Αυτοί που θέλησαν το «μαζί» μα δεν τους θέλησε εκείνο

Τι είναι γι’ εσένα το απαγορευμένο; Τι είναι το μυστικό και τι το παράνομο; Μήπως το πόσο πολύ είναι το πάρα πολύ κι ένας δεσμός που όντως δεσμεύει; Ή μήπως η ανάγκη να προστατέψεις μια σχέση από ένα τρίτο άνθρωπο, μέχρι η τέχνη του κρυφτού, να σταματήσει να σε ικανοποιεί και να δώσει τη σκυτάλη της στο κλειδί της παραδοχής;

Κι αν ο έρωτας είναι το βαρόμετρο μιας τέτοιας σχέσης, ο καρπός αυτός όσο γλυκός κι αν είναι, κάποια στιγμή υποβαθμίζεται και τελικά διαλύεται. Εκτός κι αν έρθει η στιγμή ν’ αποκαλυφθεί. Άλλωστε ποιος είπε ότι οι επιτυχημένες, είναι μόνο εκείνες οι σχέσεις, που καταλήγουν σε γάμο ή συμβίωση; Ποιος είπε, ότι ο κρυμμένος ρομαντισμός, είναι εκείνος που χρειάζεται κοινωνική υποστήριξη; Γιατί αν καθίσεις να το σκεφτείς, όλα γυρίζουν γύρω από μια μυστικότητα.

Μπορεί να πιστεύεις ότι το πάθος, το μυστήριο, η τρέλα, η απόλαυση και η ευχαρίστηση κρύβονται πίσω απ’ αυτή τη σχέση. Πως όλα αυτά είναι αρκετά για να την κρατάνε ζωντανή και να την φτάνουν στα ουράνια. Σ΄ ένα δικό της παράδεισο. Ένας έρωτας που τον γνωρίζεις μόνο εσύ κι ο συνένοχός σου. Και σκέφτεσαι ότι δεν είναι απαραίτητο να το ξέρει κανένας άλλος. Κι έχεις δίκιο. Θέλεις να το ζήσεις. Κι έχεις κάθε δικαίωμα να το κάνεις με το δικό σου τρόπο.

Αλλά η ζωή μιλάει από μόνη της. Και μία ιστορία καλά χαραγμένη μέσα απ΄ τα κείμενα του Σαίξπηρ, αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα έρωτα, κόντρα στη ζωή του. Ή μια ιστορία μέσα απ’ τη δουλειά σου. Ή ακόμα και μέσα απ’ την οικογένειά σου. Ή ακόμα και μέσα απ’ τις δικές σου εμπειρίες. Ένας ανώνυμος έρωτας και μια ψυχή στο στόμα, απόμερα, ενός κοινωνικού συνόλου.

Ακόμα κι αν υπονομεύει η τόνωση πίσω από κάθε μυστικοπάθεια, αυτή η αγκαλιά που χρειάζεσαι το βράδυ όταν πέφτεις για ύπνο και δεν την έχεις, μόνο φόβο και άγχος μπορεί να σου προσφέρει. Και το ερώτημα ένα και μοναδικό: Πού θα καταλήξει μία απαγορευμένη σχέση; Γιατί το θέμα δεν είναι ότι δεν αγαπάς ή δεν αγαπιέσαι. Το θέμα είναι ότι δεν σ’ αφήνει να πεις το γιατί.

Βγάλε απ’ το μυαλό σου το τρίτο πρόσωπο. Είναι διαφορετικό σ’ αυτήν την περίπτωση. Φέρε όλα εκείνα που σ’ εμποδίζουν να είσαι με όποιον πραγματικά εσύ αγαπάς. Είτε αυτό είναι ταμπού και κάθε στερεότυπο. Είτε γιατί είναι αυτό που δεν κάνει κοινωνικά γι’ εσένα. Είτε γιατί σου επέβαλαν να’ σαι κάτι άλλο. Είτε γιατί είναι μία συγκεκαλυμμένη σχέση, στην οποία, αναγκαστικά βρέθηκες εντός.

Επομένως, όσο κι να προσπαθήσεις να ξεδιπλώσεις κάθε σκέψη σου, δε θα καταλήξεις κάπου. Η φύση μιας τέτοιας σχέσης, όσο καλά κι να την δομήσεις, στο τέλος θα σε φέρει σε σύγκρουση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Σε σύγκρουση με τον ίδιο τον έρωτα. Κι αυτό δεν είναι υγεία.

Γιατί η αγάπη και ο έρωτας όταν είναι κρυμμένοι, δε χαρίζουν γαλήνη και χαρά στον κόσμο σου. Η αγάπη και ο έρωτας δεν μπορούν να χαρούν μ’ όσους δεν τη χαίρονται αληθινά. Δεν μπορούν να μιλήσουν για όνειρα, επιθυμίες και πόσο μάλλον ν΄ αντιληφθούν και να καταλάβουν τις μελαγχολικές στιγμές σου. Γι’ αυτό λοιπόν, αγάπησε τον τρόπο που αποδέχεσαι τα προσωπικά σου γούστα και τις επιθυμίες. Κι όλα γύρω σου, από απαγορευμένα, θα γίνουν επιτρεπτά.

Γράφει ο Αναστάσιος Καλλίας



Πηγή : pillowfights.gr