Η αγάπη, ο έρωτας, η χημεία, το timing...

Λέξεις και έννοιες πολλές, τόσο διαφορετικές και όμως τόσο συνδεδεμένες.
 

Οι ορισμοί όμως ταιριάζουν στις επιστήμες. Εκεί που ένα και ένα κάνουν δύο, εκεί που η δύναμη προκαλεί αντίδραση ίσα με την ίδια, εκεί που όταν αναμειγνύουν δύο ουσίες γίνεται έκρηξη ή τίποτα.

Οι ορισμοί δεν μπορούν να εφαρμοστούν όταν πρόκειται για συναισθήματα. Σε αυτά σπάνια χωράει η λογική. Όσο και να ψάχνουμε πολλές φορές δεν μπορούμε να ονομάσουμε ή οριοθέτησουμε ένα συναίσθημα. Νιώθουμε σίγουρα κάτι για κάποιον, αλλά τι? Έλξη, έρωτα, αγάπη, τέλεια επικοινωνία, φιλία?  

Η μία ψευδαίσθηση που σχετίζεται με την ανάγκη να πάρουμε ή να δώσουμε αγάπη? Πως άραγε να αναγνωρίσουμε τι είναι αυτό που νιώθουμε?

Νομίζω ο καλύτερος τρόπος είναι η απόσταση και ο διαλογισμός. Η απόσταση ή απομόνωση μας βοηθάνε να δούμε πιο καθαρά με την καρδιά μας πάντα, πως νιώθουμε. Ο διαλογισμός μας φέρνει σε επαφή με τον εαυτό μας: με αυτή την καθαρή μορφή του εγώ μας, ανεπηρέαστο από τις εξωτερικές συνθήκες που μπορεί να βιώνουμε. 

Χρειάζεται υπομονή και προσπάθεια. Περισσότερη δόση νιώθω και λιγότερη δόση σκέφτομαι. Και χρόνο. Πολλές φορές περισσότερο χρόνο από όσο μπορούμε να διαθέσουμε.

Και ανακαλύπτουμε, και το αποδεχόμαστε και τότε ξέρουμε.

Υπάρχουν συναισθήματα όμως πολύ ισχυρά που δεν μπορούμε να εξηγήσουμε όσο χρόνο και να περάσει. Επειδή δεν μπαίνουν σε καλούπια. Δεν έχουν όνομα, ξεφεύγουν από τους ορισμούς. Όπως το να ακούς έναν άνθρωπο μέσα σου, να νιώθεις τις σκέψεις του έντονα, να βιώνεις τα συναισθήματά του. Να τον σοκάρεις όταν λες τις σκέψεις του μπροστά του.

 Διαίσθηση, τηλεπάθεια? Άκου, μην φοβηθείς. Και όταν θα τον ακούσεις μέσα σου, θα ξέρεις. Εξάλλου τότε δεν θα υπάρχει άλλο δρόμο.

Γράφει : Nina Ivanova