτερική ο έρωτας που πυορροεί μέσα του όλο μας το χάος. Ματαιωμένα σχέδια, λάθος διαδρομές, χάδια μισοτελειωμένα, κουκουλωμένοι φόβοι που έγιναν συν τω χρόνω, άμυνες.

Και τις οποίες μετρας εσύ μετά, λες και είναι η δύναμή σου.

Και πάνω απ’όλα τον αδυσώπητο και αδηφάγο χρόνο. Πάντα παρόντα εκει για να σε ακυρώνει και να σεματαιώνει σαν καράβι αταξίδευτο. Εντέλει, ότι χάνεις, εχεις.

Και σας το λέω εγώ που επιστρεφω στις πέτρες μου ολότελα χαμένος.

Σήμερα που είμαστε και οι δυο ισάξια ανεπανόρθωτοι. Για το Θεό, μπορεί και οι δυο πλευρές αυτού του νομίσματος να είναι ίδιες. Εξάλλου το σχέδιο το ατενίζουμε από κάτω. Κόμποι μονάχα και κλωστές.

Έφυγα χιλιόμετρα μακριά σου για να γλυτώσω και σε εμπεριέχω. Δεν είναι ασχημα. Τα μεγαλύτερα πράγματα έρχονται μόνα τους. Μονάχα για τις λεπτομέρειες πρέπει εμείς να μεριμνάμε. Και το αντιλαμβάνομαι, τώρα μου συνέβη εκείνο που προσπαθούσα επισταμένα και συστηματικά τόσα χρόνια ν’αποφύγω. Κινώντας ταυτόχρονα και τη διαδικασία για να έρθει αυτή η δεδομένη στιγμή να συγκρουστώ μαζί του.

Όμηρος που ονειρευότανε κατά βάθος να είναι πλάνητας Οδυσσέας.

Εμένα η Ιθάκη μου βυθίζεται στις πέτρες.