Συμφωνημένες αντιλήψεις

Απροσδόκητες χειραγωγήσεις και ευθύνες μοιρασμένες σε ισόποσα δάνεια
χαραυγών και ονείρων.

Απότομοι δρασκελισμοί και να, ήδη άρχισαν να κάμουν την εμφάνιση τους
αμετανόητοι σαλτιμπάγκοι, που δεν ξεχωρίζουν απ’ το πλήθος.

Οι προβολές και οι προεκτάσεις, μοιάζει δύσκολο ν’ απαριθμηθούν τώρα,
ωστόσο ο αριθμός τους φαντάζει ανυπέρβλητος και καθ’ όλα υπολογίσιμος.

Η συγκρισιμότητα ως μέγεθος παύει πλέον να υφίσταται, καθώς όλοι
βρίσκονται εμπρός σε μια κοινή αρχή, που προφανώς καταργεί αυτολεξί κάθε
περίπτωση ή πιθανότητα διαφυγής ή υπεκφυγής.

Τα μάτια σφαλισμένα, σχεδόν κλειστά, μ’ έναν νου υποχείριο ορέξεων κι
επιθυμιών, που ποτέ ως τα τώρα δεν είχαν κάμει την εμφάνιση τους, ως
χαρακτηριστικό προσωπικότητας ή ως δηλωτικό καταμερισμού αρμοδιοτήτων
σε χρόνο μέλλοντα και σιωπής ενεστώτα.

Ενεργητικές και παθητικές προσκομίσεις, όλων εκείνων των απαραίτητων
δικαιολογητικών, συνυφασμένων με την υποχρέωση, το καθήκον, το
συμφέρον, το δόλο, την ουτοπία.

Γευσιγνώστες της ανθρώπινης υπόστασης του μυαλού και εξάρτησης του από
συνισταμένες, αρχές και ερμηνείες, καλά καταχωρημένες στο αλμανάκ της
σύγχρονης επιβίωσης.

Τρομακτικές αφηγήσεις συμβεβλημένων ψυχών, παρουσιάζουν την
ματαιοδοξία σε πλήρη εξέλιξη και δομή, ερχόμενη περιχαρής να συμβάλλει
ακόμη περισσότερο στην αποδιοργάνωση και στην καταστροφή δεδομένων,
που επί χρόνια είχαν συλλεχθεί κάτω από το φως έντονων σκιάσεων και
απειλητικών σκοταδιών.

Σκονισμένα απομεινάρια, που προχείρως καλωπίστηκαν για να επανέλθουν
ξανά στο προσκήνιο, αδιαφορώντας πραγματικά για τη θεώρηση όψιμων και
αναχρονιστικών ιδεών, οι οποίες προκαλούν τη μνήμη ν’ αρχίσει να αιμοραγεί
στάζοντας το αίμα της σε στιγμές ξεχασμένες, προφυλαγμένες απ’
οποιαδήποτε αναψηλάφιση τους.

Στηλωμένες εκεί που βρίσκονταν και πριν εγείρουν την άρνηση, πεισματικά
αφιερωμένες στον γηρασμένο συνειρμό τους.
Δύσκολο να τις ακολουθήσεις, δύσκολο όμως και να τις αποφύγεις, πρέπει
υποχρεωτικά να τις συναντήσεις και ν’ αναμετρηθείς μαζί τους μέχρις
εσχάτων.

Δεν έχεις καμία άλλη επιλογή, εξ ορισμού οφείλεις ν’ αναμετρηθείς σε μια
επικών διαστάσεων μάχη, αν θέλεις βέβαια να κατακτήσεις και πάλι την
κυριαρχία των αισθήσεων και των πράξεων σου, την αυτοκυριαρχία σου.
Θυμήσου μονάχα να την προστατέψεις με όποιο τρόπο μπορείς,
αδιαφορώντας για το τίμημα, τούτης της απερισκεψίας σου.

Άλλωστε σε τούτη τη ζωή που φθάσαμε έχουε πληρώσει πολλά τιμήματα και
πάμπολα προσκυνήματα, και είναι ανώφελο ν’ απομακρυνθούμε τώρα που ο
θάνατος με τη μορφή της σιωπής άρχισε να έρχεται στα στέκια μας,
εξιστορώντας μας τα στερνά μας.

Μη σκιάζεσαι δεν είναι η πρώτη φορά που προσπαθεί κάτι παρόμοιο, και στο
παρελθόν είχε δοκιμάσει να εισχωρήσει βιαίως και πλαγίως μέσα στον
εσώτερο ψυχισμό των φόβων μας, και να μας εξουσιάσει φορτώνοντας μας
ευθύνες και κατηγορίες για πράξεις ασυμβίβαστες με την έννοια του
χαρακτήρα μας.

Υποχρέωση μας ν’ αντισταθούμε με κάθε μέσο, με κάθε ικμάδα των
δυνατοτήτων μας, ώστε αποχωρώντας απ’ τα καθέκαστα να θεωρούμε
εαυτόν ωφελημένον, μιας και κατόρθωσε να ξεπεράσει τα όρια και τις αντοχές
του για ν’ ανταπεξέλθει σε κινδύνους που παραμόνευαν στις παρυφές της
ζήσης μας, και οι οποίες προσδοκούσαν και προεξοφλούσαν την ήττα μας,
στα πλαίσια της γενικότερης κατάρρευσης μας.

Θέλω να ελπίζω πως κάποτε θα διαψεύσουμε τις προφητείες τους και θα
προβάλλουμε και πάλι τα όνειρα μας στον ήλιο της ψυχής μας.
Αρκεί μέχρι τότε οι συμφωνημένες αντιλήψεις να έχουν καταρρεύσει κάτω απ’
το βάρος της ίδιας τους της συνομωσίας.

 Γράφει ο Σάββας Κωνσταντινίδης