Άνηκα σε εσένα και μόνο.

Γεννήθηκα για να δίνω,

να σκορπάω αγάπη και πόνο,

να γράφω, να κλαίω, να σβήνω...

Να αγαπάω,

συχνά να γελάω.

Άνηκα παλιά

στα φεγγάρια τρελά,

στα δειλινά,

στη θάλασσα.

Και σε εσένα... Και πάλεψα

Μία κραυγή

και δεν σαλεψα:

έμεινα στη δική μου σιωπή.

Ξαναγεννήθηκα

απ'τη στάχτη μου

ένα πρωί.

Και αντί για ντροπή

προσποιήθηκα

ότι άλλαξα.

Άνηκα παλιά και στ'αστερια,

στην αυγή, βουτηγμένη στη θάλασσα,

στα λημέρια -

σε εκείνα που ζούσες εσύ...

Και την πάλεψα.

Άνηκα μια στάλα στον άνεμο

έκλαιγα, έλεγα: Κάνε μου

τη μαγεία σου να εξατμιστεί...

Ο πόνος να διαλυθεί.

Αλλά μάταια...

Άνηκα παλιά στη φωτιά.

Συγκρουστήκαμε μια μέρα τυχαία

και σαν μάντισσα αρχαία

με ξετρύπωσε απ' τη φωλιά.

Με έκαψε,

αλλά ποτέ δεν έπαψε

να με λιώνει, πληγώνει,

να επιμένει,

ότι τάχα μου

ήμουν η αγαπημένη.

Άνηκα,

δόθηκα,

αγάπησα,

σε κράτησα.

Στα βήματα σου περπάτησα.

Σκονταφτα, μα πότε δεν σταμάτησα.

Πόνεσα,

έκλαιγα,

πάλεψα,

σώθηκα.

Και τώρα ανήκω σε μένα και μόνο

 Γράφει η  Nina Ivanova