Υπομονή ..

Η ψυχή μου φτάνει νέα επίπεδα μελαγχολίας, σ' αυτή τη μικρή γωνιά του κόσμου. Η μοναξιά που νιώθω ανά διαστήματα, χαμογελά ειρωνικά κάθε φορά που κοιτάζω το είδωλο μου στον καθρέφτη. Κάνω υπομονή."

Γράφεις σ' ένα τετράδιο με παχύ εξώφυλλο και σκληρή σελιδοθέτηση. Ένα μικρό λουκέτο σφραγίζει την αλήθεια σου απ' τη μάσκα που επιλέγεις να φοράς όταν βλέπεις άλλους ανθρώπους. Άγνωστοι, φίλοι, γονείς. Όλοι τους μελετημένα εξαπατημένοι απ' την προσεγμένη σου ερμηνεία. Όταν κρύβεσαι, βλέπεις, για πολύ καιρό μαθαίνεις καλά τον ρόλο σου. Το χαμόγελο σου σχεδόν αληθινό, πνίγει την κραυγή σου σε μια υπέροχη επίδειξη χάρης και ομορφιάς. Άραγε η εξωτερική εμφάνιση του ανθρώπου, η ομορφιά, υπάρχει κάτι το οποίο δεν μπορεί να εξαγοράσει;

Κάνεις υπομονή λοιπόν. Ελπίζεις, γιατί αν δεν ήλπιζες τα περιθώρια θα γίνονταν όλο και πιο μικρά. Αυτό το λαμπρό συναίσθημα που όταν σε καταβάλει νιώθεις σαν άρχοντας ολόκληρου του κόσμου. Υπομονή και ελπίδα. Πόσο στενά συνδεδεμένα είναι μεταξύ τους στην πραγματικότητα; Που τελειώνουν τα όρια της υπομονής και που αρχίζουν αυτά της ελπίδας; Ανοίγεις ξανά το μικρό σου θησαυροφυλάκιο.

"Θέλω. Όλο θέλω και γλιστρά ο χρόνος  μέσα απ' τα χέρια μου σαν τη λευκή άμμο. Η λαιμαργία και ο ανθρώπινος εγωισμός μου, κάνουν την υπομονή μου να τελειώνει. Για πες μου εσύ μικρό μου ημερολόγιο, πόσο να αντέξει κανείς την αδικία; Για πόσο να κλείσει τα μάτια του και να αποσυρθεί εκεί όπου η φαντασία του τον κάνει να ξεχνά;"

Πάνω στην κιτρινωπή σελίδα δημιουργείται μια σταγόνα που μεγαλώνει όσο το χαρτί την απορροφά. Τα δάκρυα σου κυλούν στο πρόσωπό σου και γκρεμίζονται στο μικρό σου θησαυροφυλάκιο, μα δεν πρόκειται να σε λυτρώσουν. Θυμώνεις που νιώθεις και πάλι αδύναμος. Ένας αγώνας επιβίωσης, μια εσωτερική διαμάχη που τεντώνει κι άλλο το σχοινί στο οποίο ακροβατείς.

Φίλε αναγνώστη, σε πρήζω κι εγώ με τις σκέψεις μου μ'αυτά που βλέπω και βιώνω στο σήμερα του φόβου, της ανελευθερίας, της αδικίας, της έλλειψης δημοκρατίας, της ακατάπαυστης προπαγάνδας και χειραγώγησης της ελεύθερης βούλησης. Σε πρήζω, μα κάτι μέσα μου μου λέει πως έχουμε ένα κοινό σημείο. Αυτό που σου 'λεγα στην αρχή. Κάνουμε υπομονή κι ελπίζουμε. Άλλος για τη δουλειά του, άλλος για τα οικογενειακά του, άλλος για τη μοναξιά του, κι άλλος για τον σύντροφο του.

Στο τέλος της ημέρας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Για να υπάρξει αντίδραση πρέπει να προηγηθεί η δράση. Κι όσο εσύ μένεις με τα χέρια σταυρωμένα, η δράση παραμένει αγέννητη. Μην αφήσεις λοιπόν τον εαυτό σου να γκρεμιστεί, όταν πλέον το ποτήρι της υπομονής σου θα έχει σπάσει και δεν θα μπορεί να το γεμίσει τίποτα και κανένας. Τότε ίσως κάνεις πράγματα για τα οποία αργότερα θα μετανιώνεις. Όσο είσαι νηφάλιος λοιπόν κάνε κάτι σε παρακαλώ. Κάντο για σένα. Γιατί ο χρόνος είναι ύπουλος πολύ. Κι όταν ξεχνάς τη θνητότητα και την αναλωσιμότητά σου και βολεύεσαι, τότε στα παίρνει όλα πίσω κι εσύ γυμνός αναρωτιέσαι πότε ξεκίνησες να θεωρείς τα πάντα δεδομένα...

Βαγγέλης  Σαββίδης

Πηγή : enfo.gr